Οι απέναντι (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Η τελευταία εικόνα που έχω του Κώστα Παπαναστασίου είναι από το εντευκτήριο του Πανελληνίου. Ο Μίνωας Κυριακού ήταν πλέον πρόεδρος του συλλόγου, οι τοίχοι είχαν βαφεί, ο φωτισμός είχε αλλάξει και ο Παπαναστασίου τελείωνε το δείπνο του στο εντευκτήριο.

Με τον Παπαναστασίου καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι μαζί με τον Θόδωρο Γεωργαντά και τον Κάρπετ. Παράγγειλε ουίσκι για όλους. Αναψε τσιγάρο. Είπε την αγαπημένη του ιστορία για το πώς τον φώναξε ο Κώστας Καραμανλής, ο original, για να συντάξει τον νόμο περί αθλητισμού, ενώ ήταν μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού, το συμπλήρωσε με δύο ιστορίες για γκόμενες. Και μετά ζήτησε συγγνώμη για να φύγει και να πάει στο απέναντι καφενείο να παίξει ένα χαρτάκι. Ο Κυριακού είχε απαγορεύσει το χαρτί στον Πανελλήνιο και ο Παπαναστασίου ένιωθε ξένος στο ίδιο του το σπίτι. Λίγους μήνες αργότερα, στις 9 Απριλίου 2002, ο Κώστας Παπαναστασίου πέθανε, τελευταίος μιας γενιάς παλιών παραγόντων για τους οποίους η όποια θέση ήταν μικρότερη από το μέγεθός τους. Οι οποίοι, όταν το μαγαζί άλλαζε κι έπαυαν να το γουστάρουν, δεν προσπαθούσαν να το κλείσουν, αλλά άλλαζαν στέκι.

Το σκεφτόμουνα όταν έβλεπα τη φωτογραφία με το πανό των υπαλλήλων του ΣΕΓΑΣ «Παπαναστασίου, σήκω να τους δεις». Αν ο Παπαναστασίου σηκωνόταν και τους έβλεπε, πρώτα θα μάσαγε κουκιά και θα έφτυνε στην κατεύθυνση του υφυπουργείου Αθλητισμού και της Επιτροπής Φιλάθλου Ιδιότητας και μετά θα έριχνε οκτώ χρόνια στον Βασίλη Σεβαστή. Οχι για συγκάλυψη, αλλά για ανικανότητα να προστατεύσει τον στίβο. Από τη μία έχουμε ένα υφυπουργείο να προσπαθεί να αναβιώσει τις μεθόδους του ΠΑΣΟΚ του Κουλούρη, με το να προσπαθεί να κάνει «μπλε» τις «πράσινες» ομοσπονδίες μέσω της ΕΦΙ. Χρησιμοποιώντας ως πρόεδρο της Φιλάθλου Επιτροπής έναν άνθρωπο που καταδικάστηκε στο παρελθόν από την Επιτροπή στην οποία προεδρεύει. Από την άλλη έχουμε έναν πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ που μπορεί να μη συγκάλυψε τη σύλληψη του αρχηγού της αποστολής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου της Στοκχόλμης, αλλά είναι υπεύθυνος για την επιλογή του.

Οταν ο Μίνωας Κυριακού πήρε την προεδρία του Πανελληνίου, ο Κώστας Παπαναστασίου απλά πήγε απέναντι. Παρ' όλο που διαφωνούσε με τις αλλαγές στον Πανελλήνιο, ποτέ δεν προσπάθησε να του κάνει ζημιά. Σήμερα με τους χειρισμούς τού υφυπουργείου και της ΕΦΙ ο Βασίλης Σεβαστής, ένας μέτριος παράγοντας, ηρωοποιήθηκε. Μένει να φανεί αν το υφυπουργείο θα καταλάβει το λάθος του και θα κάνει πίσω ή αν ο Βασίλης Σεβαστής καταδικαστεί τελεσίδικα και «πάει απέναντι». Παρ' ότι έτσι που συμπεριφέρονται και οι δύο πλευρές μοιάζουν περισσότερο πρόθυμες να καταστρέψουν τον στίβο παρά να κάνουν πίσω στο παιχνίδι τους.

