Πρέμιερσιπ. Ενα σούπερ μάρκετ για επενδυτές (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Πώς τα φέρνει ο χρόνος... Πριν από τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Μ. Βρετανία χωρούσε ακόμα στον όρο «υπερδύναμη» και μπορούσε να απλώνει το χέρι της σε όλα τα σημεία του πλανήτη για να πάρει ό,τι ήθελε. Μετά τη Γιάλτα τα πράγματα άλλαξαν δραματικά. Οι Βρετανοί αρκέστηκαν στον ρόλο του μπάτλερ των Αμερικανών. Οσο όμως κι αν η επιρροή τους μειώθηκε σημαντικά, ποτέ δεν είχαν νιώσει τόσο έντονα αυτή την απειλή που τώρα αντιμετωπίζουν με την εξαγορά των ομάδων τους από ξένους επενδυτές. Θυμάμαι τον θόρυβο που είχε προκληθεί παλιότερα, όταν τα πολυκαταστήματα Harrods’s πέρασαν σε ξένα χέρια και πιο συγκεκριμένα στον έλεγχο του Άραβα Αλ Φαγέντ. Οι φωνές για τα πλήγματα και τους κινδύνους που απειλούσαν τη βρετανική παράδοση τότε ακούγονταν πολύ δυνατά, αλλά έσβησαν με το πέρασμα του χρόνου.

Βοήθησε βέβαια σε αυτό και η επιδρομή του Θατσερισμού. Τώρα, οι ίδιες φωνές για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η ποδοσφαιρική παράδοση, μία παράδοση από τις ισχυρότερες που έχουν απομείνει στο νησί, πληθαίνουν. Σε αυτές τις φωνές ήρθε προχθές να προστεθεί και αυτή του προπονητή της Αρσεναλ, ενός «ξένου», του Αρσέν Βενγκέρ, ο οποίος εξέφρασε την εκτίμηση ότι οι εξαγορά των αγγλικών ομάδων από ξένους επενδυτές θα σκοτώσει το ίδιο το παιχνίδι. Γενικά οι Βρετανοί είχαν μία κάπως περίεργη άποψη για την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου. Οσο αυτή η εμπορευματοποίηση γινόταν με τους όρους που ήθελαν και ήξεραν, δεν τους ενοχλούσε. Αρκεί όλο το παιχνίδι να γινόταν με αγγλικά κεφάλαια ή έστω μέσω του αγγλικού χρηματιστηρίου. Τώρα που το χρήμα έρχεται εκτός Βρετανίας και ο έλεγχος των ομάδων περνά σε «ξένα» χέρια, τα οποία ενδιαφέρονται μόνο για την επιχειρηματική διάσταση του ποδοσφαίρου και τα κέρδη, άρχισαν να ανησυχούν για το παιχνίδι. Ενα παιχνίδι που το θυσίασαν το 1992, όταν έκαναν την πρώτη συμφωνία για την πώληση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Πρέπει βέβαια να τους αναγνωρίσει κάποιος ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για το παιχνίδι και ότι έχουν δημιουργήσει θεσμούς και επιτροπές που παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις και προσπαθούν να διασφαλίσουν τους καλύτερους όρους διεξαγωγής του. Στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης όμως αυτό δεν είναι αρκετό.

Αν η Λίβερπουλ θέλει να συναγωνιστεί την Τσέλσι, την Αρσεναλ και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πιθανόν δεν έχει άλλη λύση από το να εξαγοραστεί από τους σεΐχηδες. Πώς αλλιώς θα αποπληρώσει τα χρέη των 120 εκατομμυρίων ευρώ που έχει, θα βρει χρήματα για μεταγραφές και θα μπορέσει να φτιάξει ένα καινούργιο γήπεδο 60 χιλιάδων θέσεων (εκεί, επειδή είναι ακόμα καθυστερημένοι, τα γήπεδα των ομάδων–επιχειρήσεων δεν τα φτιάχνει ούτε τα χρηματοδοτεί το κράτος); Και είναι αλήθεια ότι όταν η Λίβερπουλ θα κόβει 34.000 εισιτήρια σε κάθε παιχνίδι, η Αρσεναλ θα κόβει 60 και η Μάντσεστερ 74, ενώ η Τσέλσι θα κόβει 43, αλλά θα έχει από πίσω της το πορτοφόλι του Αμπράμοβιτς.

