H επιλογή (ζωής) είναι δική του (Sportday/Αλέξης Σπυρόπουλος)

Με απόσταση ολίγων εβδομάδων, ο Νέρι Καστίγιο είδε στην TV τον Ζιοβάνι να (τον) συμβουλεύει «να μην πάει πουθενά, εδώ να μείνει, θα 'ναι βασιλιάς, γιατί να ψάξει το αβέβαιο;» κι άκουσε στο ραδιόφωνο τον Ριβάλντο να τον παρακινεί ότι «αξίζει να κάνει παγκόσμια καριέρα, με μια μετεγγραφή στην Ιταλία ή στην Ισπανία». Κι ύστερα σου λέει, να ακούς τους μεγαλύτερους...

Ο Ζιοβανι κι ο Ριβάλντο είναι ίδια ηλικία (γεννημένοι, αρχές του '72, με διαφορά δύο μηνών), ίδια πατρίδα, ίδιες καταβολές και αφετηρίες, ίδια θέση (τρεκουαρτίστες), ίδια ικανότητα στο να κάνουν πράγματα με την μπάλα, ίδια εξέλιξη στα πρώτα τους, ίδια κατάληξη (Μπαρτσελόνα, μετά τα mid-90s). Οι δύο διαμετρικά αντίθετες εκτιμήσεις τους για το μέλλον του Καστίγιο, εξίσου ειλικρινείς για την οπτική του καθενός, εξηγούν τα πάντα.

Εξηγούν γιατί ο Ζιοβάνι έφυγε από το «Καμπ Νου» «με το πρώτο» και βολεύτηκε στην Αθήνα, ενώ ο Ριβάλντο έμεινε κι έγινε εμβληματικός στην Μπάρτσα, έστω σε παρακμιακούς καιρούς του κλαμπ. Εξηγούν γιατί ο Ριβάλντο έφτασε να πάρει τη «Χρυσή Μπάλα», ενώ ο Ζιοβάνι δεν πέρασε ποτέ (ούτε έξω) από τα γραφεία του Φρανς Φουτμπόλ. Εξηγούν γιατί ο Ζιοβάνι ξεκίνησε βασικός στο France '98 (με τη Σκωτία στο Σαν Ντενί) αλλά έγινε αλλαγή στην ανάπαυλα κι έκτοτε δεν ξανασηκώθηκε από τον πάγκο, ενώ ο Ριβάλντο πρωταγωνίστησε σε δύο σερί Μουντιάλ, φιναλίστ στο ένα, νικητής στο άλλο.

Ο Ζιοβανι, φεύγοντας απ' τον Ολυμπιακό, πήρε μαζί του συναίσθημα. Αγάπη. Δάκρυ. Ο Ριβάλντο, όταν έλθει εκείνη η ώρα να φύγει από τον Ολυμπιακό, θα πάρει μαζί του (πρωτίστως) εκτίμηση. Παραδοχή. Αναγνώριση. Θα 'ναι η αυτόματη απάντηση, το όνομά του, όταν τα παιδιά μας (ή και τα εγγόνια μας), σε μισόν αιώνα, θα συζητούν ποιος ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έπαιξε ποτέ σε τούτη τη χώρα.

Αλλά, να μην ξεφεύγουμε, το θέμα μας είναι ο Καστίγιο. Η θέση του, ανάμεσα στο «κάτσε εδώ, πού να τρέχεις τώρα;» του Ζιοβάνι και στο «φύγε να εκτοξεύσεις την καριέρα σου και να κυνηγήσεις τα πιο άγρια όνειρά σου» του Ριβάλντο. Ρωτώντας κι άλλους μεγαλύτερους, είναι περίπου βέβαιον ότι θα... μπερδευτεί (όπως όταν μαζεύεις γνώμες γιατρών για το ίδιο ζήτημα) ακόμα περισσότερο. Εάν πάει στον Γεωργάτο, το πιθανότερο είναι ότι θα του πει «εδώ». Εάν πάει στον Νικοπολίδη, είναι ενδεχόμενο να του πει «έξω».

