Θα παίξουμε πόλεμο ή παίζουμε «εν ου παικτοίς»; (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Με ζώνουν σύννεφα, δεν ντρέπομαι να ομολογήσω την (πιθανή) υπερβολή, όποτε ο γιος μου έρχεται σπίτι και διηγείται πώς «παίζει πόλεμο» με τον Δημητράκη και τους λοιπούς... κακοποιούς στο προνήπιο. Διερωτώμαι, αν σκοτίζομαι άσκοπα. Το βέβαιον είναι πως, απ' το να τον ενθαρρύνω κι ύστερα να καμαρώνω ότι ο κανακάρης τούς πλακώνει όλους στις γρήγορες, ενστικτωδώς επιλέγω την (αντίρροπη) κατηχητική προσπάθεια να καταλάβει τι σημαίνει πόλεμος.

Νιώθω ότι παίζουμε (...πόλεμο) με ιδιαίτερη, έως αφόρητη, ελαφρότητα. Και στο ποδόσφαιρο. Πολύ εύκολα! Με ασυγχώρητη άγνοια κινδύνου. Χθες ήταν η ημέρα μνήμης των νεκρών «πολεμιστών» στο Νέο Φάληρο. Μία εβδομάδα πίσω, στον «πόλεμο» των Τσιτσιλιάνων, δυο βήματα απ' τη γειτονιά μας δηλαδή, σκοτώθηκε άνθρωπος. Οικογενειάρχης. Ούτε 40 χρόνων. Κι εμείς, εδώ, κηρύσσουμε... ακήρυχτα την έναρξη του αντάρτικου. Ελπίζω να συναισθανόμαστε τι λέμε και τι κάνουμε.

Ο Ολυμπιακός, να δεχθώ, είναι αυτός που είναι: το 50-50... αδικία. Και το 70-30... όχι αρκετή ισονομία. Ο Σάββας ανεβαίνει στον άμβωνα να (μας) πει ότι το Καραϊσκάκη είναι εκκλησία και το Ολυμπιακό Στάδιο κολαστήριο, πράγμα για το οποίο το Πειθαρχικό της UEFA διατηρεί την ακριβώς αντίστροφη γνώμη. Κι ο νεόνυμφος Λεμονής παίρνει προίκα μερικά σφυρίγματα, κατά το εθιμικό δίκαιο των δώρων στους γάμους. Να βοηθήσουμε τα παιδιά να ξεκινήσουν την καινούργια ζωή τους.

Η ΑΕΚ, να δεχθώ επίσης, είναι ιστορικά συμβατή με το «αντάρτικο» διότι, απλώς, ουδέποτε υπήρξε στην μπάλα καθεστώς. Ο Μελισσανίδης, μελετώντας το παρελθόν, δικαιούται να λογίζεται ως ο νούμερο ένα επιτυχημένος (στα σαμποτάζ τού, τότε, καθεστώτος) αντάρτης στα χρονικά της «Ενωσης». Απόδειξη της επιτυχίας του; Η καθιέρωση της ορολογίας «επί Μελισσανίδη», ισότιμης με το «επί Βαρδινογιάννη» και με το «επί Κόκκαλη». Η πραγματικότητα είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο ουδέποτε έζησε, έστω λίγον καιρό, «επί Μελισσανίδη».

Εκείνα τα χρόνια, όμως, με τον Ολυμπιακό πρακτικά ανύπαρκτο και με τον βαρδινογιαννισμό πανίσχυρο αλλα όχι άτρωτο, το αντάρτικο Μελισσανίδη κατέγραψε τόσες επιτυχίες που έφτασε να 'ναι, στον μέσο νου, ισοϋψές κατεστημένου. Για να επιτευχθούν αυτά, τα καίρια κτυπήματα, ήταν προϋπόθεση ότι τα αίσχη στα σαμποτάζ δεν διέφεραν σε τίποτε απ' τα αίσχη που το σαμποτάζ καταπολεμούσε. Μας έστηναν τον διαιτητή, τους στήναμε το δεκάρι ή τον γκολκίπερ. Ο δρόμος, στη μακρά πνοή, αποδείχθηκε αδιέξοδος. Το μελάνιασμα του Μπάκα ήταν η αφετηρία της (πολύχρονης) κίτρινης παρακμής.

Ξανά, στο σήμερα. Εννοείται ότι ο Ντέμης Νικολαΐδης πιστώνεται ξεκάθαρα με τις πιο «υγιείς προθέσεις» (αλλά, το ακόμη σημαντικότερο, με τις πιο υγιείς πρακτικές) που έχει συμβεί να κυκλοφορήσουν, σε τούτο τον απολύτως παρολιτζίδικο χώρο, εδώ και 25 χρόνια. Οσα ζω δηλαδή, λόγω επαγγέλματος, τον πλανήτη-ελληνικό ποδόσφαιρο από κοντά. Και είναι ετούτη η άκρα αντίθεση, της υγείας με το παρολί, που εξηγεί το συγκρουσιακό ταμπεραμέντο του. Αν θέλετε, το νομιμοποιεί.

Επιπλέον, είν' ο λόγος για τον οποίον η αποδοχή του απ' την κοινωνία απολαμβάνει τέτοιο εύρος. Την Τρίτη το βράδυ η ανεπίσημη πληροφόρηση ήταν ότι «αρχίζει ο πόλεμος» της ΑΕΚ εναντίον της ασχήμιας. Εως και σήμερα, Παρασκευή, δεν έχει επισήμως εξηγηθεί τι σημαίνει αυτό. Ενώπιον του (όχι θεωρητικού) κινδύνου ο κάθε πυροβολημένος να το πάρει όπως θέλει ή όπως το καταλαβαίνει η κούτρα του, με ανυπολόγιστες τις συνέπειες μετά, ο Νικολαΐδης οφείλει δημοσίως να ερμηνεύσει πώς το εννοεί. Ειδάλλως, παίζει «εν ου παικτοίς».

Οφειλε, για την ακρίβεια, να το έχει ήδη πράξει. Οχι σήμερα. Χθες. Για να μην πάρει στον λαιμό του το (όποιο) κρίμα. Εάν δεν το έχει συνειδητοποιήσει (τώρα που εικάζω πως όλος ο κόσμος του λέει... πόσο καλά κάνει ή πόσο άργησε να το κάνει), η πρώτιστη υποχρέωσή του είναι απέναντι στις γυναίκες και στα παιδιά που αυτός με τον τρόπο του, μπροστά απ' οποιονδήποτε άλλον, έφερε στο γήπεδο. Οι γυναίκες και τα παιδιά δικαιούνται να ξέρουν, εάν κάτι αλλάζει, πού πηγαίνουν...