Πριν από 32 χρόνια στο Κλίβελαντ του Οχάιο ο Τσακ Γουέπνερ αντιμετώπιζε τον Μοχάμεντ Αλί. Ο Τσακ Γουέπνερ, ένας πυγμάχος της σειράς από το Μπαγιόν του Νιου Τζέρσεϊ, αντιμετώπιζε τον παγκόσμιο πρωτοπυγμάχο της κατηγορίας των υπερβαρέων Μοχάμεντ Αλί. Ο Γουέπνερ είχε χάσει με νοκ άουτ από τον Σόνι Λίστον, όταν μετά τον αγώνα χρειάστηκε να κάνει 120 ράμματα, επίσης με νοκ άουτ από τον Τζορτζ Φόρμαν και στα σημεία από τον Τζο Μπάγκνερ και τον Χοσέ «Κινγκ» Ρομάν. Με μόνη σοβαρή διάκριση στην καριέρα του μία νίκη επί του Ερνι Τερέλ, μοναδικός ρόλος του Γουέπνερ στο ματς με τον Αλί ήταν να παίξει τον ρόλο του σάκου προπόνησης και μοναδική απορία αν θα επιβιώσει, σε ποιο λεπτό θα πέσει νοκ άουτ.

Πριν από τον αγώνα ένας δημοσιογράφος είχε ρωτήσει τον Γουέπνερ αν ελπίζει ότι θα επιζήσει και η απάντηση ήταν «αν επέζησα στους πεζοναύτες, θα τα καταφέρω και με τον Αλί». Ο Αλί γρήγορα έσκισε τα φρύδια του Γουέπνερ. Ο οποίος όμως συνέχισε να πυγμαχεί και στον ένατο γύρο έγινε ο μόνος πυγμάχος στην ιστορία που, ενώ ο Αλί κατείχε τον τίτλο, τον έριξε στον καναβάτσο όταν προσγείωσε ένα δεξί στα πλευρά του πρωταθλητή. Στην ανάπαυλα μετά το νοκ άουτ ο Γουέπνερ είπε στον προπονητή του Ντομ Μπάφανο «Χέι, τον έριξα νοκ άουτ». «Αλλά τώρα μοιάζει ζοχαδιασμένος», του απάντησε ο προπονητής. Στον υπόλοιπο αγώνα ο Αλί σφυροκοπούσε τον Γουέπνερ στο πρόσωπο. Με τα αίματα όμως να τρέχουν ο Γουέπνερ άντεξε τα χτυπήματα μέχρι τον 15ο και τελευταίο γύρο, όταν ο διαιτητής διέκοψε το ματς με τεχνικό νοκ άουτ. Ο Γουέπνερ πέρασε στην ιστορία σαν «το αουτσάιντερ που σχεδόν κατόρθωσε να τελειώσει το ματς με τον Αλί», αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να διεκδικήσει τον τίτλο. Η ιστορία του ήταν η έμπνευση για το «Ρόκι». Οι ιστορίες των μαχητών αουτσάιντερ που κατόρθωσαν να τελειώσουν όρθιοι τους αγώνες εναντίον του πρωταθλητή είναι η αγάπη κάθε λάτρη της πυγμαχίας.