Για αρχή, ο Καστίγιο δεν είναι 18-20 ετών, είναι κιόλας (το καλοκαίρι) 23. Πλησιάζει, δηλαδή, στο σταυροδρόμι που (αρχίζουν τα καλύτερα χρόνια της διαδρομής του στην μπάλα, οπότε) θα κληθεί να αποφασίσει πώς θέλει να είναι, την επόμενη δεκαετία, η ζωή του. Θέλει να γίνει το έμβλημα του Ολυμπιακού, τώρα που σιγά σιγά αποσύρονται όλα τα παλαιά εμβλήματα, έως το 2015; Μαζί του.

Θέλει, Ίσως, να την ψάξει... έως το «Καμπ Νου»; Μαζί του, επίσης. Γιατί «έξω» ο Καστίγιο είναι, από πάσης πλευράς, συμβατός με την Ισπανία. Εκεί, εντασσόμενος, θα καταλάβει ότι τακτικά είναι στο νηπιαγωγείο. Αλλά εντασσόμενος π.χ. στην Ιταλία, απλώς θα πάθει σοκ! Τούτο όμως, μην προτρέχουμε, είναι το δεύτερο επίπεδο του προβληματισμού.
Στο μεταξύ, η συζήτηση Καστίγιο και Εθνική σέρνεται από τον περασμένο Αύγουστο, τότε που έβαλε τα τρία γκολ στη Νέα Σμύρνη. Βγαίνει ο Γενάρης κι ευρισκόμαστε πρακτικά στο ίδιο σημείο. Θεωρώ ότι το τι θα διαλέξει (από Ουρουγουάη, Μεξικό, Ελλάδα) είναι αμέσως συνδεδεμένο με το τι θέλει να κάνει στο συλλογικό πεδίο (Ολυμπιακός, εξωτερικό).
Εάν η φιλοδοξία του είναι να μείνει άλλα δέκα χρόνια στον Ολυμπιακό, τότε το καλύτερο που έχει να διαλέξει είναι η Εθνική Ελλάδας. Ο «Τζόλε», θα αντέτεινε κανείς, έμεινε στον Ολυμπιακό και διάλεξε Σερβία. Ορθόν. Μόνο που το Βελιγράδι είναι... δίπλα. Κι η Σερβία συμμετέχει όπου (και όπως και όποτε) κι η Ελλάδα. Ούτε συμμετέχει σε Κόπα Αμέρικα ή σε Gold Cup κ.λπ., ούτε ανεβαίνει υψόμετρα ή αλλάζει ημισφαίρια.

Εάν ο Καστιγιο επιθυμεί να διεκδικήσει το να γίνει παγκόσμιο αστέρι, τότε το καλύτερο (κι από Ουρουγουάη) είναι να παίξει στο Μεξικό. Άλλο πάλκο. Άλλο εκτόπισμα στην παγκόσμια τηλεοπτική βιομηχανία. Σίγουρη συμμετοχή σε Παγκόσμια Κύπελλα. Ακόμη και το Βαρκελώνη-Μέχικο Σίτι ή το Μαδρίτη-Μέχικο Σίτι διαφέρει από το Αθήνα-Μαδρίτη-Μέχικο Σίτι.
Ο Ολυμπιακός, κάθε φορά, μοιάζει να τρέχει την ύστατη στιγμή. Μην πας στην Ουρουγουάη. Μην πας στο Μεξικό. Και ξανά-μανά μην πας στο Μεξικό. Και σκέψου το. Και κράτει. Και άσ' το να το δούμε πάλι. Και περίμενε. Δεν είναι, ακριβώς, η αντιμετώπιση που θα άρμοζε σε θέμα ζωτικής προτεραιότητας. Ιδίως όταν ο άλλος πόλος, η ΕΠΟ, έχει (με τον Ολυμπιακό) χαρακτηριστικά συγκοινωνούντων δοχείων...

Ο Καστίγιο, όμως, να το επαναλάβουμε, δεν είναι παιδάριο πια. Είναι 23, οσονούπω, ετών. Το τρενάρισμα δεν αντέχει άλλο, ως τακτική. Εφτασε ο καιρός για τις σημαντικές αποφάσεις του. Και οι επιλογές είναι, ολότελα, δικές του. Γιατί, απλούστατα, πρόκειται για τη δική του ζωή.