Όλα βαίνουν καλώς. Don't worry, be happy (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Κανονικά θα έπρεπε τούτες οι ημέρες να γιορταστούν όπως η πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Με τον Roger Waters να παίζει το «The Wall», όχι στη Μαλακάσα, αλλά σε εκδήλωση της Σούπερ Λίγκας και της ΕΠΟ.

Φίλαθλοι όλης της χώρας, νιώστε χαρούμενοι! Πριν ακόμη καταφθάσουν οι γιορτές, κλίμα αγάπης και κατανόησης δεσπόζει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο, ίσως, αλλά πάντως επικρατεί. Εάν επανεξετάσετε «με άλλο μάτι» τα συμβάντα των τελευταίων ημερών, θα το αντιληφθείτε και θα αναφωνήσετε: ναι, τελικά, υπάρχει ελπίδα...

Εξηγούμαστε: Στην Ελλάδα «ποδοσφαιρικός εκσυγχρονισμός» σημαίνει, όντως, Σούπερ Λίγκα; Αληθεύει ότι πεμπτουσία του νέου φορέα είναι η συνεννόηση και ο συντονισμός ενεργειών ανάμεσα στους συλλόγους; Είναι, όντως, ευεργετικό να εμπεδώνουν τούτη την ιδέα, όχι μόνο οι διοικήσεις των ΠΑΕ (για αυτές, άλλωστε, είναι θεσμικό καθήκον), αλλά παίκτες και προπονητές; Ε, εάν στα παραπάνω ερωτήματα οι απαντήσεις είναι καταφατικές, πάμε καλά.

Προπονητής του Παναθηναϊκού, ο Μουνιόθ, στο Καραϊσκάκη: τεράστια η συμβολική σημασία της επίσκεψης. Αν νομίζετε ότι ήταν κεραυνός εν αιθρία, θυμηθείτε όσα προηγήθηκαν. Προσέξτε: ζητά ο Σωκράτης Κόκκαλης από τους παίκτες του Ολυμπιακού να νικήσουν τη Σαχτάρ, έστω και με μπουνιές, κλοτσιές, δαγκωματιές. Πριν ο αλέκτωρ προλάβει να βγάλει «κιχ», πέφτουν κουτουλιές και χαστούκια στην... προπόνηση του ΠΑΟ! Εκι-Μάντζιος. Τέλειο το timing. Αξιοθαύμαστη η δεκτικότητα, αλλά και η γεφύρωση των χασμάτων: στου Ρέντη η λαλιά, στην Παιανία η κουτουλιά.

Συγγνώμη, εάν αυτό δεν πιστοποιεί ότι οι ομάδες μας λειτουργούν πλέον με ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας, τι στην ευχή μαρτυρά; Οι τεχνικές λεπτομέρειες είναι ήσσονος σημασίας: ο Εκι μπορεί να επέλεξε την κουτουλιά -αντί κλοτσιάς ή γροθιάς- για διάφορους λόγους. Είτε επειδή η κουτουλιά παραπέμπει συνειρμικά στον Ζιντάν, οπότε αποπνέει μεγαλύτερο κύρος, είτε διότι το ρεπερτόριο δεν έπρεπε να εξαντληθεί σε μία προπόνηση. Στα επίσημα, δηλαδή, τι θα κάνει; Θα επαναλαμβάνεται;

Κρατήστε την ουσία: οι ΠΑΕ εμπνέονται η μία από την άλλη - αρχής γενομένης από τους δύο «αιωνίους». Δεν είναι η πρώτη φορά. Ενδεικτικά αναφέρουμε την πρόσφατη -σχετικά- ατάκα του Τροντ Σόλιντ, σύμφωνα με την οποία ορισμένοι παίκτες του Ολυμπιακού καλά θα έκαναν να το ρίξουν στο σκάκι. Ε, μην μου πείτε ότι δεν αναγνωρίζετε την πηγή έμπνευσης του Νορβηγού... Δεν θυμάστε την προτροπή του Γιάννη Βαρδινογιάννη, προς όσους οπαδούς του Παναθηναϊκού αδημονούσαν να δουν την ομάδα τους θεαματική και τροπαιούχο; «Να πάνε να παίξουν Play Station».

