«Αλλο καλύτερος, άλλο κατάλληλος» (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ανάμεσα στις επιλογές του Κριστιάν Καρεμπέ και του Ριβάλντο για τη θέση του τεχνικού διευθυντή του Ολυμπιακού, δεν υπάρχει ερώτημα. Ο Ριβάλντο είναι μακράν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής, αλλά ο Καρεμπέ υπερτερεί σε κάθε άλλον τομέα. Της μόρφωσης, που σε γλώσσες και διατύπωση ο Καρεμπέ δεν έχει καμία σχέση με τον Ριβάλντο, που μασάει τα λόγια του και αμφιβάλλω αν μιλάει οτιδήποτε άλλο εκτός από πορτογαλικά και ισπανικά. Της εμφάνισης, που ο Καρεμπέ είναι μοντελάκι, ενώ ο Ριβάλντο μοιάζει να ντύνεται μόνο με φόρμες και σαγιονάρες και εκείνο το έρμο το πέτσινο μπουφάν με το οποίο εμφανίστηκε στο χριστουγεννιάτικο πάρτι του Ολυμπιακού. Των χώρων που κινείται, αφού και λόγω Σκλεναρίκοβα ο Καρεμπέ είναι περισσότερο κοσμικός από τον Ριβάλντο, που είναι σπιτόγατος. Και κυρίως της γνώσης της ευρωπαϊκής μεταγραφικής αγοράς, στην οποία ο Καρεμπέ, με τη συνεργασία του Τσάλασαν, κινείται μία διετία. Στην γνώση της ελληνικής πραγματικότητας νομίζω ότι είναι ισόπαλοι, με τον Καρεμπέ να υπερέχει στον τομέα της εμπλοκής στην ελληνική πιάτσα και τον Ριβάλντο στον τομέα της πιο πρόσφατης εμπειρίας. Τέλος πάντων, η σύγκριση μού φαίνεται άνιση. Μπορώ εύκολα να φανταστώ τον Καρεμπέ στον ρόλο του Ιβιτς, αλλά μου είναι αδύνατον να φανταστώ τον Ριβάλντο με γραβάτα, να κάθεται στο γραφείο του. Το ερώτημα όμως δεν είναι το ποιος, αλλά αν αυτός που τελικά επιλέξουν από τον Ολυμπιακό θα πάρει τα εχέγγυα για να κάνει καλά τη δουλειά του. Από τις απαιτήσεις του Καρεμπέ για να αναλάβει τη θέση, το «συγκεκριμένος ρόλος και αρμοδιότητες και να μπορεί να βλέπει τον πρόεδρο», σίγουρα θα γίνει δεκτό. Το «να επιλέξει ένα-δύο συνεργάτες του», επίσης. Το «να έχει άμεση επαφή με τον Κόκκαλη», όπως δημοσιεύτηκε η τρίτη απαίτηση στο ρεπορτάζ, μοιάζει ταυτόσημη απαίτηση με την πρώτη. Το «να έχει άποψη και για τις προσλήψεις των προπονητών», αποκλείεται να του το αρνηθούν. Το να παίρνει «ένα σεβαστό ποσόν» μπορεί να είναι πρόβλημα, αλλά εξαρτάται από το τι σημαίνει «σεβαστό». Πού βρίσκεται, λοιπόν, το πρόβλημα –αν ο Καρεμπέ είναι η επιλογή του Ολυμπιακού– να προχωρήσει η πρόσληψη και επιτέλους να έχουμε δεύτερο παράγοντα στο ποδόσφαιρο που φοράει ριγέ κοστούμι; Το πρόβλημα είναι ότι τον «συγκεκριμένο ρόλο» ο Ολυμπιακός θα τον δώσει. Θα τον σεβαστεί; Οι διαβεβαιώσεις ότι θα μπορεί να βλέπει τον πρόεδρο, επίσης θα δοθούν. Οταν ο πρόεδρος θα βρίσκεται ένα μήνα στη Βοστώνη, θα παίρνει το αεροπλάνο και θα τον επισκέπτεται; Αποψη για τον προπονητή ο Καρεμπέ σίγουρα θα έχει. Οπως έχουμε άποψη για τον καιρό, αλλά αμφιβάλλω αν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Στον Ολυμπιακό δεν καλύπτουν θέσεις, αλλά ικανοποιούν προεδρικά καπρίτσια. Ο Κριστιάν Καρεμπέ σήμερα είναι η Ελισάβετ Λύρα του χθες. Της μιας χρήσεως. Το ζητούμενο στον Ολυμπιακό δεν είναι στελέχη, αλλά οργάνωση για να στελεχωθεί. Στο επόμενο μίτινγκ του προέδρου με την παρέα του, ας φέρει το θέμα στο τραπέζι. Τουλάχιστον ο Αλέφαντας αποκλείεται να μην έχει γνώμη.

Βρήκα τον καιρό να διαβάσω δύο βιβλία που μου έστειλαν. Το «Αμερικάνικη φούγκα» του Αλέξη Σταματή είναι ένα αμερικανικό μυθιστόρημα δρόμου, τόσο επηρεασμένο από τα μυθιστορήματα του Τζέιμς Ελρόι, που στο τελευταίο κεφάλαιο η μόνη φράση που λείπει είναι το «this was fucking Alamo» από το «Big Nowhere» ή το «American Tabloid» –sorry, αλλά δεν θυμάμαι ποιο από τα δύο και δεν είμαι για να ψάχνω– στο τέλος της πρώτης ενότητας. Καλογραμμένο αλλά, σε ένα χώρο όπως η αμερικανική ιστορία δρόμου, τόσο εξαντλημένο όσο η γλυπτική και τόσο δύσκολο όσο οι ληστρικές ιστορίες φουστανέλας για έναν Αμερικανό, το «Αμερικάνικη φούγκα» διαβάζεται άνετα, αλλά με την αίσθηση ότι αυτό που διαβάζεις κάπου αλλού το διάβασες.

