Από εδώ και πέρα, κάθε παιχνίδι που θα καθαρίζει ο Ολυμπιακός θα φέρνει ασφυξία σε εκείνους που τον κυνηγούν. Η απόσταση παραμένει σταθερή από την ΑΕΚ, μεγάλωσε από τους «πράσινους». Φυσικό, με βάση την εικόνα που παρουσίασαν οι «ερυθρόλευκοι» στη χθεσινή αγωνιστική, οι οποίοι πέρασαν από την πιο δύσκολη, ίσως, έδρα του πρωταθλήματος.
Και πέρασαν με μέτρια απόδοση, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο, οι επιλογές –ιδίως του Ριβάλντο– έκαναν τη διαφορά. Είναι 35άρης. Μάλιστα. Κολλάει στη χώρα μας τα τελευταία του ποδοσφαιρικά ένσημα. Μάλιστα. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του Τσάμπιονς Λιγκ. Ετσι ακριβώς είναι. Ομως, για τα φτωχά δεδομένα του μίζερου ελληνικού πρωταθλήματος, η παρουσία του είναι μια όαση στην έρημο.
Σκέφτομαι ότι, σε σχέση με τους δύο βασικούς του ανταγωνιστές, ο Ολυμπιακός –το παιχνίδι του οποίου δεν χαρακτηρίζεται από το τρέξιμο, την πίεση, την ποικιλία και την οργάνωση– έχει τρεις–τέσσερις μεγάλες μονάδες, που τη δεδομένη στιγμή κάνουν τη διαφορά. Τόσο η ΑΕΚ όσο και ο Παναθηναϊκός πληρώνουν τις απώλειες της αρχής.
Οι «κιτρινόμαυροι» άργησαν να πάρουν μπροστά και, παρά το γεγονός ότι μαζί με τον Αρη παίζουν το θεαματικότερο ποδόσφαιρο, μετά τη διακοπή του πρωταθλήματος και λόγω της απουσίας του Ζήκου παρουσιάζουν πολλά αγωνιστικά σκαμπανεβάσματα μέσα σε ένα 90λεπτο. Εκείνο που δεν έχω καταλάβει είναι πώς οι «κιτρινόμαυροι» θα μπορέσουν να ανταγωνιστούν τον Ολυμπιακό, όταν δεν επιδιώκουν την ενίσχυση του ρόστερ τους.
Είτε τους αρκεί η δεύτερη θέση, άρα ο βασικός τους αντίπαλος είναι ο ΠΑΟ, είτε κυνηγούν το πρωτάθλημα παθητικά. Ελπίζοντας σε στραβοπάτημα των Πειραιωτών. Η ΑΕΚ μάς έχει δείξει ότι αρκετές φορές στα κρίσιμα παιχνίδια δεν τα καταφέρνει και επί της ουσίας θα παίξει όλες της τις ελπίδες για το πρωτάθλημα στο ματς με τους «ερυθρόλευκους». Εάν δεν κερδίσει, μπορεί ακόμα και να χάσει τη δεύτερη θέση, αν θεωρήσουμε ότι δεν θα στραβοπατήσει μέχρι το ντέρμπι.
Ο ΠΑΟ έκανε στην Ξάνθη το καλύτερο φετινό του παιχνίδι, αλλά δεν είχε τρόπο να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Το ερώτημα είναι αν αυτή η αγωνιστική εικόνα που παρουσίασαν οι «πράσινοι» στα Πηγάδια θα έχει συνέχεια ή θα επιστρέψουμε πάλι στα καλά ημίχρονα ή στα καλά εικοσάλεπτα. Οφείλω, πάντως, να παρατηρήσω ότι δεν έχω καταλάβει αν οι «πράσινοι» θέλουν ειλικρινά να ενισχυθούν επιθετικά ή όχι.
Με δεδομένο, όμως, ότι ακόμα και αν οι «πράσινοι» αγοράσουν έναν επιθετικό είναι πολύ δύσκολο να κατακτήσουν το πρωτάθλημα, υποθέτω ότι, έτσι όπως είναι, μια χαρά μπορούν να πάρουν τη δεύτερη θέση. Σε ό,τι αφορά τη συνολική εικόνα του πρωταθλήματος, θέλω να κάνω δύο επισημάνσεις. Η πρώτη αφορά τον Αρη, που χαίρεσαι να τον βλέπεις. Ισως, όμως, θα έπρεπε να προβληματιστεί κάποιος από το γεγονός ότι η ομάδα της Θεσσαλονίκης έχει 16 ξένους ποδοσφαιριστές στη σύνθεσή της. Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ο Αρης είναι μια ομάδα της segunda division.
