Oι παίκτες κάνουν τα συστήματα (Sportday / Δημήτρης Σαραβάκος)

Ποτέ δεν πίστεψα στους αριθμούς και στα συστήματα που εγκλωβίζουν την ποδοσφαιρική μαγεία. Έζησα μέσα στο γήπεδο πολλούς προπονητές και πάντα με κέρδιζαν αυτοί που καταλάβαιναν ότι δεν ήμασταν ρομπότ, αλλά άνθρωποι.
Ο ξεχωριστός ποδοσφαιριστής δεν χωράει σε καλούπια. Φυσικά χρειάζεται να έχεις το ταλέντο και την οξυδέρκεια να καταλάβεις πότε πρέπει να δοκιμάσεις το κάτι παραπάνω, όπως και πότε πρέπει να θυσιαστείς για την ομάδα. Στην Ελλάδα εντυπωσιαζόμαστε πολύ από αυτούς που μιλούν με τεχνικούς όρους και θέλουν να δώσουν έμφαση στη δουλειά που κάνουν.

Ποτέ όμως ένας αληθινός τεχνίτης ή ένας εξαιρετικός παίκτης δεν έκανε κακό σε ένα σύλλογο, αν αυτός που τον είχε στη διάθεσή του τον χρησιμοποίησε σωστά. Εμείς έχουμε μάθει να περιμένουμε θαύματα. Ο Τόμισλαβ Ιβιτς ήταν ο μοναδικός προπονητής που είχα στον Παναθηναϊκό, που όταν μας μίλησε στην πρώτη προπόνηση, ένιωσα πως ήταν δάσκαλος. Ηθελε να περάσει κάτι εντελώς πρωτοποριακό για την εποχή, το 1986, με τρεις αμυντικούς στην ευθεία και πολυπρόσωπο κέντρο, απ' όπου τα ακραία μπακ έβγαιναν και βοηθούσαν. Δεν τον στήριξαν η διοίκηση και ο κόσμος κι έφυγε πριν φτάσουν τα Χριστούγεννα! Ομως, παρά το ότι ήθελε να περάσει κάτι διαφορετικό, μιλούσε με τους σταρ της ομάδας και ζητούσε την ανθρώπινη βοήθεια. Γιατί χωρίς την αξία του παίκτη, ό,τι σύστημα και να γράψεις στον πίνακα δεν θα βγει. Και σε αυτό ήμουν, είμαι και θα είμαι κάθετος!