Ο Τζίγκερ, ο Ντέμης και ο... Λένιν (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

E, αφού ο Πρ. Παυλόπουλος, αγορεύοντας στη Βουλή, θυμήθηκε τον Λένιν, ας μνημονεύσουμε κι εμείς μια ρήση του Ρώσου επαναστάτη. «Βαδίζουμε χωριστά, αλλά χτυπάμε μαζί». Ετσι είχε προσδιορίσει ο αρχηγός των μπολσεβίκων τη σύμπραξη του κόμματός του με τους σοσιαλδημοκράτες. Ενενήντα χρόνια αργότερα η τακτική παραμένει «φρέσκια»: ΑΕΚ και Παναθηναϊκός βαδίζουν χωριστά, χτυπώντας μαζί! Πού, τι και γιατί; Εδώ σας θέλω...

Είναι πανθομολογούμενο: το ελληνικό ποδόσφαιρο επί Super League δικαιώνει, μέχρι στιγμής, τη γνωστή παροιμία με τα ρούχα του Μανωλιού. Μόνο που τα «χειμερινά ανάκτορα» της Super League τα έκτισαν, πετραδάκι πετραδάκι, ο Τζίγκερ κι ο Ντέμης. Ο Σωκράτης στην αρχή ψέλλιζε «απελθέτω απ' εμού το ποτήριον», λες κι εμπεριείχε... κώνειο. Οταν «μαλάκωσε», το αντιμετώπισε σαν να επρόκειτο για μουρουνέλαιο: κλείνεις τα μάτια και πίνεις. Η Super League και η ΕΠΟ «εξοπλίστηκαν» με τις συμφωνηθείσες -απ' όλους- δικαιοδοσίες. Αίφνης, με το πρωτάθλημα στο «παρά δέκα» και τον νικητή προ πολλού βέβαιο, «κιτρινόμαυροι» και «πράσινοι» παιανίζουν. Δεν είναι, ακριβώς, αργά για εξεγέρσεις. Είναι πολύ αργά για να αναγνωριστούν ως ειλικρινείς τούτες οι εξεγέρσεις.

Τα μάτια μας... πονούν κάθε Κυριακή, από την αρχή της σεζόν, με άφθονα «αριστουργήματα» διαιτητών. Τα περισσότερα ξεχάστηκαν γρήγορα, διότι οι αντίστοιχοι αγώνες δεν αφορούσαν τον ανταγωνισμό των «μεγάλων». Ουδείς κήρυξε «ανένδοτο». Μήπως είναι, τουλάχιστον, «ομοιοπαθείς» οι δύο διαμαρτυρόμενοι; Δεν νομίζω. Η ΑΕΚ δικαιούται να έχει κάποια παράπονα, όταν αναλύει το φετινό συνολικό «ισοζύγιο» των διαιτητικών λαθών. Ανάλογος ισχυρισμός για τον ΠΑΟ θα ηχούσε μάλλον ως αστεϊσμός...

Κακά τα ψέματα. Τις διοικήσεις των δύο ομάδων ενώνει, τώρα, μια κοινή επικοινωνιακή ανάγκη, με δύο σκέλη. Το πρώτο: να «εξηγήσουν» -όσο πιο ανώδυνα γίνεται- την αδυναμία, όχι της κατάκτησης, αλλά κι αυτής ακόμα της διεκδίκησης του τίτλου. Το δεύτερο σκέλος; Η πρόθεση να διαμορφώσουν, έκαστος για λογαριασμό του, το «κατάλληλο κλίμα», τώρα που κρίνεται η χρυσοφόρος δεύτερη θέση. Οξύμωρο μεν, αληθινό δε: τους ενώνει επικοινωνιακά αυτό που τους χωρίζει πρακτικά.

Απορείτε; Κακώς. Για την Ελλάδα μιλάμε: εδώ, βγάζεις DVD και την επομένη κερδίζεις πέναλτι-δώρο. Εδώ, αν ο διαιτητής σε αφήσει με παίκτη λιγότερο, εξαντλώντας την αυστηρότητά του, στη συνέχεια θα εξαντλήσει και κάθε ικμάδα... εθελοτυφλίας, προς όφελός σου. Σε τέτοιο ποδοσφαιρικό στερέωμα, μοιραία ανθούν ψευδεπίγραφα περί «κάθαρσης» μανιφέστα και light «εξεγέρσεις» που θυμίζουν όχι Λένιν, αλλά... ΚΟΔΗΣΟ.