Ο λαός μίλησε (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Οι κραυγές που ακούγονται στο ραδιόφωνο «ποιος θα χρηματοδοτήσει το γήπεδο του Παναθηναϊκού;» δεν με πείθουν για την ειλικρίνειά τους. Στην καλύτερη περίπτωση είναι ροζ και στη χειρότερη κόκκινες της φωτιάς, οπαδών του Ολυμπιακού που θέλουν η ομάδα τους να έχει το αβαντάζ του ιδιόκτητου γηπέδου ή έστω η οικογένεια Βαρδινογιάννη να αιμορραγήσει οικονομικά χρηματοδοτώντας το έργο. Ανεξάρτητα όμως από την υποκρισία των κραυγών, το θέμα σηκώνει ανάλυση. Σύμφωνα με την τελευταία ενημέρωση, ο Δήμος Αθηναίων αναλαμβάνει την ευθύνη του δανείου, με τον Παναθηναϊκό να συμβάλλει με το ετήσιο νοίκι και τα ποσοστά στην αποπληρωμή του. Το ύψος του δανείου, που θα υπερβεί τα 60 εκατ. ευρώ, έχει ρίσκο για τον Δήμο. Ο Δήμος της Αθήνας, έχοντας ένα μόνο πελάτη για το γήπεδο, θα πρέπει να συμβιβάζεται σε κάθε αίτημα ή απαίτηση του Παναθηναϊκού, ο οποίος θα μπορεί να παίξει αλλού. Αντίθετα, ο Δήμος δεν θα μπορεί να βρει ομάδα που να το γεμίσει. Επίσης, το γήπεδο της Λεωφόρου που δίνεται ως αντάλλαγμα για τον Βοτανικό δεν είναι χώρος που προέκυψε από αγορά της έκτασης από τον Παναθηναϊκό, αλλά παραχωρήθηκε από το κράτος. Εκτός όμως από το ηθικό μέρος, υπάρχει και το πρακτικό. Στους όρους της παραχώρησης του γηπέδου της Λεωφόρου στον Δήμο βρίσκεται και ένας που αναφέρει ότι θα υπάρξει μουσείο του Παναθηναϊκού και κυλικείο. Αν κατάλαβα καλά και στον Βοτανικό προβλέπεται χώρος μουσείου. Οπερ σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός θα έχει δύο μουσεία ή ένα κανονικό μουσείο στον Βοτανικό, ένα στο περίπου στη Λεωφόρο και ένα πολύ μεγάλο κυλικείο δίπλα του, που στη συγκεκριμένη θέση έχει μηδαμινή συναισθηματική αλλά μεγάλη εμπορική αξία. Τις αμφιβολίες όμως για το πώς ο Δήμος Αθηναίων χειρίζεται το θέμα του γηπέδου του Παναθηναϊκού έρχονται να διαλύσουν τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοτικών εκλογών. Αν η Ντόρα Μπακογιάννη είχε πάρει το δάνειο την προηγούμενη τετραετία, θα μπορούσαμε να μιλάμε για σκάνδαλο. Οταν όμως ο Νικήτας Κακλαμάνης εξελέγη από τον πρώτο γύρο, έχοντας στον συνδυασμό του τον αντιδήμαρχο της θητείας της Ντόρας, Μπεχράκη, που είχε χειριστεί το θέμα του γηπέδου, η σημερινή διοίκηση του Δήμου έχει τη σύμφωνη γνώμη των δημοτών της Αθήνας. Ήξεραν ότι θα γίνει γήπεδο, ήξεραν τους όρους και το επικύρωσαν με την ψήφο τους. Μετά λοιπόν τις εκλογές, το γήπεδο γίνεται με την έγκριση των ψηφοφόρων. Είναι αυτό που λένε «ο λαός ομίλησε» και το μόνο για το οποίο δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Δήμο είναι ότι αυθαιρετεί.

