Η Λίβερπουλ ανάμεσα σε Πίτερ Ο' Τουλ... (Sportday/Διονύσης Ελευθεράτος)

Η Λίβερπουλ ανάμεσα σε Πίτερ Ο' Τουλ, Ομάρ Σαρίφ, DIC και Τζίλετ

Δεν ξέρω τι θα γράψουν οι αγγλικές εφημερίδες στο εγγύς μέλλον, ξέρω όμως τι πρέπει να γραφεί τώρα, επειγόντως:
ένα νέο φινάλε στην κλασική ταινία «Ο Λόρενς της Αραβίας»! Μισό λεπτό... Να παρακολουθήσουμε σιγά σιγά τις εξελίξεις στο ιδιοκτησιακό της Λίβερπουλ, για να μη ζαλιστούμε. Την ώρα που όλοι θεωρούσαν βέβαιη την αγορά του συλλόγου εκ μέρους της εταιρείας DIC, δηλαδή των κυβερνητών του Ντουμπάι, να σου το υπερατλαντικό «φλερτ»: σύμφωνα με μερίδα του βρετανικού Τύπου, ο Αμερικανός μεγιστάνας Τζορτζ Τζίλετ διεκδικεί εκ νέου την ιδιοκτησία της ομάδας.

Ποιος εΙναι ο «μνηστήρας»; Πρώην ιδιοκτήτης των Χάρλεμς και νυν της ομάδας χόκεϊ Montreal Canadiens. Απλή παρατήρηση: εάν τυχόν γίνει αυτός το νέο αφεντικό της Λίβερπουλ, ενδεχόμενο που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αγγλικών εφημερίδων δεν είναι και το πλέον ισχυρό, τότε θα ολοκληρωθούν η «αδελφοποίηση» και «διαπλοκή» του βρετανικού ποδοσφαίρου με τα δημοφιλή στις ΗΠΑ αθλήματα.

Υπενθυμίζουμε: η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πριν από έξι χρόνια υπέγραψε σύμφωνο αμοιβαίας προβολής με τη δημοφιλέστερη ομάδα του αμερικανικού μπέιζμπολ, τους New York Yankees. Στη συνέχεια την εξαγόρασε ο Μάλκολμ Γκλέιζερ, κάτοχος μιας εκ των πλουσιότερων ομάδων του αμερικανικού φούτμπολ, των Tamba Bay. Εάν, λοιπόν, η Λίβερπουλ καταλήξει στα χέρια ενός Αμερικανού Κροίσου που είναι ιδιοκτήτης και μιας ομάδας χόκεϊ, τι μένει;
ΜΟνο Ενα μΕνει: να αγοράσει ένα δημοφιλέστατο βρετανικό σύλλογο κάποιο (εν ενεργεία) αφεντικό ομάδας μπάσκετ του ΝΒΑ. Εκτός εάν δεχθούμε ότι η εκκρεμότητα αυτή έχει αρθεί, έστω και συμβολικά, με τη μεταγραφή Μπέκαμ στους LA Galaxy. Γιατί; Διότι, όπως επισήμανε προσφάτως ο Αλέξης Σπυρόπουλος, η ιδιοκτήτρια εταιρεία της νέας ομάδας του Μπέκαμ κατέχει και το «Staples Center», την έδρα των Lakers. Μύλος, έτσι;

Ας επανέλθουμε, όμως, στην «κόκκινη Πηνελόπη», τη Λίβερπουλ. Πετροδόλαρα ή δολάρια; DIC ή Τζίλετ; Ο βρετανικός Τύπος μάλλον ποντάρει στο «1» -τους Αραβες. Δεν ξέρω τι θα γράψουν οι αγγλικές εφημερίδες στο εγγύς μέλλον, ξέρω όμως τι πρέπει να γραφεί τώρα, επειγόντως: ένα νέο φινάλε στην κλασική ταινία «ο Λόρενς της Αραβίας»!
ΦανταστεΙτε τη σκηνή. Λόρενς, φυσικά, ο Πίτερ Ο' Τουλ. Απέναντί του ο Ομάρ Σαρίφ, στον γνωστό ρόλο του Αραβα πολέμαρχου. Η δύση του ηλίου χαρίζει γενναιόδωρα όμορφα χρώματα στο σκηνικό της συνάντησης των δύο ανδρών. Η δύση της φιλίας τους, όμως, γεμίζει σκοτάδι τις ψυχές τους. Είναι 1917.

Ομάρ Σαρίφ (με βλέμμα σκληρότερο από τα λόγια του): «Μεγάλη ατιμία μας κάνατε εσείς οι Εγγλέζοι, Λόρενς. Εσύ προσωπικά μας υποσχέθηκες ότι κατατροπώνοντας τους Τούρκους θα γινόμασταν άρχοντες στα εδάφη μας. Μας ξεγέλασες. Δεν έχετε μπέσα».

Πίτερ Ο' Τουλ (απολογητικός): «Σου ορκίζομαι, δεν ήξερα από την αρχή τι είχαν συμφωνήσει οι δικοί μου. Οταν έμαθα τι είχαν σκαρώσει ο Σάικς κι ο Πικό (*), ήταν ήδη αργά. Σκέψου τη θέση μου και θα με καταλάβεις».

Ομάρ Σαρίφ (εκτός εαυτού): «Παράτα τις γλοιώδεις δικαιολογίες. Μακάρι να είχες σκοτωθεί στην Ακαμπα, υποκριτή. Κανονικά θα έπρεπε το δικό σου το κεφάλι, μαζί με τα κεφάλια των δύο παλιανθρώπων που ανέφερες, να το κλοτσούν –στο όνομα του Αλλάχ– οι Αραβες χίλιες και μια νύχτες κι άλλες τόσες ημέρες».

