Η πράσινη υποβολή στην κάτι-σαν-κόκκινη ψύχωση (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Παναθηναϊκός βγήκε στο Πάρκο (των Πριγκίπων) για να παίξει. Η Παρί Σεν Ζερμέν, για να επιβιώσει (διά της προκρίσεως). Εννιάμισι φορές στις δέκα, η ισχύς του κινήτρου αποδεικνύεται ακαταμάχητη. Μίλαν-Λιλ, που το 'χουμε και πρόσφατο.

Mερικές, απροσδιόριστες ως προς το ακριβές ποσοστό, φορές το επιπλέον που συμβαίνει είναι ότι... ξεφεύγει η ρέγουλα. Για πότε, ούτε που το παίρνει κανείς χαμπάρι. Τέτοιον καιρό πρόπερσι, Ντεπορτίβο-Μονακό 0-5 μες στο «Ριαθόρ». Είναι ό,τι συνέβη, την Τετάρτη, στο «τριφύλλι».

Δεν έχω επίκριση για τους «πράσινους». Αντιλαμβανόμενος το ρεαλιστικό εύρος των δυνατοτήτων τους, με υπερκαλύπτει ότι τα 'φεραν βόλτα σε τούτο τον όμιλο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και τερμάτισαν, μάλιστα, πρώτοι. Η εξτρά απαίτηση όλα αυτά να τα πετύχουν «με στυλ» (άρα, μετά, και η κριτική γιατί στο στυλ υστέρησαν) ανήκει στον κόουτς, στον ιδιοκτήτη, στην εφημερίδα που εκφράζει τον ιδιοκτήτη. Εκείνοι, ο καθένας με κάποιον τρόπο, τα είχαν ζητήσει.
Οχι σε μένα. Για το δικό μου μυαλό, το είχα γράψει εδώ αμέσως προτού ο Παναθηναϊκός μπει σ' αυτή την αλυσίδα των εμφανίσεων με Ράπιντ Βουκουρεστίου/Αρη/Λάρισα/Παρί Σεν Ζερμέν, ο πρώτος κύκλος της παρεμβάσεως του εντρεναδόρ Βίκτορ στην ομάδα ολοκληρώθηκε κιόλας. Ο Βίκτορ, ό,τι ήταν στην παρούσα φάση να κάνει, το έκανε. Δεν έχει παραπέρα.
Ο Βίκτορ, αυτό δεν ωφελεί να μας διαφεύγει ποτέ, πασχίζει να φέρει στα συγκαλά του ασθενή οργανισμό. Δεν διαχειρίζεται υγιή οργανισμό. Αλλωστε, εάν ήταν (υγιής), δεν θα τον καλούσαν από την Ισπανία να επέμβει. Η ευεργεσία, τότε, ήταν η μη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Η ευεργεσία, τώρα, είναι οι τρεις εβδομάδες που το πρωτάθλημα πάει διακοπές. Και το ότι μεσολαβεί το χειμερινό παράθυρο των αγοραπωλησιών. Απ' αυτά έχει, πλέον, να πιαστεί κουτσά στραβά ο Βίκτορ ώστε να ανοίξει, μες στην ταλαιπωρία τούτης της περιόδου, τον δεύτερο κύκλο των λεπτών επεμβάσεων.

Είναι ευνόητο ότι ο Βίκτορ, ο τέλειος χειρουργός να 'ναι, δεν γίνεται να καταφέρει κάτι μονάχος. Θέλει, γύρω γύρω, και συμβατά μυαλά. Η «κεντρική ιδέα» του Τζίγκερ την περασμένη Κυριακή («δεν διανοούμαι ότι δεν θα πάρουμε αυτό το πρωτάθλημα») όταν επισκέφθηκε τους παίκτες στο προπονητήριο, μυρίζει κάτι από... κόκκινη ψύχωση.

Είναι, άραγε, τόσο συντριπτική η υπεροχή του Παναθηναϊκού έναντι του ανταγωνισμού ώστε να ανήκει στη σφαίρα του αδιανόητου το ενδεχόμενο να μην πάρουν το πρωτάθλημα; Οχι, φυσικά. Πρόκειται, μονάχα, για ένδειξη της (μη συνειδητής, ενδεχομένως) υποβολής να-το-κάνουμε-όπως-ο-Ολυμπιακός. Δεν είναι τυχαίο ότι την τετραετία 2003-07 η ευρωπαϊκή περιπλάνηση του Παναθηναϊκού θυμίζει πολύ Ολυμπιακό!

Απ' αυτή την κάτι-σαν-ψύχωση, δε, απορρέουν και οι αντίστοιχες συμπεριφορές. Οταν ο Βίκτορ παρακινεί στα αποδυτήρια του «Παρκ ντε Πρενς» «βγείτε έξω και χαρείτε το παιγνίδι», το μάθημα για το οποίο ο προπονητής εκ των υστέρων μίλησε είναι... ποιο; Οτι, κατά βάσιν, δεν ξέρουμε τι πάει να πει χαιρόμαστε-το-παιγνίδι. Σαν ξένη γλώσσα! Η μοναδική, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, γλώσσα που καταλαβαίνουμε είναι το-πάση-θυσία-αποτέλεσμα. Τίποτε άλλο.

Εξ ου και η παλαιολιθικής νοοτροπίας αντίδραση να-ζητήσουμε-συγγνώμη-από-τον-κόσμο. Εάν έχεις στ' αλήθεια προσπαθήσει, δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη από κανένα και για τίποτα. Εάν πάλι όχι, τι νόημα βγάζει μία συγγνώμη με το στόμα; Ισοσκελίζει, τόσο απλά και τόσο φτηνά, το έλλειμμα προσπάθειας; Αυτά ήταν καλά, να τα λένε οι ποδοσφαιριστές και να τα γράφουν οι αθλητικές εφημερίδες του '70.

Αλλά, μεταξύ μας, σάμπως κι οι αθλητικές εφημερίδες (από τα '70s) έχουν κάνει καμία πρόοδο ουσίας στο κομμάτι της εδραιωμένης ως κυρίαρχης μενταλιτέ;