Το νούμερο είναι άγνωστο, αλλά ο μικρότερος αριθμός που έχει αναφερθεί είναι διψήφιος σε χιλιάδες θυμάτων. Ο Αουγκούστο Πινοτσέτ, ο οποίος πετούσε τους υπηκόους του από ελικόπτερα στον Ατλαντικό και είχε υπερηφανευτεί ότι τίποτα δεν συμβαίνει στη Χιλή που να μην το ξέρει ο ίδιος, πέθανε σε ηλικία 91 ετών. Προστατευόμενος της Θάτσερ, όταν στη Χιλή επανήλθε η δημοκρατία, κατόρθωσε να αποφύγει την απέλαση, γλίτωσε την πρώτη μπόρα και τελικά τη φυλακή, η οποία θα ήταν η μικρότερη τιμωρία για τα εγκλήματά του, τα οποία μετέτρεψαν μία προηγμένη λατινοαμερικανική χώρα σε banana republic. Πέθανε ειρηνικά, αποδεικνύοντας ότι το «όλα εδώ πληρώνονται» είναι μια παπαριά για να καθησυχάζονται οι αδύναμοι που απαιτούν δικαιοσύνη. Ολα δεν πληρώνονται εδώ, εκτός αν κάποιος απαιτήσει τον λογαριασμό. Και κανένας δεν πληρώνει, αν αυτός που το ζητάει δεν είναι ισχυρότερός του. Sorry, boys, αλλά στην επιβολή της δικαιοσύνης δεν υπάρχει άλλος νόμος παρά αυτός του δυνατού. Το αναφέρω για τις σκηνές που διαδραματίστηκαν στις εξέδρες του γηπέδου της Νίκαιας και θα πρέπει να προβληματίσουν τους αξιωματικούς της Αστυνομίας σχετικά με το αν οι άνδρες που έχουν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους.

Δεν αναφέρομαι στο γεγονός ότι έξι οπαδοί του Ηρακλή που κάθισαν στην εξέδρα του γηπέδου δάρθηκαν από μερικές δεκάδες του Ιωνικού, χωρίς οι αστυφύλακες να κάνουν μία σύλληψη. Εμπράκτως έχει γίνει αποδεκτό ότι στην Ελλάδα οι νόμοι περί εξύβρισης και βιαιοπραγίας έχουν πάψει στην εξέδρα. Αναφέρομαι στα επεισόδια μετά τη διακοπή. Οταν ευτραφής –δεν τον γράφω χοντρό, γιατί έδειχνε να βαράει άσχημα– αξύριστος άνδρας άρχισε να τσαμπουκαλεύεται με τους αστυφύλακες στην κερκίδα. Σε μια στιγμή ο ευτραφής παίρνει ανάποδες, μαγκώνει το κλομπ ενός ΜΑΤατζή και το παίρνει. Οι υπόλοιποι ΜΑΤατζήδες κουνούν τα γκλομπ τους, όπως οι Ιουδαίοι κουνούσαν στον Χριστό τα βάγια, αλλά κανένας δεν αποφασίζει να την πέσει σοβαρά στον ευτραφή. Στην εικόνα εμφανίζεται νέος πρωταγωνιστής. Μαυροντυμένος όπως ο ευτραφής, με πιο προσεγμένη σιλουέτα, τον αγκαλιάζει, τον πιάνει στο μπούρου μπούρου και ύστερα από κάποια φιλική αντίσταση του παίρνει το γκλομπ, το δίνει πίσω στον ΜΑΤατζή και η παρτίδα θεωρείται ως μη γενόμενη.

Ο Βύρων Πολύδωρας ας σταματήσει για μια στιγμή να έχει το συννεφιασμένο βλέμμα του ανθρώπου που έχει δει τη σκοτεινή πλευρά της κοινωνίας επειδή έγινε υπουργός Δημόσιας Τάξης. Δεν είναι απαραίτητο. Δηλαδή, επειδή ο Κεφαλογιάννης είναι Εμπορικής Ναυτιλίας, πρέπει να φορέσει καπέλο ψαρά και να σηκώσει τα παντελόνια; Καταλαβαίνω ότι στο υπουργείο τον έχουν στα κλαρίνα και το ψηστήρι «εμείς εναντίον όλων είμαστε, υπουργέ μας», αλλά ο Πολύδωρας ας καταλάβει ότι στο υπουργείο μπήκε ως πολιτική εξουσία και όχι ως υπεραρχηγός Αστυνομίας. Ως πολιτικός λοιπόν αρχηγός, ας κοιτάξει την εικόνα μιας Αστυνομίας της οποίας στα γήπεδα αφαιρούν τα όπλα και για να τα ξαναδώσουν πρέπει να μπει στη μέση φίλος του τύπου που έχει κάνει τη μαγκιά. Οταν η εικόνα προβάλλεται στην τηλεόραση, πώς νομίζει ότι βλέπει ο πολίτης τους αστυνομικούς; Σαν κάτι δημόσιους υπαλλήλους που βαράνε υπερωρίες χωρίς πρόβλημα, φτάνει να μην τους βαράνε πολύ.

