Οι καλοί γίνονται χειρότεροι (Sportday / Τάσος Νικολογιάννης)

Aυτή τη φορά είδα το παιχνίδι από την τηλεόραση και κατάλαβα την οργή που νιώθουν οι οπαδοί της ομάδας από το θέαμα που αντικρίζουν βλέποντας τον φετινό Παναθηναϊκό από τη μικρή οθόνη. Υπάρχει διαφορά, μεγάλη διαφορά το να βλέπεις ένα ματς από την τηλεόραση από το να το ζεις μέσα από το γήπεδο. Πραγματικά, αν δεν ήταν η δουλειά μου προχθές, θα έκλεινα την τηλεόραση και θα πήγαινα μία βόλτα, ένα σινεμά, για να ξεσκάσω. Γιατί, πολύ απλά, αυτό το θέαμα, το προχθεσινό, δεν αντεχόταν. Σου έρχεται να σπάσεις την τηλεόραση και δεν μπορείς να καταλάβεις πώς είναι δυνατόν να μην μπορούν οι παίκτες να αλλάξουν μία πάσα.

Αυτός ο Παναθηναϊκός που βλέπουμε τον τελευταίο ενάμιση μήνα -με εξαίρεση το δεύτερο ημίχρονο με το Αιγάλεω- είναι θέμα χρόνου να βγει έξω και από τους τρεις στόχους. Να μείνει εκτός πρωταθλήματος, να αποκλειστεί στο Κύπελλο και να μείνει εκτός της συνέχειας στο ΟΥΕΦΑ από τη Λανς. Είναι αυτό που λέμε ότι η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!

Το δέχομαι ότι κάποιοι παίκτες που ήρθαν το καλοκαίρι ήταν κατώτεροι σε ποιότητα απ' ό,τι νομίσαμε. Ακόμα και έτσι, δεν είναι δυνατόν σε 120 λεπτά αγώνα π.χ. ο Ρομέρο να μην περνάει ούτε μία φορά τον αντίπαλό του ή σε 100 λεπτά ο Βίκτορ να μην έχει κάνει ούτε μία προσωπική προσπάθεια. Ο Βίκτορ των 21 συμμετοχών και των τριών γκολ με τη Λα Κορούνια στο περσινό πρωτάθλημα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που για μένα υπάρχει αυτή τη στιγμή στην ομάδα και έχει και σχέση και με το ψυχολογικό είναι ότι οι παίκτες παίζουν πολύ κάτω από τις δυνατότητές τους. Οι περισσότεροι παίζουν στο 30%, άντε άλλοι παίζουν στο 50%, κανένας δεν πλησιάζει το 80%. Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να δείχνει άρρωστος.

Ο Μουνιόθ πρέπει να βρει το «κλειδί», για να πάρει από τους παίκτες ό,τι μπορεί. Η ομάδα χρειάζεται πρώτα απ' όλα ηθικό και ηρεμία και αυτά έρχονται μόνο μέσα από τα πετυχημένα αποτελέσματα. Φυσικά υπάρχουν αδυναμίες σε κάποιες θέσεις, αλλά στην άρρωστη κατάσταση στην οποία φαίνεται ότι βρίσκεται τώρα η ομάδα σού δίνει την εντύπωση ότι και ο Ροναλντίνιο να έρθει θα ξεχάσει να... κοντρολάρει! Το έχουμε πει.

Ο Παναθηναϊκός έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε ένα νεκροταφείο ποδοσφαιριστών και προπονητών. Οι καλοί γίνονται συνήθως χειρότεροι σε αυτή την ομάδα. Και ασφαλώς οι συνεχείς αλλαγές έμψυχου υλικού και προπονητών μόνο κακό κάνουν. Αυτή η ομάδα έχει ανάγκη από σταθερότητα και από περισσότερο συναίσθημα. Γίνομαι κουραστικός, αλλά θα το ξαναπώ. Θέλω να δω σε κάποια πόστα τον Αντωνίου, τον Βαζέχα, τον Σαραβάκο, τον Μαραγκό, πρώην παίκτες που ξέρουν το βάρος της πράσινης φανέλας με το τριφύλλι στο στήθος. Οσο για τη φετινή συνέχεια, υπάρχουν δύο θετικά στοιχεία στα τόσα αρνητικά. Πρώτον, ότι λογικά δεν μπορεί να παίξει χειρότερα ο Παναθηναϊκός -τι διάολο-, άρα λογικά μπορείς να ελπίζεις για τα δύσκολα ματς που έρχονται. Δεύτερον, ο Μουνιόθ δεν ζει στον κόσμο του, αλλά δήλωσε μετά το ματς με την Καλαμαριά ότι «με τέτοιες εμφανίσεις δεν πάμε πουθενά». Αρα θα ψάξει για να βρει τη λύση και να βελτιώσει την τραγική εικόνα της ομάδας.