Ο σαλτιμπαγκισμός πάτησε πόδι στην ΟΥΕΦΑ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Εάν η μηχανή του χρόνου μπορούσε να ξανακάνει τον Λέναρτ Γιόχανσον 52 (όσα είν' ο Πλατινί τώρα) ετών, έστω 60 (όσα ήταν ο Σουηδός, όταν ανήλθε στην προεδρία της ΟΥΕΦΑ), δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως αυτός, ο «πατέρας του Τσάμπιονς Λιγκ», θα ήταν η ιδανική λύση για άλλα τουλάχιστον 17, μετά τα 17 που ήδη διήνυσε, χρόνια στον θώκο. Ο γέρος είναι εγγυήτρια δύναμη. Για τις ισορροπίες. Για την ηθική. Για το παιγνίδι στην Ευρώπη. Αλλά, νισάφι, είναι πιο μεγάλος... κι απ' τον πατέρα μου. Οσοι τον υποστήριξαν να παραμείνει πρόεδρος ως τον καιρό που θα βαδίζει στον 82ο χρόνο της ζωής του είναι ολοφάνερο ότι τον ήθελαν σαν το τέλειο διακοσμητικό. Κι έτσι, άνοιξαν τον δρόμο να παραδώσουν το μαγαζί στον Μισέλ Πλατινί.

Ο Πλατινί είναι κλώνος Μπλάτερ. Οι επιρροές του Μπλάτερ, επάνω του, είναι καθαρές. Ιδιες μέθοδοι, ίδια ρητορική και παροχολογία, ίδιες ιδέες, ίδιος σαλτιμπαγκισμός. «Μικρός Μπλάτερ» δεν είναι, ακριβώς, κοπλιμάν. Αγγίζει, θα 'λεγε κανείς, το να είναι βρισιά. Ο Πλατινί πήγε, προφανώς δασκαλεμένος απ' τον αναφανδόν μέντορά του, πόρτα πόρτα σε όλες τις «μικρές» ομοσπονδίες-κουκιά, επένδυσε στο ότι ιδίως το κάποτε «ανατολικό μπλοκ» ένιωθε παραπεταμένο απ' το κατεστημένο της Νιόν, έταξε ότι ο... Τσοβόλας θα τα δώσει όλα στον λαό. Και εξτρά θέσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ και εξτρά θέσεις στο Euro, και ό,τι άλλο τραβά η στερημένη ψυχή τους. Φωτοτυπία των παροχών Μπλάτερ (στην κατανομή των 32 θέσεων στα Μουντιάλ) στην Καραϊβική ή στη νοτιοανατολική Ασία.

Ακόμα και στις... χαζοϊδέες που πασχίζουν να τις πλασάρουν για καινοτόμες, μ' έναν τρόπο, Μπλάτερ και Πλατινί συμπίπτουν. Κάποτε ο Μπλάτερ είχε πει να γίνεται το Παγκόσμιο Κύπελλο κάθε δύο χρόνια. Κάποτε ο Πλατινί είχε πει να γίνεται το Κύπελλο Πρωταθλητριών με... ταμπλό (όπως στο τένις) απ' το «1» ως το «128». Να ξεκινά, δηλαδή, να παίζει η Μπαρτσελόνα με τη Μουράτα απ' το Σαν Μαρίνο, η Ρεάλ με την Καϊράτ Αλμάτι απ' το Καζαχστάν, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τη Σαντ Ζουλιά απ' την Ανδόρα, η Μίλαν με την Καραμπάχ, τέτοια φοβερά. Βάλτε στην εξίσωση το λαμπρό επικοινωνιακό χάρισμα, βάλτε και το φωτοστέφανο ότι ο Πλατινί είναι ο πρώτος στην ιστορία (του υψηλού επιπέδου) ποδοσφαιριστής που ανέρχεται στο αξίωμα, μαζί και την αδυναμία της «άλλης πλευράς» ν' αναδείξει ισοϋψές, και συνομήλικο, αντίπαλον δέος, επιπλέον ότι ο (υπό τον Γιόχανσον) άχρωμος-άοσμος-άγευστος Ολσον –καμία σχέση με τον προκάτοχό του, γενικό γραμματέα, Αϊγκνερ– γέννησε μονάχα αντιπάθειες, κι έχετε όλες τις απαντήσεις.

