Η φανέλα και η νοοτροπία του κακοποιημένου παίκτη (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Είναι να μη σε βρει η στιγμή, που λένε... Οταν εκείνη (παρ' ελπίδα) φτάνει, τότε δεν υπάρχουν προκάτ λύσεις. Να ξέρουμε, από πριν, «τι κάνουμε». Ηταν ό,τι έτυχε στους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, προχθές βράδυ στην Καλαμαριά. Οι πανηγυρισμοί τους για την πρόκριση εις βάρος του Απόλλωνα έδωσαν, πράγματι, την εικόνα που σφράγισε το ματς. Άφησε εντύπωση, χειρότερη κι απ' την εικόνα της απόδοσής τους στα 120 λεπτά. Αναμενόμενα, έγιναν (οι πανηγυρισμοί) θέμα.
Στα πέναλτι, είθισται οι συμπαίκτες ν' αγκαλιάζονται αλληλέγγυοι στον κύκλο της σέντρας και (εφόσον, στο τέλος, τα καταφέρουν) να το γλεντούν. Να εκτονώνονται, αν θέλετε. Ισχύει, μεταξύ ισοδύναμων αντίπαλων. Ισχύει, ακόμη περισσότερο, για τον κάθε Δαβίδ εναντίον του κάθε Γολιάθ.

Ο Γολιαθ, όμως, απέναντι στον Δαβίδ; Η στιγμή «βρήκε» και τους παίκτες της ΑΕΚ, είτε προ καιρού όταν αποκλείστηκαν απ' το Χαϊδάρι είτε πέρυσι όταν, κατά του Εθνικού στη Ριζούπολη, προκρίθηκαν. Τι κάνουμε; Ν' αγκαλιαστούμε, για να φέρουμε εις πέρας την αποστολή... να σκοτώσουμε το θηρίο, δεν κολλάει. Και μετά; Εάν μεν αποκλειστούμε, είν' εύκολο. Βάζουμε το κεφάλι κάτω και φεύγουμε. Εάν, ωστόσο, περάσουμε, τότε τι; Να πανηγυρίσουμε, ότι σκοτώσαμε το θηρίο, πάλι δεν λέει. Βάζουμε, λοιπόν, το κεφάλι κάτω και φεύγουμε... σαν αποκλεισμένοι;
Ως ηδη σημειώσαμε, δεν χωρούν ετοιματζίδικες λύσεις. Δεν ανήκει στη σφαίρα του πραγματικού, του ρεαλιστικού, ν' ακουστούν διάλογοι μεταξύ συμπαικτών (της μεγάλης ομάδας) κάπως σαν «και πού 'στε, μάγκες, έτσι και φτάσουμε στα πέναλτι και περάσουμε, δεν πανηγυρίζουμε γιατί θα μας πάρουν στο μεζέ». Δεν υπάρχουν αυτά, στην αληθινή ζωή.

Στην αληθινη ζωή οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού είναι κακοποιημένοι άνθρωποι. Εάν ετούτο δεν γίνεται κατανοητό, τότε η οποιαδήποτε συζήτηση χάνει τη σημασία της. Ζουν, οι «πράσινοι», σε αρρωστημένο «ευρύτερο περιβάλλον» στο οποίο μοναδικό υγιές στοιχείο, τούτη τη στιγμή, μοιάζει να είναι ο Ισπανός προπονητής τους. Το περιβάλλον είναι που κάνει το (ξεκάθαρο) αγωνιστικό πρόβλημα του «τριφυλλιού» να φαίνεται, αντί τόσο, τόοοοοοοσο. Ενα άλλο περιβάλλον θα μπορούσε να κάνει το (ίδιο) τόσο... μόλις τόσο δα.

Αλλα το αγωνιστικό πρόβλημα του «τριφυλλιού», αυτό καθαυτό, έχει εξαντληθεί ως ζήτημα. Εάν, δε, κρίνουμε απ' τις αναζητήσεις στη χειμερινή αγορά, π.χ. από τη μάλλον ακατανόητη προτεραιότητα που έχει αποδοθεί στον σέντερ-φορ, υπάρχουν βάσιμες πιθανότητες να διαιωνιστεί. Να επιστρέψουμε, όμως, στο κομμάτι-νοοτροπία έτσι όπως αναδείχθηκε στην Καλαμαριά. Και στο ερώτημα που παραμένει αναπάντητο. Τι κάνουμε;

Στα δικα μου μάτια το επιτηδευμένο, δηλαδή το να παραστήσουν τους λυπημένους, τους συντετριμμένους που έβαλαν το έμβλημα του συλλόγου σε τέτοια δοκιμασία, αυτό δεν είναι λύση. Προτιμώ το (όποιο) αυθόρμητο. Διότι το αυθόρμητο, και η αντίδραση των παικτών του Παναθηναϊκού ήταν (αν μη τι άλλο) αυθόρμητη, τουλάχιστον βοηθά να εντοπίσει κανείς το πρόβλημα. Να συνειδητοποιήσουμε, ενδεχομένως, ότι εκείνη την ώρα δεν γλεντούσαν κάποιο επικό κατόρθωμα, μονάχα τους έβγαινε η ανακούφιση, η λύτρωση, στη σκέψη τι είχε περάσει ξώφαλτσα και (πόσο φτηνά) το γλίτωσαν. Μετά τον εντοπισμό, η αντιμετώπιση είναι άλλο, πιο λεπτό και πολύπλοκο, κεφάλαιο.

Η νοοτροπια, όπως όλα τα νομίσματα, έχει και την ανάποδη όψη. Εν προκειμένω, την όψη του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Θυμάμαι παλαιότερα, παρακολουθώντας ματς όπου ο μικρός ξόδευε ένα κοντέινερ ευκαιρίες και ο μεγάλος απέδρασε κάνοντας γκολ από μισή φάση, ο Ντέμης Νικολαΐδης μου είχε πει ότι «εάν αυτές οι ομάδες κουβαλούσαν άλλα μυαλά και το πίστευαν, οι δικές μας θα είχαν πάθει πολλές και μεγάλες ζημιές». Δεν χαιρόταν γι' αυτό, ότι η ΑΕΚ έτσι απέφευγε (όπως και ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός) νίλες. Στενοχωριόταν γι' αυτό.

Ειναι αλλο το ωραίο, στρωτό, άφοβο ποδόσφαιρο που έπαιξε την Τετάρτη ο Απόλλωνας. Και άλλο η ελλειμματική, η φοβισμένη μπροστά στη βαριά φανέλα, κατάληξή του. Το δεύτερο, τρόπον τινά, ακύρωνε το πρώτο. Ως συνήθως, και εδώ ο Τύπος έχει το κομμάτι του στην εδραίωση της στρεβλής νοοτροπίας που αναπαράγεται από παίκτες και προπονητές αυτών των μικρών ομάδων. Η εύκολη κρίση «με βάση τις ευκαιρίες ο Απόλλωνας άξιζε την πρόκριση» αγγίζει, κατά βάθος, τον παραλογισμό. Διότι κατ' ουσίαν, «με βάση τις ευκαιρίες που κατασπατάλησε», ακριβώς γι' αυτό ο Απόλλωνας δεν άξιζε την πρόκριση!

Η (βαρια) φανέλα, έχει γίνει μια κάποια παρανόηση, δεν σε κάνει μεγαλύτερο παίκτη. Αυτό που μπορεί (ως και η φωσφοριζέ λαχανί!) να κάνει είναι... μικρότερο στην ημέρα, απ' όσο πραγματικά είναι, τον αντίπαλο.