Στο δεύτερο βιβλίο δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις πού θυμάσαι αυτά που διαβάζεις. Το «Πού είναι το σύνθημα, οέο;» του Ηλία Γκάρλα είναι μια άριστη προσπάθεια καταγραφής των συνθημάτων των γηπέδων, σε μια άψογη, μικρού σχήματος, έγχρωμη έκδοση. Κάποιος που μπήκε στον κόπο να καταγράψει κάποιο σύνθημα της Καλλιθέας ή διέσωσε το σύνθημα του Ιωνικού «Πουτάνα κόκα κόλα, εσύ τα κάνεις όλα, γι' αυτό οι Ιωνικοί πίνουν Seven Up, up, up, up γ…έται ο ΟΠΑΠ», αξίζει έπαινο. Οπως και το ότι χάρη στο βιβλίο έμαθα ότι το αγαπημένο σύνθημα του Γεωργέα είναι το «Γεωργέα, Γεωργέα, τα φυτά στην Καλαμάτα είναι ωραία», που δείχνει ότι ο συμπαθής Φούλης δεν απομακρύνθηκε από τις αγροτικές ρίζες του. Από την άλλη, το βιβλίο είναι άψογο γι’ αυτό που είναι, αλλά ομολογώ ότι, αν θα είχα τη διάθεση να μείνω σπίτι διαβάζοντας ένα βιβλίο το Σαββατοκύριακο, εμπνευσμένα συνθήματα όπως το «Οriginal, original, original, μαλακισμένα» των ΠΑΟΚτσήδων δεν είναι αυτό που ακριβώς θεωρείται πνευματική τροφή.

Μια που ανέφερα τον Φούλη, την Καλαμάτα και τη φούντα, ας πάμε στην ιστορία με τον υπουργό Αθλητισμού της Βρετανίας Ρίτσαρντ Κάμπορν, που ζήτησε να επιτραπεί η χρήση ινδικής κάνναβης στους Ολυμπιακούς του 2012 στο Λονδίνο. Πριν το πάμε στο τραλαλά και χαχαχά και πώς θα μαστουρώνουνε, υπάρχει έστω και ένας γιατρός που να μπορεί να παρουσιάσει μια επιστημονική θέση γιατί η φούντα βοηθάει την απόδοση ενός αθλητή; Και εάν δεν υπάρχει τέτοιος γιατρός, γιατί η ΔΟΕ έχει βάλει τη φούντα στα απαγορευμένα σκευάσματα; Επειδή είναι συντηρητικοί, μούχλες και το δικό τους φάρμακο δεν είναι η φούντα αλλά το malt, είναι η μόνη απάντηση. Ο μόνος λόγος που απαγορεύεται η φούντα στους Ολυμπιακούς είναι ο συντηρητισμός και η δουλικότητα της ΔΟΕ απέναντι στους Αμερικανούς. Τη μέρα που οι Αμερικανοί θα επιτρέψουν τη χρήση, η κάνναβη αυτόματα θα φύγει από τα απαγορευμένα ναρκωτικά της ΔΟΕ.

Το ίδιο που ισχύει για τη φούντα, ισχύει και για την ηρωίνη. Ανεξάρτητα από τη ζημιά που κάνει –και είναι τεράστια–, η ηρωίνη όχι μόνο δεν βοηθάει για αθλητικές επιδόσεις, αλλά έχει αρνητική επενέργεια, ενώ σύντομα γίνεται καταστροφική σε κάθε αθλητική καριέρα. Στο μυαλό έρχονται μία– δύο περιπτώσεις Ελλήνων ποδοσφαιριστών που ήταν χρήστες ηρωίνης και μόνο ενός ξένου, διεθνούς επιπέδου. Η μόνη περίπτωση ξένου ποδοσφαιριστή που να θυμάμαι να έχει συλληφθεί για χρήση είναι του Καζαγκράντε της Βραζιλίας, που είχε πιαστεί να «ρίχνει» μέσα σε δοκιμαστήριο ρούχων, όταν ήταν ποδοσφαιριστής της Παρί Σεν Ζερμέν. Αυτά συμβαίνουν στην πραγματική ζωή. Στην άλλη, την παραμυθένια, της πολιτικής, τρία πουλάκια κάθονται και κελαηδούν παπάρες. Βγήκε στο ραδιόφωνο ο Γιώργος Ορφανός και είπε ότι είμαστε από τα κράτη που αντιμετωπίζουν με τον αυστηρότερο τρόπο τη χρήση απαγορευμένων διεγερτικών ουσιών. «Δεν παίρνουμε μέτρα καταστολής, αλλά έχουμε τυπώσει έντυπα για παράγοντες, αθλητές, γονείς, προπονητές και απλούς φιλάθλους», ήταν η άποψη του αγλαού υφυπουργού. Σέβομαι τα έντυπα. Πάντα σημαίνουν ότι κάποιο νταραβέρι από δημοσιογράφο έγινε και βγήκε μεροκάματο. Αλλά για τα μέτρα καταστολής, μπορεί να πει ο υφυπουργός μία περίπτωση που αθλητής συνελήφθη και αποκαλύφθηκε ποιος του είχε αγοράσει τα φάρμακα; Δεν ρωτάω με ποιου τα λεφτά. Με τα λεφτά του υφυπουργείου, που δίνονται στον ερασιτεχνικό αθλητισμό για να χρηματοδοτούνται οι «δέκα μικροί κοροιβοί».