Λεωφόρος-αρχείο, Λεμονής-Μπίστης, Σόλιντ-Σαρτζετάκης, ΠΑΣΟΚ-Κολόμβος... ... (Sportday / Διον

Βλέπετε, το deja vu συχνά είναι ανάμικτο, ποδοσφαιρικό και πολιτικό: κάτι που παρατηρείς
στον έναν τομέα έχεις τη βεβαιότητα ότι το έχεις ήδη βιώσει στον άλλον.
Και όχι απαραιτήτως στο πολύ κοντινό παρελθόν

Καταπληκτική ομοιότητα -δεν νομίζετε; Η σύγκρουση ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου για το αρχείο του Ανδρέα Παπανδρέου λες και είναι ένα είδος «πολιτικού σωσία» της άλλης, ποδοσφαιρικής-επιχειρηματικής διαμάχης: ΠΑΕ Παναθηναϊκός vs Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός για το γήπεδο στον Βοτανικό.
Σε αμφοτερες τις υποθέσεις υπάρχει ένα ιστορικό δεδομένο, «φορτωμένο με χιλιάδες αναμνήσεις»: στη μία περίπτωση είναι το γήπεδο της Λεωφόρου, στην άλλη το αρχείο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός και η Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου κρατούν στα χέρια τους τα αντίστοιχα πολύτιμα ατού.
Πλεονεκτημα της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΕ Παναθηναϊκός είναι ο συλλογικός συναισθηματισμός των οπαδών. Ποιος φίλος του ΠΑΣΟΚ θα «χωνέψει» εύκολα την παραχώρηση του αρχείου στη Βουλή και όχι στο Ιδρυμα «Ανδρέας Παπανδρέου»; Δύσκολα θα το ανεχθεί, ακόμα και αν πιστέψει τις αιτιάσεις της Δήμητρας Λιάνη ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είχε αδιαφορήσει για το θέμα.

Ποιος οπαδος του «τριφυλλιού» δεν θα δυσφορήσει στο μέλλον αν οι ενστάσεις του Ερασιτέχνη «ενοχοποιηθούν» για τυχόν νέες καθυστερήσεις στην υλοποίηση των χρονοδιαγραμμάτων κατασκευής του γηπέδου; Ακόμα και αν το κινητό του έχει ανάψει από τα SMS που στέλνει σε ραδιοφωνικούς σταθμούς ζητώντας να πάρουν την ΠΑΕ οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι, ακόμα και αν αναγνωρίζει «δίκιο βουνό» στις σημερινές διαμαρτυρίες του Ερασιτέχνη, η επιθυμία του να δει έτοιμο το νέο γήπεδο είναι μεγαλύτερο «βουνό».
Το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί τη Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου ότι παίζει το παιχνίδι της Νέας Δημοκρατίας. Κατ' αναλογίαν, αν στο εγγύς μέλλον δεν βρεθούν κάποιες χρυσές τομές στα «θέλω» της ΠΑΕ και του Ερασιτέχνη ΠΑΟ, ο δεύτερος ενδέχεται να κατηγορηθεί, έμμεσα ή άμεσα, ότι χαροποιεί τους γαύρους. Και η ζωή συνεχίζεται. Με επαναλήψεις και αναλογίες...
Βλεπετε, το deja vu συχνά είναι ανάμικτο, ποδοσφαιρικό και πολιτικό: κάτι που παρατηρείς στον έναν τομέα έχεις τη βεβαιότητα ότι το έχεις ήδη βιώσει στον άλλον. Και όχι απαραιτήτως στο πολύ κοντινό παρελθόν. Εχουμε και λέμε:

1. Η κατάσταση του τελευταίου χρονικού διαστήματος στον Ολυμπιακό με τα αλλεπάλληλα σενάρια «δυαδικής εξουσίας», που ήθελαν τον «Α» προπονητή και τον «Β» τεχνικό διευθυντή ή το αντίστροφο, θυμίζει το ΠΑΣΟΚ το καλοκαίρι του 1996. Την εποχή του συνεδρίου για τη διαδοχή του άρτι αποθανόντος Ανδρέα Παπανδρέου.
Αμειλικτα τα ερωτήματα τότε... Θέσπιση αξιώματος αντιπροέδρου για να «χωρέσει» ο Ακης Τσοχατζόπουλος; Ταυτοπροσωπία πρωθυπουργού και αρχηγού κόμματος ώστε να έχει «τα χέρια του λυμένα» ο νέος ηγέτης ή το αντίθετο για να αποφευχθεί ο βοναπαρτισμός και η «ενός ανδρός αρχή»; Ομηρικοί καβγάδες...