Είναι οι χαρακτήρες που λένε το «Θα μπορούσα να ήμουν πρωταθλητής, αλλά», φράση που λέει ο Μάρλον Μπράντο στον Ροντ Στάιγκερ στο «On the waterfront». Μια φράση που έχει μεγαλείο, αλλά κρύβει μέσα της και πίκρα.
Γιατί κάθε ένας παρηγοριέται από την εμφάνισή του, αλλά και κάθε ένας θέλει να βρίσκεται στη θέση του νικητή. Επίσης η ζωή μπορεί να σε φέρει στη θέση του Γουέπνερ, αλλά να το διαλέξεις μόνος σου είναι απίθανο. Αουτσάιντερ δεν γίνεσαι. Σε κάνουν οι άλλοι. Και η ιστορία του Γουέπνερ έχει παραλληλισμούς με το ελληνικό πρωτάθλημα.

Ανεξάρτητα από το πώς το εννοούσε η φράση του Λορένσο Σέρα Φερέρ «Εμείς δεν αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να κατακτήσουμε τον τίτλο στον βαθμό που είναι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, οι οποίοι έχουν προϋπολογισμούς πολύ ανώτερους από τον δικό μας και η διοίκηση το γνωρίζει. Για αυτό και δέχονται σαφώς μεγαλύτερες πιέσεις. Η διοίκηση έχει γνώση αυτής της κατάστασης. Ομως εμείς το παλεύουμε και δυσκολεύουμε τη ζωή των άλλων».

Προσδιορίζει τις φιλοδοξίες της ΑΕΚ αυτή τη στιγμή. Το φαβορί έχει την υποχρέωση να κατακτήσει τον τίτλο. Το φαβορί έχει την υποχρέωση να ρίξει νοκ άουτ το αουτσάιντερ και αν το αουτσάιντερ μπορέσει να πετάξει νοκ ντάουν το φαβορί, έχει κάνει το καθήκον του. Δυσκόλεψε τη ζωή του φαβορί. Είναι μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, πηγαίνοντας στο κυριακάτικο ντέρμπι στο ΟΑΚΑ. Οπου η ΑΕΚ θα έχει τη δυνατότητα να νικήσει τον Ολυμπιακό, να πάρει τον 20ό γύρο του πρωταθλήματος. Ακόμα όμως κι έτσι, ο Ολυμπιακός θα παραμένει το φαβορί.

Δώδεκα χρόνια μετά την τελευταία κατάκτηση πρωταθλήματος, είναι πολύ εύκολο για την ΑΕΚ να περιοριστεί στον ρόλο του «συμπαθούς αουτσάιντερ». Η δεύτερη ομάδα όλων. Οπως και είναι εύκολο να ονομάζει κάθε κίνησή της «επιτυχία». Από τον Μπούρμπο και τον Κρασσά μέχρι τον Τσάνκο, τον Βιεγλίνσκι, τον Ουντέζε και τον Ντελίμπασιτς, οι μεταγραφές φτασμένων παικτών στην ΑΕΚ ήταν επιτυχημένες. Από τον Τσεβά και τον Τόσκα μέχρι τον Κουτρουμάνο, τον Κομβολίδη, τον Κονέ και τον Χετεμάι, όλοι οι νέοι παίκτες που ήρθαν στην ΑΕΚ ήταν «το μέλλον». Η ΑΕΚ πηγαίνει ολοταχώς να γίνει ο Γουέπνερ του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ενας συμπαθέστατος μαχητής που θα κάνει δύσκολη τη ζωή των φαβορί, αλλά στο τέλος θα χάσει τον αγώνα.

Το αντίθετο από τον Παναθηναϊκό. Ο οποίος βρίσκεται στην ίδια βαθμολογική θέση με την ΑΕΚ, αλλά αν δεν υπήρχε ο Σωτήρης Νίνης, η σεζόν θα ήταν απόλυτα αποτυχημένη. Η περίπτωση του Νίνη είναι μοναδική για μεγάλη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Περιλαμβανομένου και του Δομάζου, που ξεκίνησε στη θέση που παίζει σήμερα ο Νίνης, ποτέ ένας πιτσιρικάς δεν μπόρεσε να αναστρέψει τόσο δραστικά το κλίμα μιας ομάδας. Οχι μόνο με αυτά που κάνει, αλλά με τον τρόπο που τα κάνει. Θα φέρω ένα δημοσιογραφικό παράδειγμα.

