Η κλήρωση του ΟΥΕΦΑ και το πρόγραμμα του Φεβρουαρίου (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το ελληνικό ποδόσφαιρο, μεγαλώνοντας, λίγο λίγο εξοικειώθηκε να αναμετράται με βαριά ονόματα. Τα συνήθισε, τρόπον τινά, απ' τη συχνότητα της επαφής. Τα μεγαθήρια που γράφαμε (γεμάτοι δέος, έως τρόμο!) κάποτε. Η τηλεόραση, το Διαδίκτυο, γενικώς η άνετη πρόσβαση στην πληροφόρηση, τα γκρεμισμένα σύνορα, διευκολύνουν να ξεχωρίζουμε τους μύθους απ' τις πραγματικότητες.
Αλλά το ίδιο ελληνικό ποδόσφαιρο, μεγαλώνοντας επίσης, μία απ' τις σκληρές πραγματικότητες που αντιμετωπίζει είναι ότι δεν έχει φτάσει στο επίπεδο να αντεπεξέρχεται εναντίον αντιπάλων που δεν είναι μεγαθήρια μεν, αλλά πληρούν όλα τα σύγχρονα στάνταρ τεχνικής, ταχύτητας, δύναμης. Δεν φοβόμαστε πια τη φανέλα. Τα βρίσκουμε, ωστόσο, μπαστούνια με τους απλώς καλύτερους.

Με αυτό το σκεπτικό, παρακολουθώντας την κλήρωση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, για την ΑΕΚ προτιμούσα τη λουσάτη Παρί Σεν Ζερμέν απ' τη μεθοδική Νανσί ή τον λαμπερό Αγιαξ απ' την πεινασμένη Ντινάμο Βουκουρεστίου. Για τον Παναθηναϊκό θα έβλεπα με καλύτερο μάτι τη δοξασμένη Φέγενορντ απ' την ταπεινή Λανς. Το αποτέλεσμα ήταν η ΑΕΚ (που είναι πιο ομάδα απ' τον Παναθηναϊκό) να τραβήξει όνομα. Ο Παναθηναϊκός (που είναι πιο όνομα απ' την ΑΕΚ) να τραβήξει ομάδα. Και τούτο, ενώ όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν αστάθμητα όταν μεσολαβούν έως τους αγώνες δύο ολόκληροι μήνες, δεν πρόκειται (γιατί απλούστατα δεν γίνεται) ν' αλλάξει.

Ο καθρέφτης του γαλλικού πρωταθλήματος, αυτός είναι που δίνει την πιο αξιόπιστη εικόνα. Οχι το πώς διαχειρίστηκαν τους ομίλους τους η Λανς και η Παρί Σεν Ζερμέν στο ΟΥΕΦΑ. Το πώς διαχειρίστηκαν τους ομίλους τους τον Φεβρουάριο δεν θα 'χει καμία σημασία. Οπως δεν έχει ποτέ σημασία τι έκαναν στα προκριματικά οι φιναλίστ ενός Μουντιάλ ή ενός Euro. Ολοι μηδενίζουν το κοντέρ και ξεκινούν απ' την κοινή αφετηρία. Το πρωτάθλημα, όμως, μιλάει. Οτι η Λανς είναι δύναμη υγείας. Ενώ η Παρί Σεν Ζερμέν, ο μέγας ασθενής.

Οταν, με το καλό, φτάσει ο καιρός να γίνουν τα παιγνίδια, ίσως τότε ο πιο τυχερός εκείνου του δεκαπενθημέρου που «περιβάλλει» τα ματς (10 με 25 Φεβρουαρίου) να 'ναι... ο Ολυμπιακός! Οι ελληνογαλλικές αναμετρήσεις, στο καλεντάρι της περιόδου, «πέφτουν μέσα» στο πιο κρίσιμο στάδιο του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο Παναθηναϊκός, προ Λανς, έχει την Τούμπα. Η ΑΕΚ πριν υποδεχθεί την Παρί Σεν Ζερμέν έχει τον Ολυμπιακό. Και μόλις ξεμπερδέψουν με τις ρεβάνς, νύχτα Πέμπτης, Κυριακή παίζουν (ΑΕΚ και Παναθηναϊκός) μεταξύ τους.

Τι διδασκόμαστε; Οτι μεγαλύτερη σημασία κι απ' το να μελετάμε εξονυχιστικά τους αντίπαλους έχει να μελετάμε το ημερολόγιο. Μελετώντας την αλληλουχία των (απνευστί) αγώνων, το όφελος είναι πως συνειδητοποιούμε ότι η «διάκριση στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ» μοιάζει πολύ πιο δύσκολη υπόθεση απ' όσο, πιθανότατα, την έχουμε μες στο μυαλό μας. Ο Παναθηναϊκός π.χ. εάν κάνει πώς προκρίνεται εις βάρος της Λανς, ύστερα θα 'χει ανάμεσα στα δύο επόμενα ευρωπαϊκά παιγνίδια του το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη!

Η ΑΕΚ, εάν αποκλείσει την Παρί Σεν Ζερμέν, έπειτα (σε δύο εβδομάδες μέσα) θα πάει στην Καλαμαριά, θα δώσει το πρώτο παιγνίδι στους «16» του ΟΥΕΦΑ, θα υποδεχθεί τον Αρη, θα παίξει τη ρεβάνς στην Ευρώπη κι αμέσως μετά θα ταξιδέψει στη Λάρισα. Μόνο που τα γράφεις... κουράζεσαι. Κι αντιλαμβάνεσαι, συνάμα, πως ρεαλιστικά είναι έως ανέφικτο ν' αντέξουν. Χρειάζεται βαθύ ρόστερ και γενναίο, στα όρια της άγνοιας κινδύνου, rotation. Η ΑΕΚ, νωπό παράδειγμα, επέστρεψε κομμάτια απ' τις Βρυξέλλες, στην Ξάνθη ήταν ολοφάνερο στη ροή του ενενηνταλέπτου πως αδυνατούσε ν' αλλάξει τον ρυθμό του ματς, κάτι που θα πολλαπλασίαζε τις πιθανότητές της να νικήσει και η αδυναμία αποδόθηκε στην κόπωση.

Κι όμως, όχι. Η αληθινή αιτία της αδυναμίας ήταν ότι προτιμήθηκαν στην ενδεκάδα κατά κόρον οι «κομματιασμένοι». Ο Λυμπερόπουλος, ο Γεωργέας, ο Ζούλιο Σέσαρ. Ενώ η απαίτηση του ματς ήταν (με τις όποιες απώλειες προσωπικού υπήρχαν, πάλι) ο Σέρα Φερέρ ν' αποφασίσει το πιο τολμηρό rotation της... ζωής του. Με Πλιάτσικες και με Κονέδες και με Τζωρτζόπουλους. Τον Φεβρουάριο δεν θα υπάρχει, ούτε γι' αυτόν αλλά ούτε και για τον Βίκτορ, το περιθώριο να μην το κάνουν...