Προέχουν τα («ερυθρόλευκα») θεμέλια, όχι τα μπαλκόνια... (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ας παραφράσουμε ελαφρώς τη γνωστή παροιμία: όταν έχεις κεράσει τους πάντες καυτό χυλό, μοιραία θα αρχίσουν να φυσούν και το γιαούρτι που -κάποια στιγμή- θα τους προσφέρεις. Κάθε προσφορά «ευρωπαϊκού οράματος» στον κόσμο του Ολυμπιακού, εκ μέρους της διοίκησης της ομάδας, φρόνιμο θα ήταν να είχε αποφευχθεί επιμελώς. Μέχρι νεωτέρας. Με άλλα λόγια, μέχρι τη στιγμή κατά την οποία ένας νέος, καλά συγκροτημένος Ολυμπιακός θα εμφανιστεί πειστικός στα μάτια των οπαδών του. Ικανός να «ταΐσει» αυτά τα μάτια με κάτι περισσότερο από την προτροπή «φάτε ψάρια» -δηλαδή ευρωπαϊκές «εξαγγελίες»...

Τυπικά, η χθεσινή μνεία του Σωκράτη Κόκκαλη στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ χαρακτηριζόταν από ένα λογικοφανές... σκιώδες «χρονοδιάγραμμα». Ξεκίνησε λέγοντας ότι «η πρώτη καλή μας επιτυχία θα ήταν να μπορέσουμε να κάνουμε μια καλή πορεία στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ». Κατέληξε: «Το ΟΥΕΦΑ είναι πιο βατή διοργάνωση και καλό θα ήταν εάν θα μπορούσαμε ΚΑΠΟΤΕ (σ.σ.: η υπογράμμιση δική μας) κι εμείς να κατορθώσουμε αυτό που κατόρθωσε η γειτονική μας Τουρκία, να κατακτήσουμε κατ' αρχάς το ΟΥΕΦΑ».

Αυτό το «κάποτε», θεωρητικά, θα προστάτευε την προεδρική ατάκα από τις επικρίσεις, τις όποιες διαθέσεις χλευασμού, τις αιτιάσεις ότι για άλλη μια φορά «φουσκώνει τα μυαλά των οπαδών». Μόνο θεωρητικά, όμως. Στην πραγματικότητα, μπορεί να προστατεύσει όσο και μία κοινή ομπρέλα κάποιον που βάλλεται με «Μάγκνουμ». Γιατί; Διότι, απλούστατα, λίγα ρητά έχουν ισχύ τόσο αυτονόητη και καθολική όσο εκείνο, το παλιό «όταν μπαίνεις σε λάθος τρένο, κάθε σταθμός είναι λάθος σταθμός»...

Το μέγα λάθος, βεβαίως, ήταν εκείνη η -επικοινωνιακά και ουσιαστικά ολέθρια- φραστική επιβίβαση στον συρμό, στην προμετωπίδα του οποίου αναγραφόταν «Τσάμπιονς Λιγκ-2007-Αθήνα». Το χάσμα που χωρίζει τις ευρωπαϊκές επιδόσεις των «ερυθρολεύκων» -ας πούμε της τελευταίας διετίας- από τέτοιου είδους βαρύγδουπα «θέλω», ακόμα κι αν αυτά διατυπώνονται μεταξύ σοβαρού και αστείου, τυρού και αχλαδίου, είναι αβυσσαλέο. Τα αποτελέσματα της επιλογής του συγκεκριμένου «συρμού» ήταν αναπόφευκτα. Δυσβάστακτα για την ομάδα, ευεργετικά -σαν μάννα εξ ουρανού- για οποιονδήποτε επιθυμούσε να τη λοιδορήσει...

Υπό αυτές τις συνθήκες, θα περίμενε κανείς ότι ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Ολυμπιακός δεν θα υπέκυπτε στον πειρασμό να «προσφέρει» -και μάλιστα μέσα στο πάλαι ποτέ έτος-«ορόσημο» του 2007- μία ακόμα απτή ευρωπαϊκή εξαγγελία. «Μα είπε τη λέξη κάποτε», θα μου πείτε. Ε, και λοιπόν; Το βεβαρημένο παρελθόν της «φωτοβολίδας» περί 2007 είναι αυτό που κρίνει τις εντυπώσεις, προκαλώντας μοιραία συγκρίσεις και συνειρμούς. Αλλωστε, η τρέχουσα αγωνιστική κατάσταση των «ερυθρολεύκων» δεν αφήνει σε αυτό το «κάποτε» κανένα χρονικό καταφύγιο, παρά μόνο στα πολύ, πολύ φιλόδοξα (σχεδόν τρελά...) όνειρα του απώτερου μέλλοντος. Αρα, εάν η ατάκα περί κατάκτησης του ΟΥΕΦΑ δεν εκληφθεί ως «πυροτέχνημα», αναπληρωματικό» εκείνου περί τελικού 2007», θα θεωρηθεί συνώνυμη ενός γενικόλογου ευχολόγιου. Σαν να λέει κάποιος «να δεις που κάποτε θα γίνω διάσημος» ή «να δεις που κάποτε θα γίνω πάμπλουτος». Σε κάθε περίπτωση, είναι ανώφελη.

Το ερώτημα είναι γιατί ο Σ. Κόκκαλης δεν την απέφυγε. Ίσως διότι πιστεύει ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν ζει χωρίς μακρόπνοα οράματα. Ο γράφων έχει την εντύπωση ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, τουλάχιστον στην τρέχουσα περίοδο: μάλλον απτά δείγματα ρεαλισμού και ορθολογισμού επιθυμούν να δουν, τώρα, οι φίλοι των «ερυθρολεύκων». Και ο στοιχειώδης ρεαλισμός καθιστά ύψιστη προτεραιότητα τη δημιουργία μιας ομάδας σε στέρεες βάσεις, όχι λογικά «άλματα στο μέλλον» που καταλήγουν να είναι μακροβούτια στο πουθενά.

Η όποια ευρωπαϊκή διάκριση, εάν έλθει, θα είναι απόρροια αυτής ακριβώς της «ανοικοδόμησης». Διαφορετικά, είναι σαν να σχεδιάζουν να κατασκευάσουν τα μπαλκόνια πριν καν ρίξουν τα θεμέλια. Ακόμα κι αν πεις πως το μπαλκόνι θα έχει καλή θέα στο ΟΥΕΦΑ κι όχι κατ' ανάγκη στο Τσάμπιονς Λιγκ, το όλο κτίσμα δεν θα πάψει να είναι προβληματικό κι ασταθές...