Ενός τύπου που μπορεί να αποσυντονίσει ολόκληρες ομάδες και ο οποίος πλήρωσε 45 εκατομμύρια ευρώ μόνο και μόνο για να δει τον αγαπημένο του ποδοσφαιριστή να φοράει τη φανέλα της ομάδας του. Παλιότερα, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν το πρότυπο της ομάδας-επιχείρησης, η οποία είχε μετόχους και επιπλέον παρουσίαζε σημαντικά κέρδη. Από τον καιρό όμως που αγοράστηκε από τον Γκλέιζερ, έχει φορτωθεί με χρέη και το πείραμα κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα εξελιχθεί ή πού θα καταλήξει. Οι Αγγλοι ανακαλύπτουν ότι η μετάλλαξη των φιλάθλων–οπαδών σε καταναλωτές άφησε τελείως ανοχύρωτες τις ομάδες, οι οποίες γίνονται ένα παιχνίδι στα χέρια του κάθε εκατομμυριούχου επενδυτή. Η πρωτοβουλία για τα supporter’s trust αφορά μόνο τις μικρότερες κατηγορίες και οι Αγγλοι τώρα ανακαλύπτουν πόσο υγιέστερη είναι η εμπλοκή των φιλάθλων στις τύχες της ομάδας, όπως -για παράδειγμα- στην Ισπανία. Όμως, είναι μάλλον αργά. Βλέπετε, το κεφάλαιο που έχει αγκαλιάσει το ποδόσφαιρο έχει άλλου είδους ανησυχίες.

Ο μονόλογος της κυβέρνησης

Ο κόσμος είναι γεμάτος μαλάκες. Η κυβέρνηση το ξέρει και σκέφτεται «δεν θα βρω κι εγώ έναν που να δώσει 2 δισ. ευρώ για να αγοράσει τον ΟΤΕ και να μην έχει δικαίωμα να παίρνει τις στρατηγικές αποφάσεις που θα καθορίζουν τις τύχες της επιχείρησης; Και ακόμη, να μην έχει δικαίωμα να καθορίζει τις τιμές όπως γουστάρει και παράλληλα να θεωρεί υποχρέωσή του να προσφέρει υπηρεσίες σε απομακρυσμένες περιοχές χωρίς κέρδος;».

Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τέτοιον μαλάκα θα βρει εύκολα. «Μόνο που για να μην το καταλάβουν οι άλλοι μαλάκες, οι οποίοι είναι και περισσότεροι και ψηφίζουν, θα κανονίσω να φέρω... στη ζούλα μία τροπολογία 22 λέξεων σε άσχετο νομοσχέδιο, η οποία θα καθορίζει τα της πώλησης. Μετά, με τα παπαγαλάκια μου στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, θα... ψήσω τους μαλάκες που ψηφίζουν ότι είναι συμφέρον να τον πουλήσουμε τον ΟΤΕ και ότι οι μόνοι που αντιδρούν είναι οι συνδικαλιστές. Βέβαια, στο πρόγραμμά μου έλεγα άλλα πράγματα, αλλά άμα πιστεύετε εσείς ότι οι μαλάκες που ψηφίζουν διαβάζουν προγράμματα, τα συγκρίνουν και μετά ρίχνουν την εξουσιοδότηση στην κάλπη, τότε είστε μακριά νυχτωμένοι ή κάτι χειρότερο. Αλλά δεν θέλω να σας εξομοιώσω με τους μαλάκες που ψηφίζουν.
Εξάλλου, με τη "μόντα" που έκανα περνώντας το κόστος της πρόωρης συνταξιοδότησης στον ισολογισμό, εμφανίζω το μαγαζί ζημιογόνο και έτσι οι μαλάκες που ψηφίζουν θα το φάνε καλύτερα το παραμύθι. Διότι το ζήτημα δεν είναι η αλήθεια, αλλά το πόσο καλά μπορείς να πουλήσεις το ψέμα και κυρίως να εξυπηρετήσεις εκείνους στους οποίους έχεις υποχρεώσεις. Και οι τελευταίοι στους οποίους έχω υποχρεώσεις είναι οι μαλάκες που ψηφίζουν. Αυτούς θα τους τσουβαλιάσω πριν από τις εκλογές με κάνα-δυο υποσχέσεις. Αλλωστε, τώρα που είναι όλοι σχεδόν χρεωμένοι μέχρι τα μπούνια με δάνεια και κάρτες, δεν έχουν όρεξη να κατεβαίνουν στους δρόμους και να διαμαρτύρονται. Ανθρωπάκια έχουν γίνει, που νοιάζεται το καθένα για τον δικό του μικρόκοσμο και τα δικά του "μου". Και άμα καταφέρω να περάσω το ξεπούλημα του ΟΤΕ, ποιος θα μπορέσει να με σταματήσει; Κανείς. Και σε περίπτωση που βρεθεί κάποιος, του δίνω μία καλή τριάδα στο στοίχημα και τον ξεφορτώνομαι».