2. Φεύγοντας από την Ξάνθη, ο Τάκης Λεμονής μάς θύμισε τους «ΠΑΣΟΚτσήδες» του Συνασπισμού, τότε που αποχωρούσαν από το κόμμα «τους»: τον Νίκο Μπίστη, τη Μαρία Δαμανάκη κ.ά. Θυμάστε; Διαβεβαίωναν ότι έφυγαν (μόνο) επειδή διαφωνούσαν με την ηγεσία του ΣΥΝ και απέρριπταν μετά βδελυγμίας τα σενάρια που τους ήθελαν να προσχωρούν αμέσως στο ΠΑΣΟΚ.
Ενταξει, οι άνθρωποι συγκρατήθηκαν για λίγο, δεν έσπευσαν την επόμενη ημέρα να κτυπήσουν την πόρτα της Χαριλάου Τρικούπη. Καμώθηκαν τους «ανεξάρτητους» της «ανανεωτικής Αριστεράς» για κάμποσο. Ο Λεμονής πάντως δεν θα χρειαστεί να περιμένει (τόσο) πολύ έως ότου καθίσει στον πάγκο του Ολυμπιακού.
Α, κατι ακομα: οδεύοντας προς το λιμάνι ο Λεμονής, όπως παλιά και οι «ΠΑΣΟΚτσήδες» του ΣΥΝ, που πορεύθηκαν following their hearts, δεν διαθέτει μόνο φίλους και έτοιμες, ζεστές αγκαλιές στον τόπο προορισμού του. Υπάρχουν και οι ψυχροί απέναντί του, όπως και οι ανοικτά εχθρικοί. Αν και δεν νομίζω ότι θα τον χαρακτηρίσει κανείς «ρετάλι», όπως αποκάλεσε κάποτε την παρέα Δαμανάκη και Μπίστη ο Θ. Πάγκαλος.

3. Η εξέλιξη στη σχέση Κόκκαλη και Σόλιντ είναι «φτυστή» η ιστορία «αγάπης και μίσους» Ανδρέα Παπανδρέου και Χρήστου Σαρτζετάκη. Ο Παπανδρέου πρότεινε αιφνιδιαστικά τον Σαρτζετάκη για την Προεδρία της Δημοκρατίας τον Μάρτιο του 1985 για έναν και μοναδικό λόγο: η προοπτική της υποστήριξης στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Καραμανλή έκανε την κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ να «βράζει» από οργή. Κατ' αναλογίαν, ο Κόκκαλης φοβήθηκε ότι η παραμονή του Μπάγεβιτς θα έκανε την ομάδα «μπάχαλο». Προσέλαβε τον Σόλιντ, διότι φάνταζε κάτι σαν Σαρτζετάκης: λύση εύκολη, πρόσωπο που δεν είχε (ακόμα) φθαρεί. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, οι τελικές αποφάσεις ελήφθησαν την ύστατη ώρα κυριολεκτικά. Οι δύο αποχωρήσαντες, Καραμανλής 1985 και Μπάγεβιτς 2005, παραιτήθηκαν: ο πρώτος από το υπόλοιπο της θητείας του για να μη συμπράξει «στις διαγραφόμενες εξελίξεις». Ο δεύτερος επειδή δεν ανεχόταν να τον έχουν επιδεικτικά στην αναμονή.
Κάθε περίπτωση απαιτούσε και ένα όραμα: ο Παπανδρέου συνέδεσε την επιλογή και εκλογή Σαρτζετάκη με την πρόθεση του ΠΑΣΟΚ να αναθεωρήσει το Σύνταγμα του 1974. Ο Κόκκαλης προέταξε την «ευρωπαϊκή υπέρβαση» του Ολυμπιακού. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου: πολύ σύντομα το όνομα «Σαρτζετάκης» έγινε για τον Παπανδρέου συνώνυμο των εννοιών και εκφράσεων «νεύρα τσατάλια», «τι κουταμάρα έκανα» κ.ά. Ο Κόκκαλης χρειάστηκε λίγο χρόνο έως ότου αρχίσει να τρέφει ανάλογα «αισθήματα» για τον Σόλιντ.
Η Ιστορια βεβαίως θα καταγράψει και μία σημαντική διαφορά ανάμεσα στους δύο άντρες: ο Σαρτζετάκης επέμενε ότι είμαστε «έθνος ανάδελφον». Αντιθέτως, ο Σόλιντ διατεινόταν πως η Ιστορία είχε «αδελφώσει» το αντικείμενο της δουλειάς του, τον Ολυμπιακό, με κάτι ξένο αλλά μεγαλειώδες: τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

4. Μη μου πείτε ότι η περίφημη «δημιουργική λογιστική» της εποχής Σημίτη δεν θριαμβεύει στους υπολογισμούς για το κόστος των έργων υποδομής στον Βοτανικό! Πρώτα ανακοινώθηκε ότι θα εκταμιευθούν από τα Κοινοτικά Πακέτα 127 εκατ. ευρώ και στη συνέχεια γνωστοποιήθηκε ότι το συνολικό ποσόν, λόγω απαλλοτριώσεων, ενδέχεται να υπερβεί τα 200 εκατ. Σιγά τη διαφορά. Ψιλοπράγματα. Καταλάβατε τώρα γιατί τα ποδοσφαιρικά δρώμενα έχουν αντιστοιχίες που παραπέμπουν ειδικά στο ΠΑΣΟΚ; Διότι ισχύει και για το ελληνικό ποδόσφαιρο αυτό που είχαν πει κάποιοι αναρχοαυτόνομοι στο Πανσπουδαστικό Συνέδριο του 1980: «Ξέρετε ποια είναι η ομοιότητα του Κολόμβου με το ΠΑΣΟΚ; Οταν ξεκίνησε, δεν γνώριζε πού πήγαινε. Οταν έφθασε, δεν ήξερε πού βρέθηκε. Κι όλα αυτά με λεφτά του Δημοσίου».
Καλη χρονια!