Οι παίκτες, αυτό το βολικό αμορτισέρ... (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Αλήθεια, μήπως σας θύμισαν κάτι -ή κάποιον- οι δηλώσεις που έκανε ο γενικός αρχηγός του Ολυμπιακού Σάββας Θεοδωρίδης μετά τη λήξη του αγώνα εναντίον του Αιγάλεω; Σε εμάς, ναι: τις αντίστοιχες του Γιάννη Βαρδινογιάννη, πέρυσι, μετά τον αγώνα του Παναθηναϊκού με τον Ηρακλή (το 2-2): ίδια η διακήρυξη της υποχρέωσης του οπαδού να ενισχύει την ομάδα. ίδια η προειδοποίηση προς τους πάσης φύσεως «απείθαρχους» ότι θα εξοβελιστούν από το γήπεδο. Η ζωή μας κύκλους κάνει...

Ο γράφων τονίζει εξαρχής αυτό που στη συνέχεια θα αποπειραθεί να εξηγήσει: ήσαν απύθμενα ανόητες και αφόρητα άδικες οι αποδοκιμασίες σε βάρος των παικτών του Ολυμπιακού - κι όχι η αμφισβήτηση επιλογών της διοίκησης, η οποία σε τελική ανάλυση δεν παίζει μπάλα, ώστε να... καταρρακωθεί το ηθικό της στο άκουσμα συνθημάτων και σφυριγμάτων.

Ίσως αυτές οι αποδοκιμασίες, εναντίον των παικτών, να μπορούν να χαρακτηριστούν ακόμη και απάνθρωπες. Υπερβολή; Μπορεί. Ας ληφθεί, όμως, υπόψη πόση προσπάθεια κατέβαλαν (και) στην κυριακάτικη αναμέτρηση οι «ερυθρόλευκοι» ποδοσφαιριστές, προκειμένου να συμμαζέψουν όσες αδυναμίες μοιραία βαραίνουν μια ομάδα που, εκτός των άλλων, δείχνει «αδούλευτη»: Θυμηθείτε, απλώς, μια φάση στην επανάληψη: ο Καστίγιο ελίσσεται και προσποιούμενος αφήνει την μπάλα να κινηθεί αριστερά. Εκεί δεσπόζει το απόλυτο τίποτε! Η ομαδική κίνηση -προϋπόθεση για να βρεθεί εκεί κάποιος συμπαίκτης- συντελείται μόνο στον νου του Καστίγιο. Έλα όμως που ο καλύτερος τρόπος για να βρει απήχηση μια «χοντράδα» είναι να αντιπαρατεθεί μαζί της άλλη «χοντράδα»! Οι δηλώσεις του Σ. Θεοδωρίδη ήσαν χονδροειδώς ισοπεδωτικές αλλά και χονδροειδώς προσχηματικές- στο σκέλος που αφορούσε την όψιμη ενόχληση για τις αποδοκιμασίες σε βάρος των παικτών. Ας τα δούμε εκ του σύνεγγυς. Η ισοπέδωση: άλλο είναι να επισημαίνει κανείς πόση αδικία ή και αυτοκαταστροφή περικλείουν τα γιουχαΐσματα σε βάρος των παικτών κι άλλο να ανακαλύπτει κάποια... θεσμική υποχρέωση των οπαδών έναντι «της ομάδας και της διοίκησης». Βολικό κι αυτό το «τσουβάλιασμα» - δεν νομίζετε;

Η διαφορά δεν είναι απλώς μεγάλη. Είναι αβυσσαλέα. Εκτός εάν οι οπαδοί του Ολυμπιακού και κάθε ομάδας (πέρυσι τα γράφαμε με αφορμή τα συμβάντα στον αγώνα ΠΑΟ-Ηρακλής), πριν επιβαρύνουν τσέπες και πιστωτικές κάρτες για να αγοράσουν τα εισιτήριά τους, υπογράφουν κάποια υπεύθυνη δήλωση. Κάτι, τέλος πάντων, που να τους δεσμεύει ότι ουδέποτε θα αμφισβητήσουν επιλογές της διοίκησης, ουδέποτε θα εκδηλώσουν δυσφορία, ουδέποτε θα ξεφύγουν από το δίπολο «χειροκρότημα ή σιωπή». Εξ όσων γνωρίζουμε, κάτι τέτοιο δεν έγινε...

Εάν οι δηλώσεις του γενικού αρχηγού της ομάδας προμηνύουν κάποια αλλαγή στις σχέσεις της ΠΑΕ με τη «Θύρα 7», με ενδιαφέρον θα παρακολουθήσουμε τις «εσωτερικές», «ενδοοικογενειακές» εξελίξεις. Πάει πολύ, όμως, όλα αυτά να καταλήγουν σε μία γενική «διακήρυξη αρχών», που θέλει τους οπαδούς άβουλους. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον, βεβαίως, παρουσιάζει η ιδιότητα των δηλώσεων Θεοδωρίδη ως προσχηματικών - και ας μας συγχωρεθεί η σκληρότητα των εκφράσεων.

