Η άγρια συμμορία συνεχίζει να ζει (Sportday/Aντώνης Πανούτσος)

Ο Ολυμπιακός έδειξε αυτό που είχε φανεί από την αρχή της σεζόν. Οτι έχει μια ενδεκάδα που σε φουλ απόδοση μπορεί να δημιουργήσει ένα εφιαλτικό ημίχρονο για τον αντίπαλο, αλλά ότι για ένα ολόκληρο ενενηντάλεπτο και χωρίς βοήθεια από τους αναπληρωματικούς δεν υπάρχει ελπίδα. Στην πραγματικότητα, εκτός από την αδυναμία του Ολυμπιακού να τρέχει ένα ενενηντάλεπτο, τη μορφή του χθεσινού ματς διαμόρφωσε και ένα χαρακτηριστικό του ΠΑΟΚ στα ματς της Τούμπας. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ, με τον ενθουσιασμό που μεταφέρει η κερκίδα στο πρώτο μισάωρο, κάνουν τα αρκουδάκια της Duracel. Επειτα όμως από την πρώτη μισή ώρα τα αρκουδάκια πέφτουν σε χειμέρια νάρκη και στο δεύτερο ημίχρονο ο ΠΑΟΚ είναι ζήτημα αν έχει ένα 20λεπτο που μπορεί να επαναλάβει το αρχικό τρέξιμο. Ο ΠΑΟΚ σπαταλάει δυνάμεις και είναι ανθρωπίνως αδύνατο να βγάλει ολόκληρο ματς στον αρχικό ρυθμό. Ο Ολυμπιακός έχει περίπου τα ίδια λεπτά φουλ απόδοσης, όχι όμως από απερισκεψία, αλλά από αδυναμία.

Στο πρώτο γκολ του ΠΑΟΚ θυμηθείτε τη στιγμή που γίνεται η σέντρα. Ο Ντομί έχει τον Τόργκελε στην πλάγια γραμμή, αλλά ο Αραμπατζής βρίσκεται πιο μέσα και σημαδεύει πού θα στείλει την μπάλα. Χωρίς καμία πίεση τη στέλνει μπροστά από τη γραμμή της μικρής περιοχής και ο Μίετσελ σκοράρει στην κίνηση. Ποιος θα έπρεπε να έχει μαρκάρει το δεξί μπακ, όταν κατεβαίνει; Ο αριστερός χαφ του Ολυμπιακού, δηλαδή ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, που όμως, αν σπαταλούσε δυνάμεις κυνηγώντας στην άμυνα και κατεβαίνοντας στην επίθεση, δεν θα είχε την καλή χθεσινή επιθετική απόδοση. Ο Ολυμπιακός παίρνει υπολογισμένα ρίσκα, αφήνοντας τα ακραία χαφ μπροστά και ελπίζοντας ότι οι αμυντικοί θα καθαρίσουν τη φάση. Οταν αυτό συμβαίνει, ο Ολυμπιακός έχει τη δυνατότητα να αντεπιτεθεί. Αν όχι, γίνεται ό,τι στο πρώτο γκολ του ΠΑΟΚ και οι αμυντικοί πληρώνουν τη λέζα.

Το δεύτερο πρόβλημα του φετινού Ολυμπιακού είναι ο ανεπαρκής πάγκος. Ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο ανεβαίνει όταν στη θέση του μετριότατου Νε μπαίνει ο Μιχάλης Κωνσταντίνου. Ο Κωνσταντίνου κυνηγάει την μπάλα στο τρίτο γκολ, αλληλοτραβιέται με τον Μπαρκαουάν και πέφτοντας βγάζει την πάσα στον Ριβάλντο. Ερώτημα. Ας πούμε ότι δεν υπήρχε ο Κωνσταντίνου. Ας υποθέσουμε ότι στη θέση του έπαιζε ο Φέλιξ Μπόρχα. Υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο ακατάβλητος Μπόρχα θα μπορούσε να σκεφτεί να κάνει πάσα-τρύπα, τη στιγμή που έπεφτε μαζί με αντίπαλο κυνηγώντας την μπάλα; Προσοχή. «Να σκεφτεί». Οχι να βγάλει την πάσα, που όχι λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να το ζωγραφίσει στο κεφάλι του, αλλά ούτε ο Jackson Pollock στην τρελή μαστούρα.

Γιατί λοιπόν κέρδισε ο Ολυμπιακός σε ένα γήπεδο όπου η ΑΕΚ έχασε με κατεβασμένα τα χέρια; Επειδή στην ομάδα του έχει τέσσερις-πέντε παίκτες ευρωπαϊκής κλάσης, οι οποίοι μπορεί να είναι ντεφορμέ, να μη βγάζουν ενενηντάλεπτο, αλλά έχουν ένα τέταρτο, ένα πεντάλεπτο, πέντε δευτερόλεπτα που μπορούν να γυρίσουν ένα ματς. Γιατί ο Τζόρτζεβιτς πιάνει ένα σουτ που πηγαίνει στο δοκάρι, που οι περισσότεροι παίκτες το έχουν μόνο δει σε κόμικ. Γιατί ο Ριβάλντο μπορεί να βγαίνει μόνος μαντεύοντας την μπαλιά-τρύπα του Καστίγιο, ντριμπλάροντας τον τερματοφύλακα, αμφότερες κινήσεις μέσα στη λογική, αλλά να πλασάρει την μπάλα ένα μέτρο από τη γραμμή του άουτ με τη σιγουριά που άλλος θα πλάσαρε από τη βούλα. Γιατί έχει τον ποδοσφαιρικό εγωισμό όχι μόνο να σκοράρει, αλλά να φέρει το δάχτυλο στα χείλη δείχνοντας στην κερκίδα τι πρέπει να κάνει τώρα. Και γιατί ο Νέρι Καστίγιο σε μία Τούμπα που βράζει έχει την αναίδεια να θέλει να πανηγυρίσει δίπλα στα κάγκελα, μια ιδέα που δημιούργησε ένα νέο πανηγυρισμό. Ενας παίκτης να σπρώχνει τον συμπαίκτη του στο χορτάρι, όπως έκανε ο Στολτίδης στον Καστίγιο πριν κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και καταστραφούν και τα μπετά.

Το χθεσινό ματς δεν λύνει τα προβλήματα του Ολυμπιακού με τον χρόνο και τον πάγκο. Ηταν όμως η νίκη μια άγριας συμμορίας που παλεύει ενάντια στους αντιπάλους, τα τραύματα και τον χρόνο. Το έργο συνεχίζεται και ας μην ξεχνάμε. Η «Αγρια συμμορία» του Πέκινπα δεν είχε happy end.