Καρατομήσεις μέσω ΕΦΙΠ (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Οι «γαλάζιοι» του αθλητισμού εκδικούνταιΠριν απΟ πολλΑ πολλά χρόνια, όταν στην Ελλάδα ο χαρακτηρισμός «επαγγελματίας αθλητής» ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να προσάψει κανείς σε κάθε νέο που ασχολείτο με το σπορ, η περιβόητη ΕΦΙ δεν ήταν κάτι άλλο από τον χωροφύλακα που κυνηγούσε όχι τους κομμουνιστές, αλλά τους παραβάτες του αθλητικού ιδεώδους. Εκείνους τους αθλητές, δηλαδή, που μπορεί να είχαν εισπράξει κάτι παραπάνω από τα κλασικά επιδόματα που απέβλεπαν στη βελτίωση της τροφής τους και στην κάλυψη του κόστους των μετακινήσεων που απαιτούνταν για την εκγύμνασή τους.

Οι παραβΑτεΣ κινδύνευαν να χαρακτηριστούν επαγγελματίες και να ριχθούν στο πυρ το εξώτερον διαμέσου πολύχρονων αποκλεισμών, που επί της ουσίας έβαζαν τέρμα στην αθλητική καριέρα τους. Με την πάροδο των χρόνων και την αλλαγή των πραγμάτων μεταβλήθηκε –σχεδόν κατέστη ανύπαρκτος– ο ρόλος της ΕΦΙ, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή αυτός ο αναχρονιστικός θεσμός να ξεχαστεί τελείως. Στις μέρες μας, όμως, με νέα ονομασία (ΕΦΙΠ) και άλλους προσανατολισμούς, η άλλοτε παθιασμένη προστάτιδα του αθλητικού πνεύματος έχει επιστρέψει δριμύτερη, με κύριο σκοπό της το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στους «γαλάζιους» και τους «πράσινους» παράγοντες του ελληνικού αθλητισμού και τη διαμόρφωση ενός αθλητικού τοπίου που θα εξυπηρετεί την εν τοις πράγμασι ανάδειξη του κ. Μ. Κυριακού, προέδρου της ΕΟΕ, ως απόλυτου μονάρχη του ελληνικού αθλητισμού.

Τα τελευταΙα Αρθρα για θέματα της ΕΦΙΠ ανακοινώθηκαν μόλις προχθές: τρία χρόνια στέρηση της φιλάθλου ιδιότητος στον Δ. Δημητρόπουλο, πρόεδρο της Ελληνικής Γυμναστικής Ομοσπονδίας (ΕΓΟ) και επίσης πρόεδρο της ευρωπαϊκής και αντιπρόεδρο της παγκόσμιας ομοσπονδίας και δυόμισι χρόνια στον πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ Β. Σεβαστή. Οι ποινές ισοδυναμούν με καθαίρεση των δύο ανδρών από την ηγεσία των ομοσπονδιών τους και ανοίγουν τον δρόμο για την άλωση της γυμναστικής και του στίβου από τους «γαλάζιους» αθλητικούς παράγοντες, που καιροφυλακτούν.

Για να δοΥμε, όμως, πώς ακριβώς έχουν αυτές οι δύο πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες. Ο Δημητρόπουλος, λοιπόν, καταδικάστηκε διότι το 1999 (!) χορήγησε πλαστή βεβαίωση σε αθλήτρια της γυμναστικής, χάρη στην οποία η τελευταία πέτυχε την είσοδό της στην Πυροσβεστική. Η αθλήτρια το 1992, στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, είχε πάρει μέρος στο αγώνισμα του συνθέτου, χωρίς όμως να συμπεριληφθεί στην 8άδα, γεγονός που, αν συνέβαινε, σύμφωνα με τα ισχύοντα στην Ελλάδα θα της έδινε τον τίτλο της Ολυμπιονίκη και όλα τα σχετικά προνόμια. Η αθλήτρια απλώς κατετάγη 8η στις κορύνες, που ήταν το 1/4 του συνθέτου και φυσικά δεν έδιναν ξεχωριστά μετάλλια. Ο Δημητρόπουλος, λοιπόν, εξέδωσε τη σχετική βεβαίωση με τρόπο που επέτρεψε στην αθλήτρια να κάνει τη δουλειά της...

Οσο για τον πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ, Β. Σεβαστή, αυτός καταδικάστηκε διότι συγκάλυψε –ή έστω επιχείρησε να συγκαλύψει– την εμπλοκή του Λ. Παπακώστα, στελέχους του ΣΕΓΑΣ, στη γνωστή ιστορία με τα ναρκωτικά στη Σουηδία. Τα κουκούλωσε, δηλαδή, όπως ακριβώς είχε κάνει και με τους Κεντέρη, Θάνου, τους οποίους η επιτροπή που ο ίδιος συγκρότησε και επόπτευε τους αθώωσε για παραβάσεις τις οποίες κατόπιν οι ίδιοι οι αθλητές ομολόγησαν ενώπιον του CAS!
ΟπωΣ συμπεραΙνετε, ο Δημητρόπουλος την έχει κάνει την παλιοδουλειά του. Οσο για τον Σεβαστή, μπορεί και ναι, μπορεί και όχι, αλλά ο πρότερος «ανέντιμος» βίος του μετράει εις βάρος του. Αφού είναι όμως έτσι, γιατί άραγε κατηγορείται η ΕΦΙ για τις πρωτοβουλίες που πήρε και τις αποφάσεις που έβγαλε;

