Υπομονή, χρήμα, σχέδιο και οργάνωση. (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Συνεχίζω και σήμερα να ασχολούμαι με το ζήτημα των ποδοσφαιρικών ακαδημιών που ξεκίνησα χθες, διότι πιστεύω ότι έχει διαχρονικό και όχι εποχιακό ενδιαφέρον. Ενα ενδιαφέρον που φούντωσε, εδώ, με τη χρησιμοποίηση του Σωτήρη Νίνη από τον Μουνιόθ. Παρεμπιπτόντως να θυμίσω ότι αν τυχόν ο πιτσιρικάς δεν τα είχε πάει καλά στο ντεμπούτο του θα αντιμετωπίζαμε την περίπτωσή του με συμπάθεια και θα τον ξεχνούσαμε γρήγορα. Σημειώστε επίσης δύο ακόμα παρατηρήσεις που μπορεί να μην έχουν τέτοια γενική ισχύ ώστε να αποτελέσουν κανόνες, αλλά που οπωσδήποτε έχουν τη σημασία τους.
Ο Παναθηναϊκός, στο καλύτερο παιχνίδι του στο φετινό πρωτάθλημα, είχε εκτός αρχικής ενδεκάδας τους 6 από τα 7 ποδοσφαιριστές του με τα ακριβότερα συμβόλαια και πρέπει να είναι το πρώτο παιχνίδι πρωταθλήματος στο οποίο στην αρχική ενδεκάδα υπήρχαν 4 μόνο ξένοι. Να μου επιτραπεί να σημειώσω ότι η χρησιμοποίηση του Νίνη έχει δώσει μία φρεσκάδα στο παιχνίδι των «πρασίνων», που έχουν μία πολύ καλή παράδοση στην αξιοποίηση ποδοσφαιριστών που προέρχονται από την ακαδημία της Παιανίας. Πάντως έχει τη σημασία του το γεγονός πως φέτος δύο προπονητές, που έδειξαν στην πράξη ότι πιστεύουν στους νέους ποδοσφαιριστές, είναι ξένοι και κατά σύμπτωση Ισπανοί.
Στην Ελλάδα, η στροφή στις ακαδημίες ή πιο σωστά στους νεαρούς ποδοσφαιριστές, αφού οι ακαδημίες στις περισσότερες ομάδες –ή σε όποιες από αυτές υπήρχαν- δεν λειτουργούσαν με σχέδιο, γίνεται μόνο όταν υπάρχει ανάγκη. Και ανάγκη υπάρχει όταν οι ομάδες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και δεν έχουν χρήματα για μεταγραφές και για την εξυπηρέτηση των συμβολαίων των ποδοσφαιριστών που θα ήθελαν. Λέγεται ότι η κάλυψη του 30% των θέσεων της ενδεκάδας μιας ομάδας από ποδοσφαιριστές που προέρχονται από τις ακαδημίες είναι ένα εξαιρετικό ποσοστό.
Η μόνη ή, για να το γράψω καλύτερα, μία από τις δυσκολίες της επίτευξης αυτής της ρήτρας αφορά τη δυσκολία να καταφέρει κάποιος να εντοπίσει και να συγκεντρώσει τόσο πολύ ταλέντο σε μία περιοχή. Ειδικά στην Ευρώπη όπου οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά τα τελευταία 25 χρόνια και οι πιτσιρικάδες πλέον ασχολούνται με περισσότερο ελκυστικά πράγματα, αφού το ποδόσφαιρο δεν είναι η μόνη διέξοδος. Στο τελευταίο παιχνίδι που συναντήθηκαν η Λίβερπουλ με την Αρσεναλ από την αρχική νεανική ενδεκάδα των «κανονιέρηδων» μόνον 2 νεαροί ποδοσφαιριστές ήταν Αγγλοι. Ο Τζάστιν Χόιτ και ο Θίο Γουόλκοτ. Στα υπόλοιπα μέλη της ενδεκάδας μπορούσε να βρει κάποιος Ελβετούς, Βραζιλιάνους, Γάλλους, Καμερουνέζους και Ισπανούς νεαρούς ποδοσφαιριστές.

Ο Λίαμ Μπρέιντι, παλιός ποδοσφαιριστής της Αρσεναλ και τώρα υπεύθυνος των ακαδημιών, συχνά υποστηρίζει ότι είναι διαφορετικό πράγμα η λειτουργία μιας ποδοσφαιρικής ακαδημίας και άλλο πράγμα η πολιτική αναζήτησης νέων ταλέντων. Από εκείνη την ενδεκάδα της Αρσεναλ πραγματικό γέννημα-θρέμμα των ακαδημιών της Αρσεναλ ήταν μόνο ο Χόιτ που βρισκόταν στις ακαδημίες της Αρσεναλ από την ηλικία των εννέα. Ολοι οι υπόλοιποι νεαροί είναι ο καρπός του σκάουτινγκ που ακολουθεί η Αρσεναλ στην αναζήτηση νέων ταλέντων. Στην Πρέμιερσιπ, οι ομάδες που δεν βρίσκονται κοντά στην κορυφή έχουν την τάση να χρησιμοποιούν περισσότερους νεαρούς ποδοσφαιριστές.