Η δεύτερη επισήμανση έχει να κάνει με την εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου που βγάζει προς τα έξω η «Αθλητική Κυριακή». Αν η αισθητική μοιάζει με το μαχαίρι, με την έννοια ότι όσο την ακονίζεις τόσο πιο κοφτερή γίνεται, η ποδοσφαιρική αισθητική που προωθεί η αθλητική εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης είναι απαράδεκτη.
Η προχθεσινή εικόνα με τον οπαδικό διάλογο ανάμεσα στον Αμανατίδη και τον ρεπόρτερ της ΕΤ-3 Γ. Μίνο, καθώς και η εμμονή του τελευταίου να εκμαιεύσει από τον οποιοδήποτε ρωτούσε, ότι αν ακυρωνόταν το γκολ του Τοροσίδη ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να κερδίσει, ξεπερνάει τα όρια της γραφικότητας. Ας το μαζέψουν το παλικάρι, που νομίζει ότι έμαθε να κάνει «τηλεοπτικό ρεπορτάζ» χάρη στο πρόγραμμα αξιοκρατίας της κυβέρνησης.
Η φετινή ιδιομορφία της Αγγλίας
Για τους περισσότερους φίλους του αγγλικού πρωταθλήματος, η φετινή ιδιομορφία του έγκειται σε δύο κυρίως γεγονότα. Το πρώτο αφορά την εικόνα της Τσέλσι, που στην αρχή όλοι την περίμεναν να οδηγήσει την κούρσα μέχρι το τέλος, χωρίς να απειληθεί.
Ο Μουρίνιο ατύχησε, διότι είδε να τραυματίζονται ο Τέρι και ο Τσεχ, με αποτέλεσμα η άμυνα των «μπλε» να αποδιοργανωθεί τελείως. Το περίεργο είναι ότι, αν και ο Αμπράμοβιτς έχει ξοδέψει τόσα χρήματα, με βάση και τις εισηγήσεις του Πορτογάλου, το ρόστερ της λονδρέζικης ομάδας δεν έχει ούτε καν υποφερτούς τουλάχιστον αμυντικούς, πόσω μάλλον ισάξιους με αυτούς που έλειψαν.
Από την αρχή της χρονιάς, είτε με την περίπτωση του Σεβτσένκο είτε λόγω της ξεροκεφαλιάς του Μουρίνιο, που στις αρχές του Αυγούστου σκεφτόταν ακόμα και να διώξει τον Ντρογκμπά, η αγωνιστική λειτουργία της Τσέλσι παρουσιάζει πολλά σκαμπανεβάσματα. Δεν είναι τόσο αξιόπιστη όσο ήταν πέρυσι. Εν τω μεταξύ, είναι προφανές ότι ο δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στον Μουρίνιο και τον Αμπράμοβιτς έχει στραβώσει και αυτό έχει τις επιπτώσεις του στην εικόνα της ομάδας.
Το μεγαλύτερο ίσως πλήγμα που έχει δεχθεί η Τσέλσι αφορά τη συνοχή της. Μια συνοχή που είναι πολύ δύσκολο να την ανακτήσει στη συνέχεια. Το δεύτερο γεγονός που συμβάλλει στη φετινή ιδιομορφία του αγγλικού πρωταθλήματος έχει να κάνει με την εικόνα της Γιουνάιτεντ, που συνεχίζει να παραμένει επικεφαλής με διαφορά 6 βαθμών. Αυτό μου θυμίζει τις καλές ημέρες της Μάντσεστερ, που έδειχνε ένα απίστευτο μέταλλο και μια εξαιρετική αντοχή στην πίεση. Εκείνες τις εποχές, όμως, η Γιουνάιτεντ είχε ένα εξαιρετικό ρόστερ.
Αντίθετα, το φετινό, συγκρινόμενο με την εποχή του τρεμπλ, για παράδειγμα, έχει αρκετές αδυναμίες. Ο σερ Αλεξ μπόρεσε να εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο τρόπο τα προβλήματα των άλλων διεκδικητών του τίτλου, κυρίως της Τσέλσι, κατά πρώτο λόγο, και της Αρσεναλ, κατά δεύτερο, της οποίας η μετακόμιση στο «Emirates» σηματοδοτεί μια μεταβατική περίοδο στην ιστορία του συλλόγου.
Ο Βενγκέρ χτίζει από την αρχή μια καινούργια ομάδα με αρκετούς μικρούς, αλλά –παρά τα όσα λέει ο ίδιος– η φετινή χρονιά δεν έχει πρωτάθλημα στο τέλος της. Η ομάδα του μαζεύει εμπειρίες, που θα φανούν χρήσιμες του χρόνου. Για φέτος, το πρωτάθλημα είναι ένα μπρα ντε φερ ανάμεσα στον Φέργκιουσον και τον Μουρίνιο.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
