Ο πάγκος βγάζει ποδοσφαιριστές (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ευχαριστώ για τις ευχές. Το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) γέμισε από μηνύματα αγάπης: να είστε όλοι καλά. Κυρίως αυτές τις μέρες εκτιμώ τις ευχές των ανθρώπων που έχω πικράνει μες στη χρονιά που έφυγε: είναι ευχές που μαρτυρούν αξιοπρέπεια και κυριλίκι κι εμένα αυτά με σκλαβώνουν. Αν θέλω η χρονιά να είναι μια φορά καλή για τους φίλους μου, θέλω να είναι δέκα φορές καλύτερη για τους αξιοπρεπείς «εχθρούς» μου -κυρίως για όσους καταλαβαίνουν ότι η διαφορά στην άποψη δεν κρύβει υστερόβουλα κίνητρα. Τους άλλους εχθρούς απλώς τους αγνοώ. Ο κόσμος είναι γεμάτος από λαμόγια, βλαμμένους και ηλίθιους, αλλά γι' αυτό δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Με όλους αυτούς θα συνυπάρξουμε και του χρόνου...

Το σόου του Γιώργου Σαμαρά στο ματς της Μάντσεστερ Σίτι με την Εβερτον την πρώτη μέρα του νέου χρόνου είναι κυρίως ένας καλός οιωνός: κάτι καλό θα προκύψει για το ελληνικό ποδόσφαιρο το 2007. Πέρα από οιωνούς, σημάδια και προφητείες, υπάρχει το ποδόσφαιρο. Στο πρώτο γκολ που σημειώνει ο Σαμαράς εναντίον της Εβερτον μπορεί κανείς να θαυμάσει όλες τις αρετές του ταλαντούχου αυτού παίκτη –είναι κάτι σαν διαφημιστικό σποτ των προσόντων του. Θα μπορούσε ο μάνατζέρ του να κρατήσει αυτό το γκολ και να το δείχνει σε όλα τα υποψήφια αφεντικά του ως μια φάση που μαρτυρά τις δυνατότητες του πελάτη του: είναι ό,τι καλύτερο ο παίκτης μπορεί να κάνει.

Σόου

Δεν ξέρω αν είδατε το γκολ. Ο Σαμαράς κοντρολάρει την μπάλα λίγο κάτω από τη σέντρα. Εχει βγει από την περιοχή για να ανοίξει αυτός την αντεπίθεση, βλέποντας ότι οι μέσοι της ομάδας δυσκολεύονται να περάσουν την μπάλα μπροστά γρήγορα. Βλέποντας ότι δεν υπάρχει αρκετή κίνηση από τους συμπαίκτες του, ο Ελληνας επιθετικός αποφασίζει να κατεβάσει αυτός την μπάλα επιταχύνοντας. Κερδίζει μέτρα, ελίσσεται τρέχοντας με το κεφάλι ψηλά, μαζεύει τον κόσμο πάνω του και πετά την μπάλα στο πλάι, εκεί δηλαδή που υπάρχει αρκετός χώρος και δεν παρατηρείται συνωστισμός. Στη συνέχεια ο φορ της Σίτι τρυπώνει στην περιοχή, «παίρνει» το πρώτο δοκάρι, δεν αφήνει κανέναν από τους αντίπαλους αμυντικούς να βγουν μπροστά του και κοντρολάροντας όσο χρειάζεται την μπάλα νικάει τον αντίπαλο αμυντικό πιβοτάροντας. Στη φάση υπάρχουν όλα: τεχνική κατάρτιση, κίνηση χωρίς την μπάλα, ποδοσφαιρική παιδεία και ένστικτο. Πριν από τη φάση, όμως, στο βλέμμα του Σαμαρά υπάρχει κάτι σπουδαιότερο: η λαχτάρα να αποδείξει την αξία του. Αυτή η λαχτάρα φαίνεται ακόμα πιο έντονα στη φάση του πέναλτι. Το εκτελεί δυνατά χαμηλά, χωρίς να προσπαθεί να «ψαρέψει» τον αντίπαλο τερματοφύλακα: σκοράρει με τη φούρια του και όχι με την τεχνική του.

