Η πρώτη φορά που διδάχθηκα τη σημασία ο μεγάλος ανήρ να έχει ανεπτυγμένο το κριτήριο της επιλογής των άμεσων συνεργατών ήταν, θυμάμαι, όταν μας μάθαιναν στο σχολείο πως αυτό υπήρξε ένα από τα πολύ δυνατά σημεία, για την ακρίβεια το υπ' αριθμόν ένα προτέρημα, του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Τα επόμενα... τριάντα, ή περίπου, χρόνια ό,τι τότε μας μάθαιναν το εύρισκα, διότι το έβλεπα με τον ένα τρόπο (της επιτυχημένης επιλογής) ή με τον άλλον (της αποτυχημένης) και των αντίστοιχων αποτελεσμάτων μπροστά μου. Η επιτυχημένη επιλογή εκτοξεύει. Η αποτυχημένη χαντακώνει. Είναι αυτό που έζησε μες στο 2006 δύο φορές, ατυχώς και τις δύο με τον... άλλον τρόπο, ο Κύρος Βασσάρας.
Είναι συνάμα, υπό την έννοια της τροφής για τη σκέψη, η επίκαιρη ευκαιρία να διαχωρίσουμε μες στο κεφάλι μας τι είναι δέντρο και τι είναι δάσος. Το δέντρο, για το δικό μου μυαλό, είναι η γκέλα του δευτερολέπτου. Το οφσάιντ, το πέναλτι, η αποβολή. Συνέβαινε, συμβαίνει, δεν θα πάψει ποτέ να συμβαίνει. Το δάσος είναι η ανικανότητα. Καλύτερα, η ελλειμματική ανταγωνιστικότητα ενώπιον του ύψους στο οποίο τα διεθνή κριτήρια τοποθετούν τον πήχη. Δεν θα είχα ιδιαίτερο πρόβλημα να αποδεχθώ την γκέλα ως αναπόσπαστο κομμάτι του παιγνιδιού, να πάω και παραπέρα και να πω κομμάτια-να-γίνει (διότι και στην Ισπανία μια φορά τον μήνα θα τύχει να πάρει το εξτρά σφύριγμα η Μπάρτσα, στη Γαλλία η Ολιμπίκ Λιόν, στην Αγγλία η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ...), εάν την ίδια στιγμή ήμουν πεπεισμένος ότι τη γκέλα την έχει κάνει ανταγωνιστικός, φιλόδοξος, επαγγελματίας.
Το ποσοστό αποτυχίας του Κύρου δεν αφήνει περιθώριο. Εν όψει του Μουντιάλ, του βγήκαν σκάρτοι οι δύο (Τσολακίδης και Μαυρόπουλος) στους τρεις. Εν όψει της διοργάνωσης τώρα στην Ιαπωνία, του βγήκε σκάρτος ο ένας (Δάλλας) απ' τους δύο. Τρεις (ρεμπεσκέδες με πατέντα) στους πέντε σημαίνει 60%. Σε πέντε που υποτίθεται πως είναι, όχι όποιοι κι όποιοι, από τους top. Και δεν βγήκαν με... κλήρωση. Τους διάλεξε ο Κύρος. Άντεξαν μονάχα δύο, ο Μποζατζίδης κι ο Σαραϊδάρης. Η Ελλάδα διαθέτει δέκα διεθνείς βοηθούς. Ψαρεύεις από δεδομένη δεξαμενή. Είναι το ελαφρυντικό του Βασσάρα. Είναι και γράδο, να φανταστεί κανείς σε ποιο επίπεδο ευρίσκονται οι άλλοι (φέροντες το σήμα). Λίαν επιεικώς, για κλοτσιές!
Για το Παγκόσμιο των Συλλόγων αυτές τις μέρες στο Τόκιο, η γκίνια του Βασσάρα ήταν ότι δεν μπορούσε να πάρει τόσες πολλές μέρες άδεια, να λείψει από τη δουλειά του, ο ανταγωνιστικός και φιλόδοξος (αλλ' όχι, ως προκύπτει, 100% επαγγελματίας) Μποζατζίδης. Κι έπεσε, αναγκαστικά, στον Δάλλα! Ετούτο, όμως, είναι μόνον η λεπτομέρεια της στιγμής. Το όλον, η ουσία, παραμένει ότι το ελληνικό σύστημα εκτρέφει και εκπαιδεύει (και παράγει και βασίζεται σε) ανθρώπους που μπορούν να υπερβούν τα χαμηλά μονάχα εμπόδια. Οπότε παίρνουν στον λαιμό τους, επειδή το σπορ είναι ομαδικό, και τους λίγους που δουλεύουν σκληρά ώστε να υπερβαίνουν και τα υψηλά.
Δεν έχει σωτηρία. Είναι ολοφάνερο, πράγμα για το οποίο η ΚΕΔ (και, κατ' επέκτασιν, η ΕΠΟ) είναι 100% υπόλογη σε όποιον χαζεύει τα ματς του Σαββατοκύριακου στη χώρα. Και βλέπει... μπούτια, κατά κόρον βοηθών, που μετά βίας χωράνε μες στο σορτ. Δεν αντιλέγει κανείς ότι τα κριτήρια της ΦΙΦA είναι αυστηρά, πιο αυστηρά κι από της ΟΥΕΦA. Αλλά επίσης δεδομένο ότι ο κάθε ενδιαφερόμενος, να τα υπερβεί και να κάνει καριέρα έξω, τα ξέρει εγκαίρως. Κι έχει όλο τον χρόνο να ετοιμαστεί. Προϋποτίθεται ωστόσο ο αυτοσεβασμός. Η επιθυμία. Η ζέση να ξεφύγουν από τα στενόχωρα. Ο Τσαχειλίδης, πέρυσι, είχε σπάσει τα ρολόγια στα τεστ της ΟΥΕΦA για τους ρούκηδες της διαιτησίας.
Ο Βασσάρας ονειρεύεται τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Οχι αδικαιολόγητα, με την έως τώρα διαδρομή του και με γνώμονα ότι του μένουν άλλα πέντε χρόνια στο διεθνές προσκήνιο. Εικάζω, μάλιστα, ότι ο κρυφός πόθος του πατρός Βασσάρα είναι πίσω από νωπό, και εντελώς πρόωρο, σενάριο ότι ο Κύρος θα παίξει εδώ και τώρα, τον Μάιο, τον τελικό της Αθήνας. Το δικαιολογεί κανείς διότι πράγματι, στα χρόνια του Αντώνη Βασσάρα, ήταν κάτι σαν άγραφος κανόνας, ο διαιτητής να 'ναι απ' την ίδια χώρα που φιλοξενεί τον τελικό. Συνέβη στα χρονικά του θεσμού 15 φορές. Αλλά καμία, την προηγούμενη 15ετία. Εχει, ντε φάκτο, καταργηθεί.
Είτε το 2007 είτε οποτεδήποτε άλλοτε, δεν κάνει ουσιαστική διαφορά... και δεν θα τα χαλάσουμε σ' αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι ο Βασσάρας δεν θα παίξει ποτέ τελικό Τσάμπιονς Λιγκ και θα κοπεί και από το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, όσο δεν ευρίσκει (και όσο η διαδικασία παραγωγής δεν του εξασφαλίζει τη δεξαμενή για να βρει) ισοϋψείς βοηθούς.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