Η ακαδημία της Νιούκαστλ κόστισε 15 εκατομμύρια ευρώ και μπορεί να μην έβγαλε το σούπερ ταλέντο, αλλά μπορεί να δώσει μία σειρά καλών ποδοσφαιριστών. Ποδοσφαιριστών που μπορεί να πουληθούν και να φέρουν έσοδα στον σύλλογο. Πριν από δύο βδομάδες η Γιουνάιτεντ πούλησε τον Τζόουνς για 1,5 εκατομμύριο ευρώ στην Ντέρμπι και η Αρσεναλ πούλησε τον Αντονι Στόουκς στη Σάντερλαντ αντί 3 εκατομμυρίων ευρώ. Φυσικά, κάτι τέτοιο ίσως είναι πολύ νωρίς για να το εξετάζουμε ως δυνατότητα στις ακαδημίες των ελληνικών συλλόγων που –με ελάχιστες εξαιρέσεις- υπολείπονται σε ζητήματα οργάνωσης, υποδομών και νοοτροπίας. Αλλωστε δεν έχουμε και τόσα πολλά ταλέντα που να μας περισσεύουν, ώστε να φθάσουμε να τα πουλάμε.

Η δύναμη της εικόνας
Tον Αρτούρο Περέθ Ρεβέρτε τον συνάντησα τυχαία πριν από 15 περίπου χρόνια, όταν ένας φίλος, που γνώριζε την ιδιαίτερη αγάπη που έχω στην αστυνομική λογοτεχνία, μου έφερε ένα αντίτυπο του βιβλίου του «ο πίνακας της Φλάνδρας», που τότε κυκλοφορούσε από τις Εκδόσεις Δελφίνι. Ο εκδοτικός οίκος λίγο μετά έκλεισε, αλλά το βιβλίο του Ρεβέρτε ήταν αποκάλυψη. Συνδύαζε σε σωστές δόσεις το αστυνομικό μυστήριο (έναν φόνο που τυχαία μία συντηρήτρια έργων τέχνης αποκαλύπτει ότι έγινε 400 χρόνια πριν, αλλά για τον οποίο υπήρχαν ενδείξεις ποιος τον σχεδίασε και τον εκτέλεσε), την αγάπη για τη μουσική, το σκάκι, τη ζωγραφική και τα μαθηματικά.
Ο φόνος, το σκάκι, τα μαθηματικά, η ζωγραφική και η μουσική είναι δυνατοί γρίφοι από μόνοι τους, αλλά όταν παντρεύονται με τον τρόπο του Ρεβέρτε το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Το εύρημα της ιστορίας δεν το αποκαλύπτω, γιατί μπορεί κάποιος να μην έχει διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά υπάρχει ένα νήμα που συνδέει δύο φόνους με διαφορά 400 χρόνων.
Από εκείνο το βιβλίο και μετά, περίμενα κάθε καινούργιο βιβλίο του Ρεβέρτε. Ομολογώ ότι το ταρακούνημα που ένιωσα με τον «πίνακα της Φλάνδρας» δεν το ένιωσα με κάποιο από τα κατοπινά του βιβλία ίσως γιατί ο Ρεβέρτε γινόταν περισσότερο φιλόσοφος και λιγότερο παραμυθάς, χωρίς αυτό να στερεί δύναμη από τη γραφή του. Ο Ρεβέρτε, που υπήρξε για μία εικοσαετία πολεμικός ανταποκριτής, είναι τώρα πια ο πιο πολυδιαβασμένος Ισπανός συγγραφέας και με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο, που κυκλοφόρησε στο εξωτερικό με τίτλο «ο ζωγράφος των μαχών», έδωσε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στη γαλλική εφημερίδα «Φιγκαρό», στην οποία ισχυρίστηκε –ανάμεσα στα άλλα- ότι «… ποτέ άλλοτε η εικόνα δεν κυριαρχούσε τόσο πολύ στη ζωή μας, ποτέ άλλοτε δεν ήταν όσο ψευδής και ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τόσο χειραγωγημένη όσο σήμερα.
Παλιά έλεγαν ότι μία εικόνα άξιζε χίλιες λέξεις. Αυτό δεν ισχύει σήμερα. Οταν μου μιλούν για την περίφημη φωτογραφία του Κάπα το 1936 (η κλασικότερη φωτογραφία του ισπανικού εμφυλίου), γελάω. Επί είκοσι χρόνια έβλεπα ανθρώπους να σκοτώνονται, αλλά ποτέ δεν είδα έναν μαχητή να πεθαίνει φορώντας καθαρό πουκάμισο και παντελόνι. Σήμερα η Μπενετόν αγοράζει φωτογραφίες από διάφορους πολέμους και τις χρησιμοποιεί στις διαφημιστικές καμπάνιες της. Δεν έχει πλέον νόημα...».