Κοράντι

Ο Ελληνας παίκτης είναι φανερό ότι δυσανασχετεί στον πάγκο της Σίτι: ο Κοράντι, που αγωνίζεται στη θέση του, σίγουρα είναι πιο έμπειρος, πιθανότατα είναι πιο δυνατός, είναι βέβαιο ότι είναι πιο μαχητικός, όμως για κανέναν απολύτως λόγο δεν είναι καλύτερος παίκτης από τον Ελληνα. Ο Στιούαρτ Πιρς, ο οποίος περισσότερο και από επιστήμονας της προπονητικής μοιάζει πρακτικός άνθρωπος, δείχνει να εμπιστεύεται τα χιλιόμετρα του Ιταλού πιο πολύ από το ταλέντο του Ελληνα: δεν ξέρω αν αυτό θα βγει τελικά σε καλό στη Σίτι, θα ήθελα όμως ο Αγγλος να συνεχίσει να σκέφτεται έτσι για το καλό του δικού μας. Ο πάγκος είναι για τον ποδοσφαιριστή όπως η χυλόπιτα για τον άνδρα: αν δεν φας αρκετές, είναι δύσκολο να μάθεις.

Ονειρο

Ο Σαμαράς είχε ένα ονειρεμένο ξεκίνημα. Ο μπαμπάς του είχε την ευφυΐα να τον πάει στην Ολλανδία, στο καλύτερο ποδοσφαιρικό πανεπιστήμιο του κόσμου. Στα 19 του ο μικρός ήταν βασικός πρωταγωνιστής στο ολλανδικό πρωτάθλημα και κόστιζε δέκα εκατομμύρια ευρώ: όμως άλλο είναι οι προοπτικές, το ταλέντο, η φιλοδοξία, τα προσόντα κι άλλο η καταξίωση. Ο Σαμαράς, πηγαίνοντας στη Σίτι, κουβαλούσε ένα φορτίο ποδοσφαιρικής παιδείας αξιοζήλευτο –όμως άλλο είναι η παιδεία και άλλο η γνώση. Η σχολή της Χέρενφεν του έδωσε μια κατεύθυνση -όμως ποδοσφαιριστή επιπέδου θα τον κάνει μόνο ο πάγκος της Σίτι.

Τρόπος

Για κάθε ποδοσφαιριστή η αληθινά μεγάλη δοκιμασία είναι ο τρόπος που θα αντιδράσει στην πρώτη σοβαρή αμφισβήτηση. Εχω δει πολλούς που ήταν βασικοί στα 20 ή στα 22, να κλατάρουν ψυχολογικά όταν στα 24 βρέθηκαν εκτός ενδεκάδας. Οι πραγματικά μεγάλοι ποδοσφαιριστές δεν βγαίνουν από «θερμοκήπια» στα οποία τα βρίσκουν όλα βολικά και στρωμένα: γίνονται μεγάλοι όταν μαθαίνουν να εκτιμούν τη φανέλα του βασικού κι αυτό συμβαίνει μόνο όταν τη φανέλα αυτή την κερδίζουν με τον ιδρώτα τους. Ο Σαμαράς στα 21 του χρόνια με μία μόνο μεταγραφή έχει λύσει τα μισά οικονομικά προβλήματά του, με μια επέκταση του συμβολαίου του ή με μια δεύτερη μεταγραφή μπορεί να ζήσει και τα εγγόνια του: ένα παιδί που κόβει τόσο πολύ δρόμο, που δεν συναντάει δυσκολίες, που αντί να σκληραγωγηθεί κανακεύεται απ' όλους είναι πολύ δύσκολο να κάνει την καριέρα που πρέπει. Ευτυχώς ο «Big Sam» έπεσε στον σκληρό Πιρς.

Πάγκος

Ελπίζω μετά το σόου εναντίον της Εβερτον ο Σαμαράς να καθίσει πάλι στον σκληρό και άβολο πάγκο. Να βλέπει τον Κοράντι να δυσκολεύεται να κάνει κοντρόλ και να θυμώνει. Να του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν είναι εκτός ενδεκάδας. Να αισθάνεται αδικημένος και να θέλει να αρπάξει τον προπονητή του από τα πέτα. Να σκίζεται στην προπόνηση για να του αποδείξει ότι τον αδικεί και να μπαίνει στο γήπεδο για να το αποδείξει. Ετσι θέλω να τον βλέπω τον Σαμαρά: όχι ως βεντέτα που δυσανασχετεί όταν οι συμπαίκτες του δεν του δίνουν την μπάλα σωστά, αλλά ως ένα οργισμένο παλικαράκι που νιώθει ότι πρέπει να διαλύσει τον κόσμο και να τον φτιάξει πάλι από την αρχή.