Ας πούμε ότι αύριο στη «SportDay» εμφανίζεται ένας πιτσιρικάς που γράφει σχόλιο «παπάδες». Κάνει τους τσοχοχελάκηδες, χριστολεάνηδες, τους σωτηρακοσπυρόπουλους, τους χαραλαμποπουλοελευθεράτους, τους σαμπράκους και τους πανουτσοκαρπετόπουλους κουτούς σε στυλ και πληροφορία. Και ο πιτσιρικάς δείχνει με τη συμπεριφορά του απόλυτο σεβασμό και ότι είναι τιμή του να δουλεύει με τέτοιους γίγαντες της αθλητικογραφίας. Τι θα γίνει; Αν ήταν «καλάμι», θα προσπαθούσαμε όλοι να βρούμε κάποια αδυναμία στο γράψιμο ή την τεκμηρίωση της σκέψης του. Επειδή όμως το παιδί είναι αστέρι, επειδή δείχνει να μην καταλαβαίνει πόσο καλός είναι, θα στρώσουμε κάτω τον πισινό μας, θα ψαχνόμαστε και θα γράφουμε δύο φορές καλύτερα από σήμερα. Γιατί δεν γίνεται; Γιατί το φυσικό ταλέντο είναι σπάνιο. Στην περίπτωση του Σωτήρη Νίκη έχουμε ένα παράδειγμα σπάνιου φυσικού ταλέντου με σπάνια επικοινωνιακή ειλικρίνεια, που φαίνεται ακόμα και στο πρόσωπό του. Η σημαντικότερη συνεισφορά του Νίνη στον Παναθηναϊκό είναι ότι κάνει κάθε παίκτη που έχει τσίπα να ντρέπεται αν δεν έχει δώσει το 100% της απόδοσής του. Ο Παναθηναϊκός σήμερα δεν χρειάζεται Μπίσκαν ή Μπόβιο. Δεν χρειάζεται μισθοφόρους, αλλά παίκτες που θα ζουν στην Ελλάδα, θα έχουν φίλους και η ανησυχία τους θα είναι τι θα απαντούν όταν τους ρωτάνε «Τι έκανες στο γήπεδο, φιλάρα;». Γνωρίζοντας ότι ο Σωτήρης Νίνης είναι το μέτρο.

Μιλώντας την περασμένη εβδομάδα στο ραδιόφωνο με τον Κώστα Νικολακόπουλο, τον είχα ρωτήσει πώς θα νιώθει αν δει τον τίτλο «Χόρεψε πεντοζάλη στο λιμάνι» και ο ΟΦΗ έχει πάρει αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκη. Ο Κώστας έκανε «Ωχ». Τον είχα ρωτήσει πώς θα νιώσει αν ο Ολυμπιακός νικήσει, η ΑΕΚ γκελάρει και ο Ολυμπιακός πάρει εύκολα το πρωτάθλημα, με τη διοίκηση να δηλώνει «Να τι έκαναν οι παίκτες που είχαν αμφισβητηθεί» και η ίδια ομάδα να ξεκινήσει και το επόμενο πρωτάθλημα. Το «Ωχ» έγινε μακρόσυρτο.

Με τον Ολυμπιακό να νικά τον ΟΦΗ, οκτώ βαθμούς μπροστά από τον κοντινότερο διεκδικητή, με ένα ντέρμπι μεταξύ του δεύτερου και του τρίτου και με τον Ριβάλντο να δηλώνει ότι θέλει να σταματήσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό, αλλά όχι απαραίτητα φέτος, ο Κώστας μπορεί να ετοιμάζει το «Ωχ». Ενα από τα δεύτερα, τα μακρόσυρτα.