Ο Τύπος πάντως πρέπει να αποφασίσει αν θέλει Αστυνομία που να επιβάλλει τον νόμο. Γιατί αν το θέλει, η βία είναι αναπόφευκτη και ο Τύπος δεν μπορεί να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του στην εικόνα της. Από την άλλη, θέλουμε πραγματικά μια βίαιη Αστυνομία; Αμφιβάλλω... Είναι όπως αυτό που λέμε «να τους κρεμάσουν στο Σύνταγμα», αλλά στην Ελλάδα ένας μόνο κρεμάστηκε από την πολιτεία, ένας καταχραστής δημόσιος υπάλληλος την εποχή του Πάγκαλου και η αντίδραση ήταν τόσο μεγάλη, που δεν ξαναέγινε εκτέλεση. Αυτό που λένε «η βία φέρνει τη βία» ισχύει φυσικά και για την κρατική. Η Αστυνομία του Πινοτσέτ –τους πολλούς έφαγε ο στρατός– «καθάρισε» εκατοντάδες αριστερούς της Χιλής. Στη χούντα οι δικοί μας μπορεί να έδειραν και να βασάνισαν, αλλά δολοφονίες -αν έκαναν- είναι αναπόδεικτες και, ακόμα και να έγιναν, δεν ήταν μαζικές. Η Αστυνομία μας παραμένει κομμάτι της κοινωνίας με την ελληνική νοοτροπία. Προτιμάει να σπρώξει από το να χτυπήσει και είναι ένας από τους λόγους που ο ξυλοδαρμός του Κύπριου φοιτητή στη Θεσσαλονίκη δημιούργησε τέτοιο σοκ. Ας αποφασίσουμε τι θέλουμε. Βία στη βία ή έναν ευτραφή που τραβολογάει το κλομπ του αστυφύλακα; Και αν θέλουμε το δεύτερο, δεν έγινε τίποτα, ας το κρατήσει και αγοράζουμε εμείς άλλο.

Επικοινώνησα τηλεφωνικά με τον πρόεδρο της ΕΦΙΠ Νίκο Χατζηαθανασίου, ο οποίος μου δήλωσε ότι ουδέποτε δέχτηκε πίεση από τον πρόεδρο του Ελεγκτικού Συμβουλίου του Υφυπουργείου Αθλητισμού Θωμά Μεντεσίδη για λογαριασμό του υφυπουργού Γιώργου Ορφανού για την καταδίκη του Βασίλη Σεβαστή στην υπόθεση Παπακώστα. Επίσης, ο Χατζηαθανασίου δήλωσε ότι στις κατηγορίες για την Ομοσπονδία Παγοδρομίας απηλλάγη και πως ο πρώην γενικός γραμματέας Αθλητισμού Νίκος Εξαρχος, ο οποίος είχε μηνυθεί από τον ίδιο για δύο υποθέσεις, στην πρώτη ζήτησε συγγνώμη. Στη δεύτερη απηλλάγη, όταν ο Γιώργος Φλωρίδης εμφανίστηκε μάρτυρας στο δικαστήριο και δήλωσε πως ο Εξαρχος ενεργούσε κατόπιν διαταγής του.

Το κείμενό μου για τις πιέσεις στον Χατζηαθανασίου να καταδικάσει τον Παπακώστα και τον Σεβαστή λόγω της αντιπαλότητάς του με τον Μινώα Κυριακού είχε βάση πληροφορίες από τον χώρο του ΣΕΓΑΣ. Οι on the record δηλώσεις του Χατζηαθανασίου αναιρούν τις όποιες πληροφορίες, παρ' όλο που σε γενικές γραμμές, έστω και αν έχει αθωωθεί ο πρόεδρος της παγοδρομίας, νομίζω ότι η επιλογή κάποιου που ουδέποτε κατηγορήθηκε για τη θέση του προέδρου της ΕΦΙΠ ήταν απαραίτητη.

Ακόμα και αν ο Ολυμπιακός πάρει παίκτες τη μεταγραφική περίοδο του Δεκεμβρίου, που αμφιβάλλω, σε περίπτωση που είναι νέοι, είναι η χειρότερη στιγμή να τους εντάξει στην ομάδα. Αν ο Ολυμπιακός συνεχίσει να κυνηγάει το πρωτάθλημα, οι παίκτες θα μείνουν παροπλισμένοι, αφού ριζική ανανέωση στην κάψα της διεκδίκησης δεν γίνεται. Ταυτόχρονα, οι νέοι παίκτες θα έχουν χάσει το σημαντικότερο αβαντάζ που έχει κάθε καινούργιος παίκτης σε μια ομάδα. Τα φιλικά ματς, στα οποία ο παίκτης μπορεί να δημιουργήσει αίσθηση χωρίς το άγχος του αποτελέσματος. Αν ο Ολυμπιακός βγει εκτός κούρσας και ο προπονητής του χρησιμοποιήσει τους καινούργιους, μετά τα δυο-τρία πρώτα ματς, που η κερκίδα τους στηρίξει, θα φορτωθούν και αυτοί την αποτυχία. Οι νέοι σε ηλικία παίκτες είναι για τα καλοκαίρια και αν αφαιρέσεις την περίπτωση του Τοροσίδη, που και πείρα έχει και παίζει σε μία θέση που ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη, οι υπόλοιποι από το να ψηθούν είναι πιθανότερο να καούν.