Αιώνια παιδιά στη Χώρα του Ποτέ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Στο βιβλίο του Χρήστου (Σωτηρακόπουλου) τις προάλλες, στο πηγαδάκι μετά την παρουσίαση, ο Αντώνης Αντωνιάδης μου έλεγε... σχεδόν συνωμοτικά ότι (από τα «Πενήντα Χρόνια Κύπελλο Πρωταθλητριών») «κάτι λείπει». Τι; Μία λίστα, ποιος βγήκε κάθε χρονιά πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης!

Λείπει, πράγματι. Η παράλειψη δεν χτύπησε στο μάτι κανενός. Μονάχα στου ψηλού. Απλούστατα, επειδή έλειπε το... όνομά του. Δέκα γκολ, 1970-71. Μάλλον ήταν το πρώτο που έψαξε στις σελίδες με αδημονία να βρει. Δεν το βρήκε. Απογοητεύτηκε.

Είναι το παιδί που κρύβει ο ποδοσφαιριστής. Οχι, μόνον, τον καιρό που φορά κοντοπαντέλονο. Κατά βάθος, εφ' όρου ζωής. Ο Αντώνης είναι 61 ετών... παιδί. Αυτό, στον αιώνα τον άπαντα, δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο Δομάζος είναι 66, συνεχίζει να παίζει, κι οι περιγραφές (πώς παθιάζεται, πώς μαλώνει, σαν είκοσι χρονών) ισχύουν μέχρι κεραίας! Σε τούτο τον μικρόκοσμο του ποδοσφαίρου κανείς δεν μεγαλώνει. Πίτερ Παν, Χώρα του Ποτέ.

Θυμήθηκα τον Αντωνιάδη, επειδή μου το(ν) θύμισε, προ ημερών, ο Θωμάς Μαύρος. Με αφορμή το γκολ του Νίνη, που έκανε άνω-κάτω τους ιστοριοδίφες. Ο Θωμάς βγήκε να «υπερασπιστεί» ότι είναι γεννημένος δύο μήνες αργότερα απ' ό,τι γράφουν τα βιβλία, 31 Μαΐου αντί 31 Μαρτίου, άρα ήταν πιο νέος από τον Νίνη όταν έβαλε το δικό του παρθενικό γκολ. Είμαι σίγουρος πως ο Μαύρος λέει αλήθεια. Μπορεί να του το άλλαξαν, τότε, για να κερδίσει τη (σχολική) χρονιά. Το έκαναν και στην ΕΠΟ, τα παλαιότερα χρόνια.

Για να κερδίζουν, οι παίκτες, τη διοργάνωση των Ελπίδων. Ο Καλιτζάκης ήταν γεννημένος 10/2 (το '66), του 'βαζαν το «1» μπροστά από το «2», τον εμφάνιζαν γεννημένο 10/12. Με τον Νικοπολίδη, νομίζω, έγινε κάτι παρόμοιο. Ο Μαύρος λοιπόν, ο απλησίαστος Μαύρος των 501 συμμετοχών και των 260 γκολ, «έκανε θέμα» για τους δύο μήνες. Μπροστά κι από την «αποκατάσταση της ιστορικής αληθείας» μιλούσε ο Μαύρος που σήμερα είναι 53 ετών παιδί.

Εχει γλύκα όλο αυτό. Ακούς να συζητούν για φάσεις των '60s ή των '70s, κι έχει τέτοια λεπτομέρεια η διήγηση που νομίζεις πως οι αγώνες έγιναν χθες. Μπαίνω στην ηλικιακή φάση που μπορώ να αρχίζω να το καταλαβαίνω. Και το... σοκ όταν βλέπεις την ημερομηνία γέννησης του Νίνη (ήμουν κιόλας οκτώ χρόνια στη δουλειά, το '90, και υπηρετούσα βαρυοπλίτης στο Χαϊδάρι!) αλλά και τον πλούτο της ανάμνησης.

Είμαι 43, και θυμάμαι με ακρίβεια μια καλή έξοδο σε σχολικό αγώνα (Β' Λυκείου) που τράβηξε την επιδοκιμασία του γυμναστή μας, παλαίμαχου άσου του Πανιωνίου Στέλιου Μπραουδάκη. Επίσης, μία απόκρουση στο «Γ» το πρώτο καλοκαίρι μου σε κατασκήνωση (Γ' Γυμνασίου) που έγινε, μετά, το talking point. Οπωσδήποτε στιγμές, εννοείται... τις καλές, αργότερα από το πρωτάθλημα Τύπου.

Πώς να μη θυμούνται, αυτοί, τα δικά τους; Ο Γάλλος Λοράν, σκόρερ του πρώτου γκολ στα χρονικά του Μουντιάλ (1930), έλεγε κάποτε στο Παρίσι ότι έχει περιγράψει σε εκατοντάδες συνεντεύξεις πώς το 'βαλε. Αλλιώς το περιέγραφε το '58, αλλιώς το '78, αλλιώς το '98. Πάντοτε, ενώ σεβόταν την κεντρική ιδέα, συγχρόνως έβαζε κάτι παραπάνω... σε σάλτσα!

Ο Δανός Τζον Γένσεν, σχολιαστής του Euro 2000, μου έλεγε στο Αμστερνταμ πως δεν περνάει μέρα να μη βρεθεί κάποιος να τον ρωτήσει για το γκολ στον τελικό του Euro 92 με τη Γερμανία. Θα τα περάσει, κάποτε, κι ο Χαριστέας.
Ολοι, σήμερα, νομίζουν πως σε 20 χρόνια θα 'χουν βαρεθεί να λένε τα ίδια και τα ίδια. Τους βεβαιώ, θα τα λένε και (με ολίγη, εκάστοτε, σάλτσα) θα τα ξαναλένε. Από ανασφάλεια και αγωνία, μην ξεχαστούν. Δεν (θα) μπορούν να κατανοήσουν ότι, όχι απλώς δεν ξεχνιούνται, αλλά τους λατρεύουμε γι' αυτό που είναι. Εσαεί παίδες.