Μια ωραία συναισθηματική επιλογή (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Οι Ελληνες ποδοσφαιριστές στην πρόσφατη ψηφοφορία του ΠΣΑΠ ψήφισαν ως καλύτερους για τη σεζόν που έφυγε τον Νίκο Λυμπερόπουλο και τον Ιεροκλή Στολτίδη. Νομίζω ότι από την ψηφοφορία προκύπτει πως οι ποδοσφαιριστές εκτίμησαν τη δύναμη της θέλησης των συγκεκριμένων δύο και ότι με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να επισημάνουν πόσο άδικο είναι αυτοί οι δύο να μην είναι βασικοί στην Εθνική ομάδα. Με την ψήφο τους επιβράβευσαν τη σεζόν και επισήμαναν την αδικία.

Ο Νίκος Λυμπερόπουλος έκανε πέρυσι την καλύτερη σεζόν στην καριέρα του με τη φανέλα της ΑΕΚ. Η ΑΕΚ βγήκε στο Τσάμπιονς Λιγκ με δικά του γκολ και το βάρος του στην ομάδα του υπήρξε καθοριστικό. Ο Λυμπερόπουλος έκανε το περασμένο καλοκαίρι ένα καινούργιο συμβόλαιο, πέτυχε το γκολ της πρώτης νίκης της ΑΕΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ, είναι σήμερα ένας από τους παίκτες-σύμβολα της ΑΕΚ, ένας από τους ήρωες που έσωσαν την «Ενωση» από την οικονομική καταστροφή. Οποιος τον ψήφισε θα τον ήθελε αρχηγό της ομάδας του κυρίως διότι εκτιμά το γεγονός ότι ο «Λύμπε» δεν κρύφτηκε ποτέ στα δύσκολα.

Κουβαλητής

Ο Ιεροκλής Στολτίδης στον Ολυμπιακό του Ριβάλντο έχει τον άχαρο ρόλο του νεροκουβαλητή. Παίζει σε μια ομάδα στημένη στο γήπεδο με τέτοιον τρόπο που θαρρείς πως το κάνει για να τον εκθέσει. Ο Στολτίδης προβλέπεται να τρέχει για τους άλλους δύο της μεσαίας γραμμής (ειδικά όταν αυτοί είναι δύο «πριμαντόνες», όπως ο «Ρίμπο» και ο «Τζόλε»), ουκ ολίγες φορές όμως είναι υποχρεωμένος λόγω του τρόπου που παίζει ο Ολυμπιακός να τρέχει για τους πέντε που συνολικά κινούνται στην επίθεση. Ο Στολτίδης καλύπτει τα κενά στο πλάι, σκοτώνεται να κόψει την αντίπαλη αντεπίθεση, καλύπτει τις τρύπες ανάμεσα στα στόπερ και, αν και όποτε χρειαστεί, βάζει και γκολ. Οποιος τον ψήφισε θα τον ήθελε συμπαίκτη του κυρίως διότι εκτιμά την αυταπάρνησή του και το φιλότιμό του. Και τα δύο αυτά είναι στοιχεία που οι Ελληνες παίκτες εκτιμούν πολύ.

Αμφιβολίες

Έχω αμφιβολίες για το αν ο Λυμπερόπουλος έκανε πέρυσι την καλύτερη χρονιά του –νομίζω ότι η πιο σπουδαία χρονιά του παραμένει αυτή που έκανε με προπονητή τον Γιάννη Κυράστα στον Παναθηναϊκό. Είμαι βέβαιος ότι είχε παίξει σπουδαίο ποδόσφαιρο την τελευταία χρονιά του στον ΠΑΟ, ακριβώς πριν φύγει. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο Στολτίδης δύο σεζόν πριν είχε κάνει ένα ακόμα καλύτερο πρωτάθλημα, κυρίως διότι διευκολυνόταν πιο πολύ να παίζει στη μεσαία γραμμή της ομάδας του Μπάγεβιτς από ό,τι στην αντίστοιχη μεσαία γραμμή του Σόλιντ. Σκόραρε περισσότερο, είχε πιο σωστό τρέξιμο, δεν φθειρόταν αγωνιστικά όπως τώρα. Ομως οι ποδοσφαιριστές που ψήφισαν τον «Λύμπε» και τον «Ιέρο» δεν στάθηκαν σε τέτοιου είδους εκτιμήσεις, που βασίζονται σε αναλύσεις ή παρατηρήσεις. Το έκαναν κυρίως εκτιμώντας τον χαρακτήρα των συγκεκριμένων παιδιών.

