Eσύ, αγόρι μου, δεν είσαι με κανέναν (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Μπαίνοντας χθες στο αεροπλάνο για το Πο, θυμόμασταν, με τον Γιώργο Σιγάλα, το ταξίδι της ενηλικίωσης του Ολυμπιακού, άνοιξη του 1993, στην ίδια πόλη της Γαλλίας, στη σκιά των Πυρηναίων. Θύμιζε τον τωρινό Αρη ο Ολυμπιακός εκείνης της χρονιάς. «Ρούκι» ύστερα από χρόνια στην κορυφαία διοργάνωση, ήξερε να ξεπαστρεύει όποιον έβρισκε μπόσικο στο γήπεδό του, έκανε εμφανή βήματα προόδου, αλλά δυσκολευόταν να πείσει για τη δύναμή του μακριά από τα ελληνικά σύνορα. Εκείνο το βράδυ, στο Πο, άλλαξαν όλα. Ο έφηβος με το στεφάνι έγινε άνδρας.

Για την αφεντιά μου, το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν κάπως τραυματικό, αφού με την επιστροφή στο Ελληνικό ο Γιάννης Ιωαννίδης δήλωσε, μπροστά στις κάμερες μάλιστα, ότι, ως τηλεσχολιαστής, ήμουν το γούρι του! Τι το ήθελε ο χριστιανός; Από εκείνη τη μέρα, και για αρκετά χρόνια, οπαδοί άλλων ομάδων με χρέωσαν ως «γαύρο» και μου έκαναν τη ζωή δύσκολη. Αργότερα, βέβαια, ο «ξανθός» έκανε διορθωτική δήλωση, την οποία θεωρώ ακόμα και σήμερα ευπρόσδεκτο κομπλιμέντο: «Τελικά, αγόρι μου, εσύ δεν είσαι με καμία ομάδα. Είσαι με τον Παπαδογιάννη»! Αμήν. Μήπως γίνεται να την επαναλάβετε μπροστά στα ανοιχτά μικρόφωνα, φίλτατε;

Εκείνη η ομάδα του Ολυμπιακού δεν ήταν γραφτό να προκριθεί στο φάιναλ φορ. Η νίκη της επί της Ορτέζ, με σκόρερ του καθοριστικού καλαθιού τον Ουόλτερ Μπέρι, ήταν αρκετή για να στείλει τους «κόκκινους» στα πλέι οφ, κατευθείαν στην αγκαλιά της Λιμόζ (η Ορτέζ βρέθηκε αντιμέτωπη με τον ΠΑΟΚ και συνεθλίβη).

Η «best of three» σειρά με την ομάδα του Μπόζα Μάλκοβιτς ήταν για τον Ολυμπιακό οδυνηρή. Επειτα από μια δύσκολη νίκη στην ουδέτερη Πάτρα (όπου αναγκάστηκε να παίξει τύποις γηπεδούχος λόγω τιμωρίας), ταξίδεψε στη Γαλλία αναζητώντας μία νίκη σε δύο αγώνες.

Τον έναν τον έχασε με καλάθι του Ζντοβτς στα τελευταία δευτερόλεπτα, αφού προηγουμένως ο Ζάρκο Πάσπαλι πάτησε την πλάγια γραμμή από απροσεξία χωρίς να πιέζεται -και αχρήστευσε τη μεγάλη ευκαιρία για το 2-0. Στον άλλον ηττήθηκε επειδή ο Μπέρι άφησε να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια του ένα αμυντικό ριμπάουντ στην πιο κρίσιμη φάση του αγώνα (η Λιμόζ είχε προβάδισμα 1 πόντου, αλλά το έφερε στο +4 από έμμεσο τρίποντο του Μπιλμπά). Δράμα!

Ωστόσο, το «διπλό» στην Ορτέζ ήταν η απόδειξη ότι ο Ολυμπιακός ήταν έτοιμος για μεγάλα πράγματα. Στα ελληνικά πλέι οφ που ακολούθησαν, χτύπησε σαν καμικάζι όποιον βρήκε μπροστά του και, δύο μήνες μετά, κατακτούσε το πρωτάθλημα για πρώτη φορά στην ιστορία της Α1, με δεύτερο τον στελεχωμένο από χρυσάφι Παναθηναϊκό. Η Θεσσαλονίκη οπισθοχωρούσε και τα θεμέλια μιας καινούργιας αυτοκρατορίας είχαν ήδη τοποθετηθεί.

Πριν παραχωρήσει τα σκήπτρα στο «τριφύλλι», ο Ολυμπιακός έμελλε να κατακτήσει άλλους τέσσερις τίτλους και να φτάσει έως την ευρωπαϊκή κορυφή. Ο Γιώργος Σιγάλας δεν έλειψε ποτέ από την «ερυθρόλευκη» μηχανή. Απόψε, δεκατέσσερα χρόνια έπειτα από εκείνη τη μικρή εποποιία στο Πο, επιστρέφει με κιτρινόμαυρη φανέλα στο γήπεδο που τόσο ζήλευε τότε ο Σωκράτης Κόκκαλης. «Αρένα» σαν της Ορτέζ ο Ολυμπιακός δεν έχτισε ποτέ. Μήπως όμως ξαναβρήκε ποτέ αρχηγό σαν τον Σιγάλα;