Ταξίδι με τη μηχανή του χρόνου (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ξύπνησα χθες το πρωί στη Θεσσαλονίκη και άνοιξα την τηλεόραση βέβαιος ότι θα μάθαινα τα τελευταία νέα για την υγεία του Ανδρέα Παπανδρέου, για την τελευταία γκάφα του Ρόναλντ Ρήγκαν και για τις τελευταίες ετοιμασίες εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων στη Σεούλ. Κάνω λάθος που αισθάνομαι σαν να ξαναζούμε το σωτήριον έτος 1988;

Η αίσθηση deja vu, ότι, διάολε, αυτό το έργο κάπου το 'χω ξαναδεί, ξεκίνησε από το βράδυ της Πέμπτης στη Βαρκελώνη. Έβλεπα τον Αρη να χτυπάει στα ίσα τον αγώνα με τη γεμάτη λαμπρούς αστέρες Μπαρτσελόνα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Όλοι θυμούνται τον θρίαμβο του «αυτοκράτορα» σε εκείνο το αλησμόνητο ματς της περιόδου 1987-88, οι περισσότεροι όμως έχουν σβήσει από τις μνήμες τις συντριβές που υπέστη η παρέα του Γκάλη και του Γιαννάκη τη διετία που ακολούθησε. Με μοναδική εξαίρεση τον θρίαμβο της 3ης Δεκεμβρίου 1987, το παρκέ του «Παλάου Μπλαουγράνα» ήταν για τον Αρη κατηφορικό. Κατόρθωσαν να ισορροπήσουν σχεδόν τέλεια μέσα στις τέσσερις γραμμές του ο Μάσεϊ, ο Ουίλκινσον, ο Σκέιλς, Σιγάλας, ο Καλαϊτζής. Και δεν είναι δα πολύ χειρότερη η τωρινή Μπάρτσα από εκείνη του Επι και του Νόρις.

Αλλά η νύχτα της αβάσταχτης νοσταλγίας ήταν αυτή της Κυριακής, στην Πυλαία. Ποτέ άλλοτε δεν έμοιαζε τόσο ένα άλλο γήπεδο με το Αλεξάνδρειο («Παλέ» το λένε όλοι στη Θεσσαλονίκη). Ανοιγόκλεινες τα μάτια και νόμιζες ότι θα εμφανίζονταν ως διά μαγείας μπροστά σου ντυμένοι με φανέλες και σορτσάκια ο Φασούλας, ο Κόρφας, ο Πρέλεβιτς, ο Γιαννάκης, ο Γκάλης, ο Σούμποτιτς.

Το μέγα πάθος του «μαυρόασπρου» πλήθους δημιουργούσε ατμόσφαιρα αντάξια των αλησμόνητων ντέρμπι της δεκαετίας του '80, αλλά αυτό δεν είναι πρωτοφανές. Πρωτοφανής υπήρξε η σύμπτωση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας (8.000 φίλαθλοι, οι οποίοι μάλιστα στρίμωξαν τον φανατισμό τους σε φίλαθλα πλαίσια) με έναν αγώνα αξιοσημείωτης ποιότητας και σπάνιου σασπένς. Κάποια παράξενη συζυγία των πλανητών βοήθησε ώστε να μας γυρίσει όλους η χρονομηχανή στη χρυσή εποχή της Θεσσαλονίκης. Aφού μπερδεύτηκαν κάποια στιγμή οι οπαδοί του ΠΑΟΚ και έβρισαν εν χορώ τον... Γκάλη! Ακόμα και η ώρα διεξαγωγής του προχθεσινού ντέρμπι ήταν ιδανική: 9 το βράδυ της Κυριακής, όταν μας είχε αδειάσει τη γωνιά η παρακμιακή συμμορία της ποδοσφαιρικής Σούπερ Νύστας, εεεε, Λίγκας.

Έμοιαζαν όλα μαγικά το βράδυ της Κυριακής στην Πυλαία («στον Φοίνικα», επιμένουν οι Θεσσαλονικείς) κι αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε όποιον θέλετε, αρκεί να μην είναι οπαδός του Αρη. Ακόμα και αυτοί οι τελευταίοι, πάντως, κάπου βαθιά μέσα τους θα ευχαριστήθηκαν το ματς. Έχουν αποδείξει ότι αγαπούν το μπάσκετ όσο αγαπούν την ομάδα τους. Ετσι γαλουχήθηκαν.

Ελόγου μου αισθάνθηκα τυχερός που χρεώθηκα την περιγραφή αυτού του αγώνα για το SuperSport. Και τούτη ακόμα η σύμπτωση (που δεν ήταν ακριβώς σύμπτωση...) με έκανε να θυμηθώ τα νιάτα μου (προσθέστε εδώ την κακία της αρεσκείας σας...) και την πρώτη ζωντανή μετάδοση της ταπεινής καριέρας μου: ΠΑΟΚ-Αρης, τελικός Κυπέλλου του 1989 στο Παλέ!

Μόνο που τότε συνυπήρχαν οπαδοί και των δύο ομάδων στις ασφυκτικά πυκνοκατοικημένες κερκίδες. Οι δε δείκτες της τηλεθέασης ήταν πιο κοντά στο 25 τοις εκατό, παρά στο 2,5. Στα πρωτοσέλιδα των χθεσινών εφημερίδων, το μαγευτικό ντέρμπι του μπάσκετ έλαμπε διά της απουσίας του. Ανώμαλη προσγείωση στο 2006.