Αναγνώριση

Πιο πολύ και από επιβράβευση, η επιλογή των δύο μοιάζει με αναγνώριση. Οσοι τους τίμησαν με την ψήφο τους αναγνώρισαν την προσφορά τους, θέλησαν να επισημάνουν το τίμιο του ιδρώτα τους. Ο «Λύμπε» και ο Στολτίδης δεν προέκυψαν από κανενός είδος σταρ σίστεμ: έκαναν καριέρα μέσα από πολλές αντιξοότητες. Ο Λυμπερόπουλος χρειάστηκε να πείσει διάφορους προπονητές για να πάρει φανέλα βασικού στον ΠΑΟ και δοκιμάστηκε όταν έφυγε από εκεί. Στην ΑΕΚ δεν τα βρήκε όλα βολικά και έτοιμα, αλλά χρειάστηκε να παλέψει και για την ομάδα και για την πάρτη του. Ο Λυμπερόπουλος είναι από τους λίγους Ελληνες παίκτες που έχουν κάνει δύο καριέρες κι αυτό δείχνει από τι πάστα είναι φτιαγμένος. Ο Στολτίδης επίσης δεν τα βρήκε όλα βολικά. Για να τραβήξει την προσοχή του Ολυμπιακού έπρεπε να φτάσει τα 26, για να καθιερωθεί στη συνείδηση των φιλάθλων έπρεπε να γίνει 28 χρόνων. Και οι δύο παίκτες αντιμετώπισαν την επιτυχία τους με σύνεση: δεν καβαλίκεψαν κανένα καλάμι, παρέμειναν παιδιά με χαμηλούς τόνους, δεν άλλαξαν φίλους και συνήθειες. Εξακολουθούν να είναι συμπαθείς σε όσους τους καταλαβαίνουν και δεν κρύβουν τον χαρακτήρα τους σε στημένες συνεντεύξεις και ψεύτικα χαμόγελα. Είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι –τίποτε άλλο.

Ρεχάγκελ

Όποιος τους ψήφισε, νομίζω ότι θέλησε λιγάκι να πικάρει κάποιες εμμονές του Οτο Ρεχάγκελ. Ο Λυμπερόπουλος μπαινοβγαίνει στην ενδεκάδα της Εθνικής, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν καπαρωμένη θέση βασικού ό,τι κι αν γίνει. Ο Στολτίδης δεν καλείται επειδή ο Γερμανός έχει στυλώσει τα πόδια του απέναντι σε όσους του εξηγούν το προφανές του λάθους του. Και οι δύο παίκτες είναι πρωταγωνιστές, νικητές, επιτυχημένοι και ταυτόχρονα αδικημένοι: δεν είναι απλώς δύο σωστές επιλογές, αλλά είναι οι αυθεντικοί ήρωες κάθε Έλληνα ποδοσφαιριστή που κάπως έτσι νιώθει. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής στο θέμα της αδικίας έχει ευαισθησία, διότι την έχει νιώσει στο πετσί του: μπορεί αυτόν να μην τον αδικεί ο Ρεχάγκελ, αλλά κατά καιρούς τον αδικούν ο προπονητής του, οι δημοσιογράφοι, οι οπαδοί, οι πάντες!

Συναισθηματικά

Ο Λυμπερόπουλος και ο Στολτίδης είναι δύο αντιπροσωπευτικές επιλογές της κατηγορίας που τους ψήφισε: σπάνια οι Ελληνες παίκτες έχουν κάνει μια τόσο καλή επιλογή. Στην προκειμένη περίπτωση η επιλογή έγινε με συναισθηματικά κριτήρια. Υπάρχουν αρκετοί άλλοι που θα μπορούσαν να πάρουν το βραβείο. Ο Κώστας Κατσουράνης, ο Αντώνης Νικοπολίδης, ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης, έκαναν πέρυσι σπουδαίες χρονιές και θα μπορούσαν να είναι στη θέση των δύο που κέρδισαν, αλλά δεν έχουν εξίσου «αγαπησιάρικες» ιστορίες. Στην προκειμένη περίπτωση η επιλογή του Λυμπερόπουλου και του Στολτίδη δείχνει ότι στην καρδιά των Ελλήνων επαγγελματιών ποδοσφαιριστών υπάρχει ακόμα πολύ συναίσθημα.

