Σαμπάνιες έξω, ξινό κρασί εδώ (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Κυριακή βράδυ, ο Νίκος Ζήσης και ο Μιχάλης Κακιούζης έπιναν σαμπάνια μέσα από Κύπελλα, εκλεκτά και υπερήφανα μέλη πλούσιων ομάδων της Ευρώπης, συλλέκτες πολύτιμων μετάλλων απανταχού της μπασκετικής οικουμένης. Αργά το ίδιο βράδυ επέστρεψαν σε πολυτελή σπίτια πανέμορφων πόλεων, ονειρεμένων από οποιονδήποτε ατυχή που αναπνέει καθημερινά το καυσαέριο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης ή του Πειραιά. Για τον αρχηγό της Εθνικής μας ομάδας και για το δημοφιλέστερο, ίσως, μέλος της, «la vita e dolce». Η ζωή είναι γλυκιά. Τι κι αν η μητρική τους γλώσσα πέρασε σε δεύτερο πλάνο;

Κυριακή βράδυ, πίσω στην Ελλάδα, δύο από τις ομάδες στις οποίες χτίστηκαν μικρά θαύματα την τελευταία δεκαετία βυθίζονταν σε κρίση οδυνηρή, ικανή να τις φέρει στο χείλος του γκρεμού ή ακόμα και στο βάθος του. Μόλις πέρυσι τέτοιον καιρό, η ΑΕΚ έπαιζε για 6η συνεχόμενη φορά στην Ευρωλίγκα, ενώ το Μαρούσι φλέρταρε με την ευρωπαϊκή καταξίωση και καμάρωνε για την αγωνιστική και εξωαγωνιστική ευρωστία του. Φέτος, ετοιμάζονται για την κρίσιμη μεταξύ τους αναμέτρηση, με τη δαμόκλειο σπάθη να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια παλιών παικτών, νέων προπονητών, κουρασμένων διοικήσεων και αδιάφορων φιλάθλων. Ενατος εναντίον ενδέκατου στην Ελλάδα, δύο κάτοχοι ευρωπαϊκών τροπαίων. Εάν σωθούν και οι δύο από τον υποβιβασμό, θα το χρωστάνε σε κάτι Μακεδονικούς.

Κυριακή βράδυ, το ελληνικό μπάσκετ είχε δύο διαφορετικά πρόσωπα. Τζέκιλ και Χάιντ, σε συσκευασία ενός. Μέσα από τα τείχη, το έδαφος αποδεικνύεται άγονο και ασταθές, σαν κινούμενη άμμος. Από όσους χτίζουν με θάρρος, οι περισσότεροι μοιάζουν καταδικασμένοι να το μετανιώσουν. Έξω από τα σύνορα, όμως, τα επίλεκτα στελέχη μας είναι περιζήτητα, αφού μετατρέπουν την ξενοιασιά σε κινητήριο δύναμη, αφήνουν το ταλέντο τους να ανθήσει και δικαιώνουν την εμπιστοσύνη όσων επενδύουν σε γεύσεις ελληνικές.

Παπαλουκάς, Ζήσης, Κακιούζης, Παπαδόπουλος, Φώτσης, Ντικούδης, Χατζηβρέττας, όλοι κέρδισαν πρωταθλήματα, Κύπελλα, επαίνους στην εκτός Ελλάδας καριέρα τους. Όσοι επιστρέφουν (ή αρνούνται τον ξενιτεμό), ποντάρουν στη φερεγγυότητα του Παναθηναϊκού και κατά δεύτερο λόγο του Ολυμπιακού. Οι υπόλοιποι ρίχνουν πίσω τους μαύρη πέτρα. Τι νομίζετε ότι θα σας απαντήσει ο Μιχάλης Κακιούζης εάν του προτείνετε να συνεχίσει την καριέρα του στην αγαπημένη του ΑΕΚ; Καλού κακού φυλαχτείτε, γιατί μπορεί να πέσει καμιά ξανάστροφη.

Απολύσεις προπονητών, αλλαγές επί αλλαγών στο έμψυχο δυναμικό, γκρίνια και έριδες, «ήξεις, αφήξεις» επί παντός του επιστητού. Το σκηνικό στις δύο «κιτρινόμαυρες» αθηναϊκές ομάδες της Α1, με τις συνεχείς κινήσεις πανικού, θυμίζει περισσότερο μαγαζάκια (του τρόμου), παρά τις ΚΑΕ που στο παρελθόν θαυμάστηκαν ως φορείς ήρεμης δύναμης.

Υπάρχουν και χειρότερα, θα μου πείτε. Ασφαλώς υπάρχουν. Στο Αιγάλεω, με τη σημειωτέον επιτυχημένη πορεία, η τεχνική ηγεσία άλλαξε ήδη δύο φορές, και τα συμβόλαια των κοινοτικών μοιάζουν να διαρκούν 1-2 εβδομάδες. Αλλά το Αιγάλεω είναι μια ομάδα νεοφώτιστη, ποτισμένη ακόμα με τα σύνδρομα του πτωχού, του ταπεινού, του μικρού. Παθαίνοντας, μαθαίνει. Στο Μαρούσι και την ΑΕΚ (για να μην ανοίξουμε κουβέντα και για τον Απόλλωνα), ορισμένοι μαθητές αποδεικνύονται ανεπίδεκτοι μαθήσεως.