Άλλο η σουίτα του κυρίου Γλου, άλλο το αρρωστημένο «από μέσα» (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Απ' τη σουίτα του κυρίου Γλου στο Καραϊσκάκη, εκεί όπου μάθαμε ότι έβλεπε παιγνίδια του Ολυμπιακού επί Σόλιντ ο Τάκης Λεμονής, τα πράγματα φαίνονται αλλιώς. Περίπου όπως απ' τα... δημοσιογραφικά. Εύκολα! Αυτό δεν γίνεται, το άλλο λείπει, εκείνο πάσχει. Από μέσα, εκεί όπου ζει και λειτουργεί ο Τάκης Λεμονής εδώ και τρεις εβδομάδες, είναι τα δύσκολα. Η απόσταση ανάμεσα στον απλό, έστω εύστοχο, εντοπισμό και στην αποτελεσματική αντιμετώπιση. Χαοτική.

Σε σχέση με τον Παναθηναϊκό, που έπιασε... διάφορα ναδίρ σε δύο-τρία χαρακτηριστικά σημεία της περιόδου έως τώρα, ο Ολυμπιακός (η αλήθεια είναι ότι) είχε μεγαλύτερο περιθώριο να δείξει πόσο ακόμη χειρότερος, από κακός που είναι, μπορεί να γίνει. Χθες, στα Γιάννενα, ετούτο φάνηκε. Ο Ολυμπιακός, εάν συμβαίνει να μην έχουν την αίσθηση (και για να τους βοηθήσουμε εμείς να καταλάβουν) ακριβώς τι έδειξαν, ξεπέρασε έως και τον Παναθηναϊκό της Ζαπορίζια. Ή της Καλαμαριάς. Ή, δεν θα τα χαλάσουμε στο παράδειγμα, της Κέρκυρας.

Όπως είπε κι ο Ταραλίδης τις προάλλες: «Ο νέος προπονητής δίνει ευκαιρίες σε όλους». Σωστό. Μόνο που μάλλον δεν θα το ξανακάνει! Είτε κακός με το 4-3-3 του α' μέρους είτε απερίγραπτος με το 4-4-2 του β', το αρρωστημένο με τον Ολυμπιακό ήταν η οκνηρία και η νωθρότητα. Η απάθεια. Τόσο που η στοιχειώδης ζωντάνια του φρέσκου (...όχι, προς το παρόν, χαλασμένου απ' το περιβάλλον) Τοροσίδη να ξεχωρίζει δραματικά μες στη «νεκρή φύση».

Τρεις ώρες μετά, στην Τούμπα, ο επίσης απερίγραπτος στο α' ημίχρονο Παναθηναϊκός δικαιούται την αναγνώριση ότι, αν μη τι άλλο, στο β' επέδειξε ανακλαστικά ζώντος οργανισμού. Είχε, τουλάχιστον, τη θέληση. Τον θυμό. Τον εγωισμό. Αντέδρασε ως ομάδα. Το συμμάζεψε. Διεκδίκησε. Κυριάρχησε. Τον Ολυμπιακό, και το 2-0 στάθηκε αδύνατο να τον αφυπνίσει. Επίσης, δεν τους αφύπνισε ο κίνδυνος του 3-0. Έμοιαζαν να μην τους θίγει καν το ρεαλιστικό «κι άλλο κι άλλο» του ξαναμμένου πλήθους. Διαχειρίζονταν τα δρώμενα σαν... παρατηρητές, όχι ως συμμέτοχοι.

Και κατέληξαν να παίζουν με τις «αφορισμένες» ψηλές μπαλιές για να πηδήσει στον αέρα και να δώσει ξύλο ο επανεμφανισθείς Κωνσταντίνου. Αναμενόμενα, έφυγαν απ' την Ήπειρο με μηδέν. Εάν δεν είχε μεσολαβήσει, την Κυριακή, η στιγμή αγκύλωσης του δύσκαμπτου (και τραυματισθέντος!) Εξουζίδη, που άνοιξε τον δρόμο στο γκολ του Καστίγιο, σήμερα το μηδέν θα ήταν μηδέν επί τρία. Ο Ολυμπιακός μπορεί, στη ρεβάνς, ν' ανα(σ)τρέψει το σκορ. Αλλά, το σημειώναμε και προχθές, η σκέτη επάρκεια δεν έχει καμία ευχαρίστηση.

Ευχαρίστηση, πηγαία τέτοια, έχει η εικόνα του ΠΑΣ στα παιγνίδια του Κυπέλλου Ελλάδας. Αυτό, ναι, το χαίρεσαι. Και με το Αιγάλεω και με τον Ηρακλή και με τον Ολυμπιακό. Ο ΠΑΣ έβγαλε, με αξιόπιστο δείγμα εναντίον τριών αντιπάλων Α' Εθνικής, ξεκάθαρη δυναμική εταίρου της Σούπερ Λίγκας. Τους ποδοπάτησε και τους τρεις. Συνάμα, διαφήμισε τον πυρήνα των νέων παιδιών του (Ντάσιος 23 ετών, Αντάντο 23, Γεωργιάδης 23, Κοντογουλίδης 25, Μιχαλόπουλος 21, Καζναφέρης 19), μαζί και τον 25χρονο Σαϊτιώτη, που δεν έπαιξε χθες.

Είναι αστάθμητο διότι εξαρτάται από πολλά, συνεπώς απρόβλεπτο, ότι ένας απ' αυτούς –ή δύο– θα 'ναι σε εξέλιξη καριέρας «επόμενος Σεϊταρίδης». Το βέβαιον είναι ό,τι βλέπουμε: τρεξίματα έως το 90' (που, εν μέσω ακινησίας, φαντάζουν... σπριντ ιπτάμενων δρομέων πάνω απ' τη λάσπη!), απεγνωσμένη δίψα, καρδιά και ποιότητα. Ενα είναι το κακό, για τον ΠΑΣ, νέο. Οτι η εικόνα του Κυπέλλου δεν «μεταφέρεται» και δεν σημαίνει βαθμούς στο πρωτάθλημα (Β' Εθνικής).

Και δεν είναι κι ανεξήγητο. Διότι στη Β' Εθνική η ίδια ομάδα δεν βγάζει την ίδια δυναμική. Τέτοιο παιγνίδι, όπως στο Κύπελλο, στο πρωτάθλημα δεν έχει κάνει ούτε ένα. Σαν να εγκλωβίζεται στον «κοινό παρονομαστή», στον οποίο, λίγο έως πολύ, κινούνται όλες οι ομάδες της κατηγορίας. Εάν είναι ο Αναστόπουλος που τη φρέναρε, και την καθήλωνε στη μεροδούλι-μεροφάι μιζέρια να παίζει για το μισό-μηδέν ή εναλλακτικά για το μηδέν-μηδέν, αυτό θα φανεί τώρα...