Ο Γιόχανσον, την Παρασκευή, έχασε την προεδρία της ΟΥΕΦΑ απ' τον Πλατινί σαν σε πιστή επανάληψη του πώς είχε χάσει, κάποτε, τη (μάχη για την) προεδρία της ΦΙΦΑ απ' τον Μπλάτερ: Αναυδος, και τότε και τώρα. Αδύναμος, να (βάλει τον εαυτό του και το μυαλό του σε συλλογιστικές, οπότε και να) είναι κωλοπετσωμένος πολιτικάντης. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Μπλάτερ, προχθές, «έβαλε χέρι» και κατέκτησε το τελευταίο οχυρό. Την ΟΥΕΦΑ. Πάτησε πόδι, στον μοναδικό (υπό)οργανισμό της ΦΙΦΑ που δεν ήταν (και δεν πολιτευόταν σαν) παραμάγαζό του. Και όλοι ξέρουμε πως το καθεστώς-Μπλάτερ δεν είναι η περιγραφή της άμεμπτης ηθικής. Τώρα, ο Πλατινί καλείται (για να φανεί συνεπής στη μοναδική διαφορά ουσίας που είχαν οι προγραμματικές εξαγγελίες, η δική του και του Γιόχανσον) να «πειράξει» απ' το 2009-10 τη δομή του Τσάμπιονς Λιγκ.

Πρόκειται για καραμπινάτη ηλιθιότητα, που είναι εντελώς αμφίβολο (η συζήτηση «ανοίγει» τον Απρίλιο) εάν θα τη στηρίξουν ακόμα και τα νεοεκλεγέντα ή επανεκλεγέντα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής. Για να μη συζητήσουμε το εάν θα την υποστηρίξουν, με τον δικό τους απτό τρόπο, οι χορηγοί και οι τηλεοράσεις. Η τέταρτη θέση που έχουν Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία στον θεσμό (και που ο Πλατινί θέλει να τους την αφαιρέσει) δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα. Εάν η τέταρτη ομάδα απ' αυτές τις τρεις χώρες αξίζει, επειδή συμβαίνει να είναι ομαδάρα, τότε είναι αυτό που το τουρνουά χρειάζεται. Εάν πάλι όχι, τότε το ίδιο το τουρνουά την πετά, εννέα φορές στις δέκα, έξω. Τον Αύγουστο! Η Εβερτον, πέρυσι. Η Κιέβο Βερόνα ή η Οσασούνα, εφέτος. Η Ρεάλ Μαγιόρκα, προ ετών.

Ολ' αυτά τα χρόνια, καμία... δομή δεν εμπόδισε να παίξουν στο Τσάμπιονς Λιγκ η Κόσιτσε, η Λέφσκι Σόφιας, η ΑΙΚ Σόλνα, η Λίρσε, η Κοπεγχάγη, η Ράπιντ Βιέννης, η Μπρέντμπι, η Μόλντε, η Βίλεμ, η Μάριμπορ, η Μακάμπι Τελ Αβίβ και η Μακάμπι Χάιφα, η Ολμποργκ, η Χέιρενφεϊν, η Παρτίζαν, η Βίτζεβ Λοτζ, η Φερεντσβάρος, η Ελσινγκμποργκ, η Χενκ, η HJK (Ελσίνκι), η Λέγκια, η Χάιντουκ, η Γκρασχόπερ, η Ντιναμό Ζάγκρεμπ, η Βασιλεία, η Μποαβίστα, η Στουρμ Γκρατς, η Γκέτεμποργκ, η Σπάρτα Πράγας, η Ρόζενμποργκ, για να χρειάζονται οι μικροί να έλθει τώρα ο Πλατινί να τους... ανακουφίσει απ' την μπότα των ισχυρών!