Mια κλεφτή ματιά στο ημερολόγιο (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Hταν θέμα χρόνου να ακουστούν οι πρώτοι τριγμοί από το, κάπως εύθραυστο, οικοδόμημα του φετινού Παναθηναϊκού. “Ο προπονητής μου δεν πιστεύει ότι αξίζω περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Οι σχέσεις μας είναι καθαρά επαγγελματικές”, δήλωσε ο Ρομπέρτας Γιαβτόκας, ως δεύτερος... Σπανούλης, σε εφημερίδα της Λιθουανίας. Ηταν, επαναλαμβάνω, θέμα χρόνου.

Στον Παναθηναϊκό, βέβαια, ο χρόνος μετριέται διαφορετικά απ' ό,τι σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός. Οι γκρίνιες και τα μυστικά μένουν καλά κρυμμένα μέσα στα αποδυτήρια, μέχρι που το καπάκι ξεχειλίζει. Στο λιμάνι αυτό συνέβη εδώ και πολλές εβδομάδες, μια και δεν χωρούσε μέσα ο Σχορτσιανίτης. Στο ΟΑΚΑ, το φυσικό μέγεθος του καθολικώς διαμαρτυρόμενου είναι εξίσου κολοσσιαίο, αλλά η σημασία του συγκεκριμένου παίκτη για την ομάδα, σαφώς μικρότερη. Πρόβλημα θα υπάρξει αν ξεσπαθώσει κανένας Αλβέρτης...

Μολονότι σέρνει τον χορό της Ευρωλίγκας, μαζί με την ΤΣΣΚΑ και την Τάου, ο Παναθηναϊκός υστερεί σε χημεία σε σχέση με την ομάδα των προηγούμενων ετών. Από τους παίκτες που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο, ο μόνος που ενσωματώθηκε σε χρόνο μηδέν και δείχνει σαν να φοράει το τριφύλλι χρόνια» είναι ο Δήμος Ντικούδης. Κάτι ο τρόπος του παιχνιδιού του, κάτι το κέφι που του δημιούργησε η παλιννόστηση, κάτι η πολυετής συνεργασία με τους άλλους Ελληνες διεθνείς, το περιβόητο διάστημα προσαρμογής καταργήθηκε.

Ο Σισκάουσκας τα καταφέρνει αρκετά καλά χάρη στην μπασκετική του ευφυΐα, αλλά είναι κάπως εύθραυστος και συχνά χάνει έδαφος λόγω της απουσίας του από προπονήσεις. Ο Μπετσίροβιτς παρουσιάζει εκθαμβωτικές εκλάμψεις, αλλά συχνά εξαφανίζεται, μια και έχει μάθει να παίζει με την μπάλα στα χέρια. Ο Βούγιανιτς δεν μπορεί ακόμα να κριθεί, διότι είναι μπαλαντέρ των λίγων λεπτών και προέρχεται από πολύμηνη απουσία. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την παρουσία του Ντελκ και με την απουσία του Γιαβτόκας.

Ο Αμερικανός ξέρει μόνο να σκοράρει με σουτ ύστερα από «πικ εν ρολ» ή στον αιφνιδιασμό. Στο ΝΒΑ έπαιζε και «άσος», αλλά ο Ομπράντοβιτς δεν του δίνει ποτέ την μπάλα. Προβληματικός στην άμυνα, αλλά και ασταθής όσο όλοι οι σουτέρ, ο Ντελκ δεν πρόκειται να μάθει στα τριανταφεύγα του τη λογική του Παναθηναϊκού. Η ομάδα, όμως, χρειάζεται το σκοράρισμά του. Τα μακρινά σουτ του θα ανοίξουν τις αντίπαλες άμυνες και θα δημιουργήσουν χώρο για τις διεισδύσεις του Διαμαντίδη και τη δράση των ψηλών. Ρολίστα τέτοιας πολυτέλειας, περίπου αμέτοχο στη συνολική λειτουργία του συστήματος, ο Παναθηναϊκός δεν είχε ποτέ.

Και ο Γιαβτόκας; Ο Ομπράντοβιτς φέρεται σαν να του τον επέβαλαν ή σαν να τον πήρε μόνο και μόνο για να σιωπήσουν όσοι φώναζαν ότι ο ΠΑΟ χρειαζόταν βαρύ σέντερ. Ο Σέρβος, ανέκαθεν, θέλει ψηλούς που να μαρκάρουν και στην περιφέρεια, να σκοράρουν από τα 6-7 μέτρα, γρήγορους και ευέλικτους, μπασκετμπολίστες περισσότερο παρά «ξυλοκόπους». Ο Λιθουανός στηρίζεται περισσότερο στα αθλητικά προσόντα και το μπόι του, παρά στην τεχνική ή το μυαλό του. Πότε πότε χρησιμοποιείται απέναντι σε θηρία τύπου Σαντιάγο, συνήθως όμως ξεχνιέται στη σκιά του κουαρτέτου Μπατίστ, Τσαρτσαρή, Τομάσεβιτς, Ντικούδη. Ούτε ο τραυματισμός του Μπατίστ άλλαξε τα δεδομένα. Μαθημένος να παίζει πολύ, ο Γιαβτόκας διαμαρτύρεται, εις ώτα μη ακουόντων.

Αν ήμασταν στο 1995, θα έλεγα ότι ο Παναθηναϊκός απέκτησε τον Γιαβτόκας για να μην τον πάρει ο Ολυμπιακός. Επιτρέψτε μου να ρίξω μια ματιά στο ημερολόγιο για να βεβαιωθώ.