ΓιατΙ, πολΥ απλά, ως εντολοδόχος μιας αθλητικής πλειοψηφίας που χαρακτηρίζεται για την κομματική της τοποθέτηση, επί της ουσίας καταργεί την ανεξαρτησία και το αυτοδιοίκητο του αθλητικού κινήματος.
ΑυτΟ δεν σημαίνει ότι οι δύο πρόεδροι θα πρέπει να μείνουν ατιμώρητοι, αν πράγματι έχουν κάνει όσα τους αποδίδονται. Οχι. Ομως αρμόδιες να τους κρίνουν είναι οι γενικές συνελεύσεις των ομοσπονδιών τους και τα δικαστήρια, αν συντρέχει λόγος να παραπεμφθούν. Η ΕΦΙ επί της ουσίας δεν μπορεί να δικάζει και να αποκαθηλώνει προέδρους που αναδείχθηκαν μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες γενικών συνελεύσεων. Διότι αυτή η παρέμβασή της και ο γενικότερος τρόπος λειτουργίας της παραπέμπουν σε ειδικά δικαστήρια και σε επιτροπές τύπου Μακάρθι.
ΜΗπωΣ τελικΑ έχουμε παρασυρθεί σε μεγάλες κουβέντες; Μήπως το αθλητικό κίνημα, για την ανεξαρτησία του οποίου πράγματι αξίζει να αγωνίζεται κανείς, έχει από μόνο του παραδοθεί στις κομματικές δυνάμεις, οπότε φυσικό και αναπόφευκτο είναι να κάνουν τα δικά τους άλλοτε οι μεν και άλλοτε οι δε;
Ναι, πρΑγματι, τα περισσότερα στελέχη του «ανεξάρτητου αθλητικού κινήματος» έχουν άμεση εξάρτηση από τους κομματικούς και τους κρατικούς μηχανισμούς, γι' αυτό και εύκολα χειραγωγούνται. Οπως, για παράδειγμα, η «πράσινη» πλειοψηφία της ΕΟΕ που υπέκυψε στις εντολές της κυβέρνησης Σημίτη και παρέδωσε το Στάδιο Καραϊσκάκη στη ΓΓΑ, εν γνώσει της ότι προοριζόταν για την προικοδότηση του Σ. Κόκκαλη!

Εστω και Υστερα από τόσα χρόνια, θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό από εκείνη την κρίσιμη συνεδρίαση για να σκάσετε στα γέλια. «Πράσινος» ομοσπονδιάρχης, λοιπόν, που το έπαιζε λάβρος κατά της παραχωρήσης, εξασφάλισε την τελευταία στιγμή τα κατάλληλα ανταλλάγματα (ένα προπονητήριο στον Αγιο Κοσμά) και αποφάσισε ότι άξιζε να κάνει τη μεγάλη κωλοτούμπα. Μεγαλύτερη και από εκείνη που έκανε ο Μπούμπκα όταν πηδούσε τον πήχη πάνω από τα 6 μέτρα!
ΠΩΣ, ΟμωΣ, θα δικαιολογούσε τη μέχρι τότε αντιεξουσιαστική στάση του; Περίμενε, λοιπόν, να εκτεθούν σχεδόν όλοι οι άλλοι «πράσινοι» ομοσπονδιάρχες και μόνο τότε πήρε τον λόγο, για να βγάλει πρώτα έναν πύρινο λόγο κατά της παραχώρησης του Σταδίου και κατόπιν να πει περίπου τα εξής ιστορικά και ανεπανάληπτα σχεδόν κλαίγοντας: «Επειδή, όμως, δεν μπορώ να αφήσω τους συντρόφους μου να πάνε μόνοι τους στη φυλακή για την απόφαση που παίρνουν, θα συνταχθώ κι εγώ μαζί τους, παρ' ότι έχω εντελώς διαφορετικές απόψεις»!
Αν θΕλουμε να λέμε την αλήθεια, αυτό είναι επί της ουσίας το λεγόμενο «ανεξάρτητο αθλητικό κίνημα» στην Ελλάδα, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Ομως επί του προκειμένου έχω να επισημάνω δύο τινά:
1. Τα παλαιότερα αναμφισβήτητα εγκλήματα δεν νομιμοποιούν αυτά που γίνονται σήμερα και

2. Ο υπογραφόμενος, όπως φωνάζει σήμερα, φώναξε και τότε. Και μάλιστα με τεράστιο προσωπικό κόστος.

ΕπιπλΕον, σήμερα δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τη ρεβάνς των «γαλάζιων» επί των «πρασίνων», αλλά και με την προσπάθεια του Μίνωα Κυριακού, ενός προσώπου ουσιαστικά άσχετου με τον ελληνικό αθλητισμό, να καταστεί (και διά της ΕΦΙΠ) απόλυτος επικυρίαρχός του.
ΕπιπρΟσθετα, αμφισβητείται και αυτό ακόμα το τυπικό δικαίωμα της ΕΦΙΠ, δηλαδή μιας επιτροπής που λειτουργεί υπό την αιγίδα της ΕΟΕ και στελεχώνεται από αυτή επί τη βάση κομματικών συσχετισμών και προσωπικών προτιμήσεων, να δικάζει μέλη της ολομέλειας, που όπως αποδεικνύεται ανήκουν όλα τους στον χώρο της μειοψηφίας!
Στο τΕλοΣ τέλος, οι αποφάσεις αυτές αναμένεται να προκαλέσουν αντιδράσεις από τις οικείες διεθνείς ομοσπονδίες, με αναπόφευκτες επιπτώσεις στον ελληνικό αθλητισμό.
ΟπΟτε, αν υπάρχουν νηφαλιότητα και λογική, θα πρέπει η αθλητική ηγεσία να παρέμβει προς την ελαχιστοποίηση του ρόλου της ΕΦΙΠ ή ακόμα και προς την κατάργησή της και ταυτόχρονα να βάλει (αν μπορεί...) ένα γενικότερο φρένο στον Μ. Κυριακού και την αμετροέπειά του.