Το ερώτημα είναι απλό όσο και αναπόφευκτο: ο καθ' όλα σεβαστός Σ. Θεοδωρίδης θα είχε κάνει αυτές τις δηλώσεις εάν τα «σκάγια» (ήσαν και χοντρά) είχαν αφήσει αλώβητο τον Σ. Κόκκαλη; Συγγνώμη, αλλά τα πεπραγμένα των τελευταίων ημερών απαντούν: όχι.

Εάν η διοίκηση του Ολυμπιακού επιθυμούσε να αποθαρρύνει τα πυρά εναντίον των παικτών, όφειλε να το πράξει αμέσως μετά τον αγώνα με τη Σαχτάρ: κατά τη διάρκειά του ακούστηκε -ασχέτως αν δεν βρήκε πολλά ευήκοα ώτα- το γνωστό σύνθημα για το τι θα πάθουν οι ποδοσφαιριστές εφόσον δεν παίξουν την μπάλα της ζωής τους. Ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, όμως, έμεινε στο απυρόβλητο το βράδυ εκείνο, οπότε... ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Κι όμως η «ζημιά» είχε ήδη προαναγγελθεί! Πώς; Το γράψαμε προσφάτως: με την επίσκεψη Κόκκαλη στου Ρέντη, την περίφημη ατάκα για τις μπουνιές και τις κλοτσιές. Την ημέρα εκείνη οι παίκτες αναγορεύθηκαν ημι-επισήμως σε «βολικό» αμορτισέρ, κατάλληλο να απορροφήσει τους κραδασμούς, τους οποίους «εγγυάται» η σωρευμένη δυσαρέσκεια των οπαδών. «Καταδείχθηκαν», σχεδόν κυνικά, ως υπαίτιοι της χρονίζουσας αποτελμάτωσης που μαστίζει την ομάδα. «Φορτώθηκαν» κάμποσα βαρίδια ακόμη, για να μην επιβαρυνθούν οι «πάνω». Τώρα, λοιπόν, «έπιασε ο πόνος» την ΠΑΕ για την κατάφωρη αδικία σε βάρος των παικτών; Ποιος πείθεται;

Εάν ο Σ. Κόκκαλης (θεωρεί ότι) χρειάζεται δηλώσεις και πρωτοσέλιδα που διαρκώς καταλογίζουν αχαριστία σε όσους αμφιβάλλουν για την αποτελεσματικότητα των κινήσεών του, έχει καλώς. Δικαίωμά του είναι να πιστεύει ότι ο φίλοι της ομάδας θα τον κρίνουν εσαεί περισσότερο νοσταλγώντας το παρελθόν και λιγότερο κρίνοντας το παρόν κι ανιχνεύοντας το μέλλον. Η πραγματική αδικία, όμως, είναι τα ξεσπάσματα οπαδών εναντίον των παικτών.

Επαρκής ή Οχι, κανείς από τους νεοφερμένους παίκτες δεν προσήλθε αυτοβούλως στον Ολυμπιακό. Τους έφεραν. Ουδείς δείχνει αδιάφορος - κάθε άλλο. Στην ποδοσφαιρική του δύση ο Τζόρτζεβιτς αγωνίζεται και ως κόφτης. Ο Στολτίδης τρέχει μέχρι τελικής πτώσεως. Ο Ριβάλντο επιστρατεύει κάθε ικμάδα δυνάμεων και ταλέντου - ανεξάντλητο, βλέπετε, είναι μόνο το δεύτερο. Ο Καστίγιο παίζει σαν δαιμονισμένος. Κι όμως, κατά έναν τρόπο σχεδόν μεταφυσικό, αυτοί οι παίκτες τείνουν να καταγραφούν ως αρνητικά «σύμβολα» μεταγραφών που δεν έγιναν, σχεδιασμού που δεν υπήρξε, χρημάτων που δεν δαπανήθηκαν. Δεν είναι απλώς άδικο. Είναι παρανοϊκό!

Κάποτε, επί Σάντος, οι φίλοι του Παναθηναϊκού έκαναν μία εξαίρεση όταν αξίωναν ομαδική φυγή: «Ε,ε,ε, ο,ο,ο, αφήστε τον Βαζέχα και φύγετε από εδώ». Κάποιοι οπαδοί των «ερυθρολεύκων» δείχνουν διατεθειμένοι να ζητήσουν την απομάκρυνση ακόμα και των καθαριστριών των γραφείων της ΠΑΕ. Τόση «παραζάλη»; Τόση...

ΥΓ.: Σύμφωνοι, πριν αναλάβει τα ηνία ο Σ. Κόκκαλης, ο Ολυμπιακός ήταν «διψασμένος» για τίτλους, αφάνταστα μπερδεμένος (σε πολλά επίπεδα) και ανίσχυρος σε κέντρα εξουσίας και λήψης αποφάσεων. Οχι όμως κι «ανυπόληπτος». Βαριά κουβέντα, ειδικά όταν προέρχεται από το στόμα ενός ανθρώπου -όπως ο Σ. Θεοδωρίδης- που έχει ταυτίσει τη ζωή του με τον Ολυμπιακό και ο οποίος, αναμφίβολα, έχει πλήρη συναίσθηση του ειδικού βάρους του συλλόγου. Με ή χωρίς τίτλους. Σε χρόνια πέτρινα ή εύφορα. Αχ, αυτός ο «υπερβάλλων ζήλος»...