Aπό όσα ειπώθηκαν στη χθεσινή συνάντηση των αφεντικών του Ολυμπιακού με επιλεγμένους εκπροσώπους του Τύπου, ένα συμπέρασμα βγάζει κανείς. Στη διελκυστίνδα με τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη οι Αγγελοπουλαίοι δεν σκοπεύουν να τραβήξουν το σχοινί ώσπου να σπάσει.
Το σχέδιό τους είναι να ρίξουν το μπαλάκι στο απέναντι γήπεδο, να το πασάρουν στον ίδιο τον παίκτη: «Σε αντιμετωπίζουμε όπως αντιμετωπίζουμε όλους τους παίκτες. Καλείσαι να απολογηθείς για τα παραπτώματά σου και να φροντίζεις τον εαυτό σου, όπως τον φροντίζουν οι συμπαίκτες σου. Εάν δεν το κάνεις, φταις εσύ για τη ρήξη».
Τη ρήξη όμως αρνείται να τη χρεωθεί ο ίδιος ο Ολυμπιακός. Η ΚΑΕ δεν σπεύδει να «τελειώσει» τον παίκτη πριν ακούσει την απολογία του. Νίπτει τας χείρας της μέχρι νεωτέρας και αφήνει τον Σοφοκλή να εκθέσει εαυτόν. Το μόνο εύκολο, αυτό το τελευταίο. Ειδικότητά του.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι κατά πόσον επιβάλλεται να επιφυλάσσεται σε οποιονδήποτε παίκτη «ειδική μεταχείριση». Κανάκεμα. Το συζήτησα με αρκετούς αθλητές χθες, εν ενεργεία ή παλαίμαχους. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις έλαβα την ίδια απάντηση: «Οχι». Κατηγορηματικό όχι. Οταν η δημοκρατία ξεχειλώνει, γίνεται εύκολα ασυδοσία.
«Εμείς γίναμε ομάδα επειδή ο Γέρζι Βέλιτς επέβαλε σιδηρά πειθαρχία», μου έλεγε κάποιος παλιός διεθνής βολεϊμπολίστας. «Μόνο η λογική Ιωαννίδη είναι αποτελεσματική», τόνισε ένας από τους άλλοτε παίκτες του «ξανθού» στο λιμάνι.
Δεν είμαι βέβαιος ότι ισχύουν σε απόλυτο βαθμό τέτοιοι αφορισμοί. Ο Ολυμπιακός του 2005-6 πήρε το μάξιμουμ από τον Σχορτσιανίτη επειδή βρήκε τρόπο (και τους κατάλληλους ανθρώπους) να μιλήσουν στη γλώσσα του. Εννοείται ότι αυτή η κατάσταση προξένησε σοβαρές τριβές και κόπωση στο οικοδόμημα. Αλλά αυτές αντιμετωπίστηκαν αποτελεσματικά. Η ομάδα, σε όλα της τα επίπεδα, κατάλαβε ότι δεν γινόταν διαφορετικά και δέχθηκε αυτή την ιδιαιτερότητα για το κοινό καλό.
Ο ίδιος ο Σχορτσιανίτης το εκτίμησε και επιβράβευσε αυτούς που τον εμπιστεύτηκαν. Περισσότερο και από τον ίδιο τον Ολυμπιακό, αυτά τα χάδια προς το μεγάλο παιδί που ονομάζεται Σοφοκλής ωφέλησαν την Εθνική ομάδα.
Στην πρώτη του παρουσία με την «επίσημη αγαπημένη» ο Σχορτσιανίτης ήταν τύπος και υπογραμμός. Έγινε παίκτης-κλειδί στο Μουντομπάσκετ, κατά τη διάρκεια του οποίου δεν δημιούργησε παρά ελάχιστα εξωαγωνιστικά προβλήματα. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης χαιρετίστηκε ως «θαυματοποιός», το ίδιο και οι συνεργάτες του, αλλά και οι υπόλοιποι παίκτες (με πρώτο τον συγκάτοικο του Σοφοκλή στα ξενοδοχεία Μιχάλη Κακιούζη).
Φαίνεται όμως ότι η μέρα-νύχτα συνύπαρξη 50 ημερών είναι πολύ πιο εύκολη απ' ό,τι ένας γεμάτος λακκούβες και στροφές χειμώνας. Στην Εθνική ομάδα των 22 φίλων και των αλλεπάλληλων νικών δεν υπήρχε άλλος δρόμος από την ευθεία. Με τέτοιο κλίμα ο εκτροχιασμός ήταν περίπου αδύνατος. Στον Ολυμπιακό του 2006-07 όμως οι ράγες είναι στραβές.
Ο Πίνι Γκέρσον δεν άφησε το Τελ Αβίβ για να γίνει παιδαγωγός, ούτε για να φροντίσει το αύριο του Ολυμπιακού ούτε βέβαια για να σκεφτεί την Εθνική Ελλάδας. Από τη στιγμή που πίστεψε ότι ο Σχορτσιανίτης τού δημιουργεί περισσότερη ζημιά παρά όφελος, αποφάσισε να προχωρήσει σε σύγκρουση, με την ευλογία -προφανώς- της διοίκησης. Ούτε στο δικό του μυαλό χωράει η συνταγή της λαϊκής δημοκρατίας.
Το δυστύχημα για τον Ισραηλινό είναι ότι (παρά τις προσωπικές του προσπάθειες) το λαϊκό του έρεισμα βρίσκεται κοντά στο μηδέν. Οσο δίκιο και αν έχει (εάν έχει), δεν πρόκειται να το βρει αποκλειστικά στα γραφεία της διοίκησης. Η κερκίδα θα δεχθεί το καθεστώς Γκέρσον μόνο αν αυτό συνδυαστεί με επιτυχίες. Αλλά αυτές απαιτούν υπομονή. Οι έννοιες «υπομονή» και «εξέδρα» σπάνια χωρούν στην ίδια φράση.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