Εάν τυχόν αναρωτιέστε πώς μπορούσε να θυμάται ο Σόλιντ την ατάκα «Τζίγκερ» έπειτα από τόσον καιρό, μάλλον έχετε λησμονήσει ότι αγαπημένη συνήθεια του προπονητή των «ερυθρολεύκων» είναι να κρατά σημειώσεις. Το μόνο που μένει, τώρα, είναι να ερωτηθεί ο Μουνιόθ πότε θα τερματιστεί η παντοκρατορία του Ολυμπιακού στο ελληνικό πρωτάθλημα και εκείνος να απαντήσει: «Υπομονή. Η Καρχηδόνα και η Γαλατία δεν έπεσαν σε μία ημέρα». Γιατί όχι;

Μήπως οι δηλώσεις Θεοδωρίδη για τους ιδιότροπους οπαδούς, μετά το 3-2 επί του Αιγάλεω, δεν συνιστούσαν αντιγραφή -αρκετά πιστή, μάλιστα- εκείνων που είχε κάνει ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, πέρυσι; Μετά το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον Ηρακλή, βεβαίως.

Σύμφωνοι, ορισμένα γεγονότα φαντάζουν ασύμβατα προς το κλίμα συνεννόησης, εάν εξεταστούν επιπόλαια. Προς τι, όμως, οι επιδερμικές θεωρήσεις των πραγμάτων; Το επικό «ντου» του οπαδού του Ιωνικού πιθανότατα είχε ως έμπνευση τα έργα του Χρ. Κανελλάκη στην Κέρκυρα. Ακριβώς όπως οι κουτουλιές του Εκι, στην Παιανία, ακολούθησαν χρονικά τις μαχητικές παραινέσεις Κόκκαλη στου Ρέντη. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, θα ήταν ανεπίτρεπτη μιζέρια να «σκαλώσουμε» στο στοιχείο της βίας, η οποία, σε τελική ανάλυση, εκδηλώθηκε λελογισμένα και μεμονωμένα.

Ιδού η βαθύτερη διάσταση, το μεγαλειώδες μήνυμα των δύο συγκεκριμένων συμβάντων: δεν καταργούνται μόνο τα στεγανά ανάμεσα στις ΠΑΕ, αλλά και εκείνα που διαχωρίζουν διοικούντες και οπαδούς. Πρόκειται, λοιπόν για επανάσταση, ειρηνική κατά βάση (μια κουτουλιά, ένα χαστούκι κι ένα «ντου» κάποιου ατόμου δεν αναιρούν τον βελούδινο χαρακτήρα της), οριζόντια και κάθετη - όπως θα διατεινόταν το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80. Επανάσταση η οποία γκρεμίζει τα τείχη ανάμεσα στο «εμείς» και το «αυτοί», αλλά και ανάμεσα στους «πάνω» και τους «κάτω».

Συγκινητικό δεν είναι; Κανονικά θα έπρεπε τούτες οι ημέρες να γιορταστούν όπως η πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Με τον Roger Waters να παίζει το «The Wall», όχι στη Μαλακάσα, αλλά σε εκδήλωση της Σούπερ Λίγκας και της ΕΠΟ.
Εντάξει, στον Ολυμπιακό δεν έπεσαν τείχη, έπεσαν... πέτρες. Μην σας ανησυχεί, όμως, η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Σε τελική ανάλυση, όλα έχουν την εξήγησή τους. Προσέξατε ότι τα ερυθρόλευκα χρώματα του Ολυμπιακού είναι ίδια με εκείνα του Άγιου Βασίλη; Ε, λοιπόν, τέτοια εποχή, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης μαίνονται καβγάδες ανάμεσα στους πάσης φύσεως Άγιους Βασίληδες. Ανταγωνισμός, βλέπετε. Για μια (καλύτερη) θέση στην αγορά.

Στο λιμάνι, επιπλέον, ο ένας βλέπει τον άλλον σαν Αγιο Βασίλη που εκτελεί πλημμελώς τα καθήκοντά του. Οι μεν θέλουν παίκτες, μπάτζετ και νίκες στην Ευρώπη. Εκείνος περιμένει, ως δώρο, αναγνώριση και ευγνωμοσύνη. Εάν αληθεύει ότι οι πολλοί κόκορες καθυστερούν το ξημέρωμα, σκεφθείτε πόσο δυσχεραίνουν την έλευση των εορτών, σε μία ομάδα, οι πολλοί Άγιοι Βασίληδες.
Αλλά, είπαμε, όλα βαίνουν καλώς. don't worry, be happy.