Είναι δικό σου, δεν το παίρνει κανείς... (Sportday / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Είναι πολύ λογικό ο οπαδός να φοβάται τον Αρη σε οποιαδήποτε στιγμή μιας αναμέτρησης, ακόμα και όταν νιώθει ότι έχει αγγίξει τη νίκη. Ακόμα και αν έχει γυρίσει την πλάτη στον αγωνιστικό χώρο, παίρνοντας τον δρόμο για την έξοδο με την εικόνα της λήξης και ταυτόχρονα της επιτυχίας, υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του η υποψία ότι κάτι θα πάει στραβά και ο «αιώνιος» αντίπαλος θα γυρίσει το παιχνίδι για να κλέψει ό,τι του αξίζει.

Αλλωστε, ο τολμών νικά. Και ο Αρης έχει και την ομάδα και το θάρρος και το θράσος για να διεκδικήσει σχεδόν χαμένα παιχνίδια, όπως ήταν το προχθεσινό. Αυτό το μνημείο του μπάσκετ, διάρκειας 50 λεπτών, στο οποίο ο Αρης δεν είχε την ίδια συνοχή με τον ΠΑΟΚ και ας πρόκειται για ομάδα που έκλεισε το ρόστερ της από το περασμένο καλοκαίρι, διαθέτοντας ήδη ορισμένους βασικούς από τις προηγούμενες σεζόν. Έναντι του ΠΑΟΚ, ο οποίος δημιουργήθηκε πριν από μερικούς μήνες, άλλαξε εντυπωσιακά πριν από μερικές εβδομάδες και θα περιμέναμε να πάσχει στον οργανωτικό τομέα.

Ο ΑρηΣ Ηταν τελικά η δυσάρεστη έκπληξη, αν κάποιος θα ήθελε να εκτιμήσει τη δυσλειτουργία μιας από τις δύο ομάδες. Διέκρινες ότι στηρίζεται αποκλειστικά σε προσωπικές επιλογές και έλειπαν οι αυτοματισμοί, οι οποίοι είτε έχουν να κάνουν με πολύπλοκα συστήματα είτε έχουν να κάνουν με το κλασικό «πικ εν ρολ». Σαν να λέμε, παίρνει την μπάλα ο «σούπερμαν» Καστλ και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, τη δίνουμε στον Ηλιάδη και ας φτάσει μέχρι το λέι απ (που δείχνει ανίκητος) ή ας σουτάρει ο Σκέιλς (που έχει ικανότητα στο σκορ).

Από την άλλη, αν και ο ΠΑΟΚ είχε μια υποτυπώδη οργάνωση στον επιθετικό τομέα, έπασχε αμυντικά και δεν μπορούσε να περιορίσει τους τρεις παραπάνω αντιπάλους. Έδινε όμως την εντύπωση ότι, αργά ή γρήγορα, θα έβγαινε νικητής. Άργησε πολύ. Ο ΑρηΣ, όσο ανοργάνωτος κι αν εμφανίστηκε, ίσως περισσότερο από κάθε προηγούμενη εμφάνισή του, έμοιαζε εφτάψυχος και αυτό δεν μπορούν να το παραβλέψουν οι ΠΑΟΚτσήδες.

Τους αφαιρεί το δικαίωμα να νιώσουν σίγουροι για τη νίκη, ακόμα και σε σημεία που η ανατροπή του σκορ θα ήταν κάτι παραπάνω από θαύμα. Είναι κάτι που υπάρχει από πολύ παλιά.

Από εκείνες τις ιστορικές κόντρες. Ακόμα και από την προ 22 ετών αναμέτρηση του Κυπέλλου, όταν ο ΠΑΟΚ είχε προηγηθεί με 16 πόντους και ο Αρης έκλεισε την ψαλίδα για να διεκδικήσει τη νίκη. Μια παιδική ασθένεια που συνήθως είναι κληρονομική και μεταδίδεται από τον πατέρα στον γιο: «Φοβάμαι μη χάσουμε το δικό μας παιχνίδι».