Αντίδραση αληθινών πρωταθλητών (Sportday/Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Τάκης Λεμονής πρέπει να πήρε ένα μεγάλο μάθημα χθες στην Τούμπα: αν θέλει να δει τον Ολυμπιακό πρωταθλητή, πρέπει να σταματήσει να σκέφτεται τακτικές και συστήματα (έχει ήδη αλλάξει 3-4 σε 20 μέρες!) και να αρχίσει να εμπιστεύεται περισσότερο τους παίκτες του. Ψυχολογικό «ντοπάρισμα» χρειάζονται και όχι μαθήματα τακτικής μεσούσης της περιόδου.

Το πρώτο ημίχρονο του Ολυμπιακού στην Τούμπα είναι μια επίδειξη τακτικής ανορθογραφίας. Ο Τοροσίδης παίζει δεξί χαφ και η ομάδα στερείται τον δυναμισμό του, ο Ριβάλντο και ο Νε στον άξονα γίνονται εύκολος στόχος του Ζαγοράκη και των πιτσιρικάδων του, ο Καστίγιο ως σέντερ φορ είναι σχεδόν εκτός παιχνιδιού και δεν μπορεί να προσφέρει τις κούρσες του. Ο ΠΑΟΚ περιμένει, πρεσάρει, κόβει, κλείνει και χτυπά στις αντεπιθέσεις: ο Ανατολάκης και ο Σέζαρ στα «ένας εναντίον ενός» με τον Τόργκελε και (κυρίως) τον Μίετσελ έχουν τεράστιο πρόβλημα. Το ημίχρονο τελειώνει με 1-0 και αφήνει την αίσθηση ότι στο γήπεδο υπάρχει μία ομάδα που ξέρει τι θέλει (ο ΠΑΟΚ) και μία που ψάχνεται.

Στο δεύτερο ημίχρονο οι τακτικές αλχημείες του Λεμονή εγκαταλείπονται για χάρη της λογικής. Μπαίνει ένα φορ, ο γενναιόδωρος Μιχάλης Κωνσταντίνου, που μπορεί να παίξει ξύλο με όλη την άμυνα των γηπεδούχων. Ο Καστίγιο βγαίνει -επιτέλους- από την περιοχή για να βοηθήσει με τις κούρσες του τον «Τζόλε», που παλεύει μόνος του, και ο Τοροσίδης πάει κοντά στον Στολτίδη για να σκληρύνει ο αδύναμος άξονας. Μετά την ισοφάριση του Τοροσίδη (που σε δεκαπέντε μέρες έχει κάνει περισσότερα καλά παιχνίδια από όσα όλες οι καλοκαιρινές μεταγραφές του Σόλιντ μαζί) η Τούμπα παίρνει φωτιά. Βρέχει μπουκάλια, αναπτήρες, βεγγαλικά και το γήπεδο γίνεται κόλαση: ό,τι δηλαδή χρειάζεται ο Ολυμπιακός για να μην ξανακοιμηθεί! Ο Ολυμπιακός -φέτος ειδικά- δυσκολεύεται όταν πρέπει να παίξει σε γήπεδα-εκκλησίες (στο ΟΑΚΑ με τον ΠΑΟ, στο Καραϊσκάκη με τον Πανιώνιο, στα Γιάννενα, στο Περιστέρι, στο Τσάμπιονς Λιγκ)- όταν πρέπει να αντιδράσει επειδή γίνεται κόλαση, δέκα χρόνια τώρα δεν είχε ποτέ πρόβλημα: το δεύτερο γκολ είναι μια κατάθεση κλάσης του «Ρίμπο», που όταν παίζει στην επίθεση κι όχι στη μεσαία γραμμή κάνει ακόμα τη διαφορά, το τρίτο έχει τη σφραγίδα τριών πρωταθλητών (του Κωνσταντίνου, του Ριβάλντο και του Καστίγιο) που δεν θέλουν να χαρίσουν κανένα πρωτάθλημα. Η Τούμπα εξακολουθεί να φλέγεται, αλλά εν μέσω κροτίδων και βανδαλισμών ο Ολυμπιακός βάζει υποθήκη για την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος που οι παίκτες του θέλουν να το κερδίσουν μόνοι τους. Κόντρα σε οπαδούς που τους κράζουν, κόντρα σε δημοσιογράφους που τους θεωρούν τελειωμένους, κόντρα σε προπονητές που υπάρχουν για να τους μπερδεύουν, κόντρα σε προέδρους χωρίς ποδοσφαιρική λογική.

Το παιχνίδι του Ολυμπιακού φθίνει επικίνδυνα. Οι πιο πολλοί από τους πρωταγωνιστές υποφέρουν όταν ο ρυθμός του αγώνα ανεβαίνει και απαιτούνται τρεξίματα. Οι διαιτητές, όπως ο άριστος Γιώργος Κασναφέρης χθες, παίζουν συνήθως εκνευριστικά 50-50 -άντε να βοηθήσει λίγο κανένας πλάγιος. Αλλά η καρδιά του πρωταθλητή είναι στη θέση της. Οι δοκιμασίες που είναι στο πρόγραμμα είναι ακόμα πολλές και η έκβαση του πρωταθλήματος παραμένει αβέβαιη, αφού οι παίκτες αυτοί είναι μόνοι και σχεδόν αβοήθητοι: όμως όποιος αυτή την καρδιά δεν τη σέβεται -όποια ομάδα κι αν υποστηρίζει- κάνει λάθος.