Ατσάλι

Μπάλα ξέρει, γνώσεις έχει, το μόνο που του λείπει είναι να ατσαλωθεί η καρδιά του. Αν ο Πιρς το καταφέρει, θα μας χαρίσει τον καλύτερο Ελληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών…

Απλές ερωτήσεις

Οσονούπω έχει συμβούλιο η ΕΠΟ. Οχι ότι θα αλλάξει η ζωή μας –δεν σημαίνει και τίποτα. Απλώς θέλω να θυμίσω ότι η αλλαγή του χρόνου δεν συνιστά κανενός είδος παραγραφή των όποιων προηγούμενων δεδομένων και θέλω σε μερικούς από τους εντιμότατους φίλους μου που είναι μέλη του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας να απευθύνω κάποιες δημόσιες ερωτήσεις περιμένοντας απαντήσεις.
• Είναι ή όχι γάγγραινα για την ΕΠΟ η διαιτησία;
• Γνωρίζουν τη θέση του Νικολαΐδη ότι το πραγματικό πρόβλημα της διαιτησίας είναι η σχέση της με την Ομοσπονδία και πώς συντάσσονται επ' αυτού;
• Γνωρίζουν ότι με τη συγκεκριμένη θέση συμφωνούν τουλάχιστον δώδεκα ΠΑΕ Α’ Εθνικής και ότι οι υπόλοιπες 4 απλώς δεν παίρνουν θέση;
• Πώς απαντούν στις κατηγορίες παραγόντων της Σούπερ Λίγκας ότι οι πίνακες διαιτησίας έχουν γεμίσει από άχρηστους που είναι ή φίλοι των προέδρων των Ενώσεων ή προστατευόμενοι των μελών του Δ.Σ.;
• Θα ζητήσουν εξηγήσεις από τον πρόεδρο της ΕΠΟ και τον πρόεδρο της ΚΕΔ για την πρόσφατη καταγγελία τους ότι ομάδα Α' Εθνικής πήγε να στήσει διαιτητή; Ιδιαίτερα οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης που βρίσκονται στο Δ.Σ. (επιφανείς δικηγόροι, όπως οι κ. Πιλάβιος, Κούκης, Σιντόρης) θα ζητήσουν να μάθουν για ποιο λόγο δεν έχει γίνει έρευνα για το γεγονός και δεν έχει υπάρξει καταγγελία εμπλεκόμενων διαιτητών και παραγόντων στον εισαγγελέα;
• Τους απασχολεί ή όχι η δημόσια εικόνα τους; Είναι π.χ. ευχαριστημένοι με το γεγονός ότι στις συνεδριάσεις της Σούπερ Λίγκας ακούγεται η φράση «δεν μπορεί να κάνουν κουμάντο στη διαιτησία πέντε-έξι λαμόγια που είναι στο Δ.Σ. της ΕΠΟ»;
• Θα συζητήσουν ποτέ μεταξύ τους υπεύθυνα για το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που μέσα σε πέντε μήνες δύο φορές κόπηκαν στα τεστ διεθνείς διαιτητές; Θα ζητήσουν γι' αυτό ευθύνες από τους αρμοδίους τους οποίους οι ίδιοι τοποθέτησαν σε θέσεις-κλειδιά;
• Θα ρωτήσουν τον πρόεδρο με ποιου είδους κριτήρια επιλέχτηκαν πέρυσι και φέτος οι αρχιδιαιτητές; Και με ποιο σκεπτικό άνθρωποι που δεν υπήρξαν τίποτα σπουδαίο στη διαιτητική τους καριέρα φτάνουν ως παράγοντες της διαιτησίας σε τόσο υπεύθυνες θέσεις;

Δεν έχω την παραμικρή ένδειξη ότι θα γίνει κάποιου είδους σοβαρή συζήτηση στο επόμενο Δ.Σ. Απλώς περιμένω τα πρακτικά του για να δω, όταν γίνει, ποιοι βρίσκονται στην ΕΠΟ επειδή ονειρεύονταν μικροί τον τίτλο του λαμόγιου και ποιοι πραγματικά θέλουν να υπηρετήσουν το ποδόσφαιρο.