Ο άσκοπος πόλεμος μαγκιάς έφερε το τέλος του Ιωνικού (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Ιωνικός είναι (πολύ) δύσκολο καράβι. Με περίεργα γράδα. Λίγο να ξεφύγει το πηδάλιο, έφυγε κατευθείαν στην ξέρα. Στο (επικείμενο) κλείσιμο του πρώτου γύρου αυτού του πρωταθλήματος, ενώ τα ερωτήματα παραμένουν πολλά και για (σχεδόν) τα πάντα, η μοναδική βεβαιότητα είναι ότι το καράβι-Ιωνικός βυθίζεται αύτανδρο.

Δεν ειν' ασήμαντο, ως εξέλιξη. Ποτέ δεν είν' ασήμαντο, να βιώνει κανείς το κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου. Κι ο κύκλος του Ιωνικού στην Α' Εθνική δεν είναι μικρή ιστορία. Είχε δύο πέμπτες θέσεις και μία έκτη, είχε έναν τελικό Κυπέλλου, είχε μία έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Αλλά και ένα μπαράζ επιβίωσης, στον Βόλο με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς.

Η αγωνιστική εικόνα της ομάδας, αυτό το ανερμάτιστο (δίχως λογική αρχής-μέσης-τέλους) πράγμα, φτάνει και περισσεύει για να δικαιολογείται το κλείσιμο του κύκλου. Αλλ' ο κύκλος δεν κλείνει, απλώς. Κλείνει βιαίως. Με τρόπο ντροπιαστικό. Κανονικό ρημαδιό. Κι… εμείς, η Καλλιθέα, πέσαμε? «ένα χωριό» ήμασταν στη νοοτροπία, αλλά μια κάποια αξιοπρέπεια, όσο να 'ναι, την προστατέψαμε!

Τη διαφορά σ' αυτό, δηλαδή τη διαφορά μεταξύ υποβιβασμού και ντροπιάσματος σε πανελλήνια κλίμακα, ξεκάθαρα την κάνει ο Κανελλάκης τζούνιορ. Για την ακρίβεια: Την κάνει η προσπάθειά του να 'ναι ένας νέος Νίκος Κανελλάκης, ίδιος ο πατέρας του δηλαδή, δίχως ν' αντιλαμβάνεται ότι οι συνθήκες της εποχής έχουν πια αλλάξει.
Και εκείνος, ο μακαρίτης, τα 'βαζε με τους διαιτητές. Είτε χειροδικώντας (και μάλιστα όχι στα… κρυφά των αεροδρομίων, αλλά μες στον αγωνιστικό χώρο, όπως τότε που είχε κοπανήσει τον Παπαχίτζιο, σε live μετάδοση!) είτε αφήνοντας τις αλησμόνητες ατάκες (όπως τότε, για ένα γκολ του Ζίζι Ρόμπερτς στην Ξάνθη, που «δεν ακυρώνεται ούτε με δορυφορική τηλεόραση»).

Μόνο που εκείνη την εποχή, όταν όλα τα 'σκίαζε η φοβέρα της Παράγκας, ο Ιωνικός είχε μεριμνήσει για τις συμμαχίες του. Αντιπρόεδρος της ΠΑΕ ήταν, εάν θυμάστε, ο Βίκτωρ Μητρόπουλος… αυτοπροσώπως. Η μαγκιά του πατέρα Κανελλάκη συνίστατο στο ότι δεν έγινε έρμαιο του συστήματος, φοβισμένος επαίτης της Λεωφόρου Καβάλας, όπως άλλοι και άλλοι, αλλ' είχε καθαρή σχέση (συμμαχίας, όχι δουλοπρέπειας) με το σύστημα.

Ο Ιωνικός και με τους νεότερους Κανελλάκηδες, φαίνεται να πορεύεται με modus vivendi την (όπως κι αν την εννοεί κανείς) μαγκιά. Στις τρέχουσες συνθήκες, η μαγκιά δεν αποδίδει. Δεν περνάει αυτή η μπογιά. Στις τρέχουσες συνθήκες, ο μονόδρομος του Ιωνικού ήταν να φτιάξει την ομάδα του. Ν' ασχοληθούν με πράγματα που ο παλαιός Κανελλάκης δεν ασχολήθηκε ποτέ.

Ν' αποκτήσουν, ένα παράδειγμα, το προπονητήριο που ουδέποτε είχαν. Να (ξανά)μαζέψουν τον κόσμο που συστηματικά αραίωνε. Να 'χουν με τη δημαρχία την καλή σχέση που θα 'ταν η εγγύηση για το μίνιμουμ, έναν καλό αγωνιστικό χώρο στο γήπεδο. Να δουν τον Έλληνα ποδοσφαιριστή, αντί να ξοδεύουν τα ωραία λεφτά τους στις καραβιές των ανύπαρκτων ξένων. Να οργανώσουν το ποδοσφαιρικό τμήμα τους, ώστε να 'ναι στοιχειωδώς λειτουργικό. Οπότε, έτσι, θα ήταν συμβατή και θα είχε, μετά, νόημα η πρόσληψη ενός Αουγκούστο Ινάσιο.

Είναι αλήθεια ότι, απ' τον πατέρα τους, δεν κληρονόμησαν κάτι (έτοιμο) απ' όλα ετούτα. Όφειλαν να τα κάνουν αυτοί. Δεν τα έκαναν. Κι όχι μόνο δεν τα έκαναν. Αλλ' έκαναν άσκοπο πόλεμο… μαγκιάς, πόλεμο για τον πόλεμο, με οτιδήποτε κινείται στην ευρύτερη ακτίνα. Μια ασταμάτητη ένταση, μόνιμη πηγή νευρικότητας, δυσθυμίας, αρνητικής ενέργειας. Η ομάδα τους, λίγο λίγο, κατέληξε να έχει τον αμάζευτο! Και κανείς διαιτητής ή βοηθός δεν φταίει γι' αυτό.