Κρίμα

Διάβασα την επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον της ΑΕΚ ο Νίκος Βεζυρτζής και ειλικρινά έμεινα έκπληκτος. Περίμενα ότι η διοικούσα επιτροπή του ΠΑΟΚ δεν θα ανοίξει κουτά μέτωπα και ότι θα προσπαθήσει απλώς να κάνει τη δουλειά της, δηλαδή να βρει επενδυτή για την ομάδα και χρήματα για να κάνουν οι παίκτες Χριστούγεννα. Όμως αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ ήταν η άγνοια του Βεζυρτζή σχετικά με τις παροχές του κράτους: ο καλός Σαλονικιός παράγοντας, έχοντας υπάρξει για χρόνια πρόεδρος του μπασκετικού ΠΑΟΚ, θα 'πρεπε να θυμάται ότι για να σωθεί ο μπασκετικός ΠΑΟΚ από την οικονομική διάλυση, στην οποία τον είχαν οδηγήσει οι σπατάλες των διοικούντων του, έγινε ειδικός νόμος από τον Βενιζέλο, απέκτησε η ομάδα νέο AΦM και ουσιαστικά σβήστηκαν όλα τα χρέη της! Θα είχα την απαίτηση από τον Βεζυρτζή, αντί να κοιτάζει τι έκαναν και τι δεν έκαναν οι άλλοι, να θυμάται τι συνέβη με τη δική του ομάδα κυρίως, διότι δεν ήταν μόνο οπαδός της, αλλά και πρόεδρος της. Μια ιδέα για το πώς έφτασε ένα βήμα από το να βουλιάξει θα πρέπει να την έχει κι αυτός.

Δεν θα με παραξένευε καθόλου αν έβγαινε ο Βεζυρτζής και ζητούσε να γίνει και για το ποδόσφαιρο ό,τι έγινε στο μπάσκετ: θα μου φαίνονταν τελείως φυσιολογικό να απαιτήσει ένα νέο (φωτογραφικό) νόμο σαν αυτόν που έγινε το 2002 –δεν θα έκανα την παραμικρή ένσταση, δεδομένου ότι στην Ελλάδα όσο πιο πολύ σε ευεργετούν τόσο μεγαλύτερες απαιτήσεις έχεις. Αλλά το να κάνει κάποιος πολεμική για την ΑΕΚ και το άρθρο 44 είναι ένας λαϊκισμός που δεν έχει κανένα νόημα.

Επί τη ευκαιρία, διαβάζοντας τα όσα δήλωσε ο Βεζυρτζής στη συνέντευξη Τύπου μού γεννήθηκε μια ακόμα απορία. Είπε ότι αν του έδιναν τον ΠΑΟΚ καθαρό, θα έκανε πενήντα φορές περισσότερα πράγματα από τον Ντέμη. Πολύ ωραία. Μόνο που το γεγονός ότι εκκαθαρίστηκαν τα χρέη του ΠΑΟΚ με ειδικό νόμο-φωτογραφία δεν βοήθησε τον ΠΑΟΚ να ξαναγίνει μεγάλος στο μπάσκετ, όπως ήταν κάποτε. Ή μήπως κάνω λάθος; Ο Βεζυρτζής υπήρξε για τη Θεσσαλονίκη μεγάλος παράγοντας. Αν ήταν κανένα λαμόγιο δεν θα με απασχολούσε καθόλου το τι είπε. Ο ΠΑΟΚ έχει ανάγκη τον Βεζυρτζή που έδινε τη δεκαετία '85-'95 μεγάλες μάχες. Οχι κάποιον που με το «καλημέρα» δηλώνει τη ζήλια του για την προκοπή του γείτονα…