Η μετεγγραφή έγινε επειδή... δεν γινόταν να μη γίνει! (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

O Παντελής Καφές είναι έτοιμος (και τον πληρώνεις για) να σου φέρει αμέσως, εδώ και τώρα, ποιότητα.

Οι (Ελληνες) ποδοσφαιριστές συζητούν, ρωτούν, ανταλλάσσουν παραστάσεις, συγκρίνουν, ξέρουν, συνειδητοποιούν. Διόλου παράξενο συνεπώς, αυτά τα δυόμισι χρόνια έχει γίνει κοινός τόπος (στον δικό τους, ιδιαίτερο, κύκλο) πως η ΑΕΚ είναι ο ιδεατός, στο εσωτερικό της χώρας, επαγγελματικός προορισμός. Οχι τόσο γιατί θα γίνουν, σε μια νύχτα μέσα, πλούσιοι ή διάσημοι. Αλλά υπό την έννοια πως πρωτίστως εκεί, όταν λένε ποδόσφαιρο, είναι βέβαιον πως όλοι συμπίπτουν στο να εννοούν το ίδιο πράγμα.

Διόλου παράξενο, επίσης, σε τούτο το κλίμα αυτά τα δυόμισι χρόνια η ΑΕΚ «συνδέθηκε» με τη... μισή Εθνική του Euro 2004, όποτε συνέβαινε ήρωες της Πορτογαλίας να 'ναι μετέωροι, ή κάτι τέτοιο, στην αγορά. Και ο Φύσσας, και ο Μπασινάς, και ο Καραγκούνης, και ο Χαριστέας, και ο Βρύζας. Το πιο αληθοφανές σενάριο ήταν η προτίμησή τους στο να προσεγγίσουν την (ή να τους προσεγγίσει η) ΑΕΚ. Νορμάλ. Όπως νορμάλ ήταν ότι η ΑΕΚ δεν γινόταν να τους πάρει όλους! Για την ακρίβεια, πήρε (πίσω) μόνο δύο επαναπατρισθέντες, τον Λάκη και τον Δέλλα. Και από τους «εκτός Πορτογαλίας», τον Ζήκο.

Ο Παντελής Καφές είναι, από χθες, ο επόμενος. Η μετεγγραφή του Καφέ έγινε επειδή... δεν γινόταν να μη γίνει! Ηταν τόσο συμβατό το δεδομένο περιβάλλον της ομάδας με το δεδομένο προφίλ του ποδοσφαιριστή που, το σύμπαν να συνωμοτούσε, πάλι η δουλειά δύσκολα θα χαλούσε. Για αρχή, ο Καφές ανήκει στο δυσεύρετο είδος (εάν ακολουθήσει κανείς μία αποστολή στο εξωτερικό) «Ελληνας ποδοσφαιριστής μ' ένα βιβλίο στο χέρι». Χτυπάει, αμέσως, στο μάτι. Οχι το βιβλίο, η όλη συμπεριφορά. Ο Ντέμης Νικολαΐδης, μπροστά κι από τα εγνωσμένα παικτικά χαρακτηριστικά, ήξερε επακριβώς τι άνθρωπο βάζει μες στο σπίτι.

Οπως ξέρει κι ο (κουμπάρος) Κατσουράνης. Οπως ξέρει κι ο Δέλλας. Οπως το ξέρει και ολόκληρη η μικρή κοινωνία της Εθνικής. Οτι ο Σέρα Φερέρ δεν ξέρει, κι είναι φυσικό να μην ξέρει, αυτό δεν είναι λόγος να σπαταληθεί η ευκαιρία και να μην πραγματοποιηθεί η αγορά. Με το συμβόλαιο του Εμερσον να εκπνέει το καλοκαίρι, και του Ζήκου του χρόνου το καλοκαίρι, το να βρίσκεις ελεύθερο τον, 29 ετών τον Ιούνιο, Καφέ (δώρο περιτυλιγμένο, και με την κορδελίτσα!) και... να μην ασχολείσαι, ή και να το ψειρίζεις, τούτο ανάγεται στη σφαίρα του αδιανόητου. Πρέπει να 'σαι τρελός για δέσιμο, για να το(ν) αφήσεις.

Στην ΑΕΚ, περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού στο τοπίο του ανταγωνισμού, το κριτήριο της «μεταπωλητικής αξίας» είναι σημαίνον στη στελέχωση του ρόστερ. Ισχύει για τον Σορεντίνο, για τον Τσιρίλο, για τον Παπασταθόπουλο, για τον Κονέ, για τον Λαγό, για τον Χετεμάι, για τον Τόζερ, για τον Ζούλιο Σέζαρ, για τον Καπετάνο. Είναι ο ένας άξονας στην πολιτική των επιλογών. Δεν ισχύει για τον Γεωργέα, για τον Δέλλα, για τον Λάκη, για τον Εμερσον, για τον Λυμπερόπουλο, για τον Ζήκο. Ο δεύτερος άξονας. Εννοείται, ο ισορροπημένος αθλητικός οργανισμός λειτουργεί συγχρόνως και στους δύο άξονες. Ο Καφές ανήκει, προφανώς, στον δεύτερο.

Δεν προσδοκάς ότι εν καιρώ θα σου φέρει (πολλαπλάσια, σε σχέση με το κόστος πρόσληψης) χρήματα. Είναι έτοιμος (και τον πληρώνεις για) να σου φέρει αμέσως, εδώ και τώρα, ποιότητα. Μόνο ψήγματα ετούτης της ποιότητας είδαμε, από δω κι από κει, τα προηγούμενα χρόνια. Ολοκληρωμένη, η καλύτερη πιθανότητα (και της ΑΕΚ και του Καφέ) είναι να τη δούμε από δω και πέρα... ή ποτέ. Η ωρίμανση των συνθηκών μοιάζει ιδανική.