Πίτερ Ο' Τουλ (με προσποιητό γέλιο, για να αποφορτίσει την ατμόσφαιρα): «Χα... Κανείς δεν αντέχει να κλοτσάει οτιδήποτε τόσα μερόνυχτα. Ρώτα κι εμάς που λατρεύουμε το ποδόσφαιρο».

Ομάρ Σαρίφ (αισθητά μαλακωμένος): «Ναι, μου έχεις μιλήσει ήδη γι' αυτόν τον δαίμονα. Εκτός από ανέντιμοι, Λόρενς, είστε και αστείος λαός εσείς οι Εγγλέζοι. Ο κόσμος αλλάζει με τις επιστήμες και τις σφαίρες, όχι με τις μπάλες».

Πίτερ Ο' Τουλ (θυμωμένος): «Δεν ξέρεις τι σου γίνεται, υπανάπτυκτε! Είμαστε στον πόλεμο τόσο καλοί όσο και στο ποδόσφαιρο. Ξέρεις τι έγινε στην Ευρώπη πέρυσι το καλοκαίρι;».

Ομάρ Σαρίφ: «Τι;».

Πίτερ Ο' Τουλ: «Ενας λοχαγός μας, ο Νέβιλ, έδωσε σύνθημα εφόδου στα γερμανικά χαρακώματα τρέχοντας πίσω από μία μπάλα και κλοτσώντας την. Οι άνδρες μας παράτησαν το οχυρό και έτρεξαν ξωπίσω του. Κερδίσαμε τη μάχη».

Ομάρ Σαρίφ: «Μωρέ, σιγά τα λάχανα. Δεν τολμούσαν, φαίνεται, να ξεμυτίσουν οι στρατιώτες σας και ο, πώς τον είπες, αυτός ο Νέβιλ τους ξεγέλασε. Σαν παιδάκια κάνετε. Το λες εσύ αυτό ανδρεία; Μήπως αυτόν τον Νέβιλ τον παρασημοφόρησαν κιόλας;».

Πίτερ Ο' Τουλ: «Δεν πρόλαβαν. Τον σκότωσε μία οβίδα».

Ομάρ Σαρίφ (γελώντας): «Χα, χα, χα. Τι σου 'λεγα; Οι σιδερένιες μπάλες γράφουν την ιστορία».

Πίτερ Ο' Τουλ (εκτός εαυτού): «Επαναλαμβάνω, τη μάχη την κερδίσαμε, κακεντρεχή αλαζόνα. Ούτε που καταλαβαίνετε εσείς οι Αραβες τι γίνεται στον πολιτισμένο κόσμο. Πάει πολύ να χλευάζεις τα έθιμά μας».

Ομάρ Σαρίφ (με το ύφος του εφευρέτη που κάτι ανακάλυψε): «Αν αγαπάτε τόσο πολύ το ποδόσφαιρο, Λόρενς, έτσι θα σας εκδικηθούμε εμείς οι Αραβες: κάποτε θα αρχίσουμε να αγοράζουμε τις ομάδες σας. Εσείς μας εξαπατήσατε, εμείς θα σας εξαγοράσουμε. Οι Αραβες είμαστε ευλογημένοι, Εγγλέζε. Κάποτε θα το κάνουμε αυτό».

Πίτερ Ο' Τουλ: «Φίλε μου, παραληρείς και παραλογίζεσαι. Εσείς θα τα κάνετε αυτά; Αν είναι να αγοράσουν τις ομάδες μας άλλοι, γιατί να μην το κάνουν εκείνοι από τα δυτικά, από τις παλιές μας αποικίες στην Αμερική;».

Ομάρ Σαρίφ: «Μπα; Γιατί αυτοί;».

Πίτερ Ο' Τουλ: «Ξέρουν, ανόητε, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τις συνήθειές μας. Εχουν τεχνολογία –πέρυσι έβγαλαν κάτι νέα αυτοκίνητα Φορντ. Το μέλλον ανήκει σ’ εμάς κι αυτούς. Εσείς για εκατό χρόνια ακόμα θα είστε χωρισμένοι σε φυλές και θα κυκλοφορείτε με άλογα. Το ποδόσφαιρο σας μάρανε, κακομοίρηδες...».

Ο Αραβας πολέμαρχος δεν απαντά. Ηρεμος, σηκώνεται από τη θέση του κι απομακρύνεται με αργές κινήσεις. Ξαφνικά σταματά. Κλείνει τα μάτια, αυτοσυγκεντρώνεται. Μένει για λίγο σαν υπνωτισμένος. Στη συνέχεια στρέφεται προς τον Λόρενς: «Εγγλέζε, είδα όραμα. Εμφανίστηκε τώρα μπροστά μου ο Αλλάχ κρατώντας μία μπάλα. Είχε ένα μήνυμα για σένα: Λόρενς, bye, bye, θα σας έρθει το Ντουμπάι. Να δεις, το άλλο πώς το είπε. Α, ναι: του μέλλοντος σουλτάνοι, αλώστε το λιμάνι. Κάτι είπε, ακόμη, για ενενήντα χρόνια από σήμερα. Δεν το καταλαβαίνω ακόμα καλά, αλλά ο Αλλάχ μίλησε. Τ' ακούς;».

The end...

(*) Με τη μυστική γαλλοβρετανική συμφωνία Σάικς-Πικό, τον Μάιο του 1916, οι δύο αποικιοκρατικές χώρες μοίρασαν μεταξύ τους την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.