Ενα κλισέ που κρατάει χρόνια (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Eξαιρετικά δημοφιλής και διαδεδομένος είναι τούτος ο ισχυρισμός: οι Ελληνες φίλαθλοι έχουν απομακρυνθεί από τα γήπεδα, επειδή «βομβαρδίζονται» από θελκτικές εικόνες που προέρχονται από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να νιώθουν μεγάλη απογοήτευση για το ποδόσφαιρό μας. Ισχύει;

Ο γράφων θεωρεί το εν λόγω αξίωμα διπλά απλουστευτικό. Πρώτον, διότι δεν νοείται να αποδίδεται σε έναν μόνο λόγο η δραματική μείωση της προσέλευσης του κόσμου στα γήπεδα, σε σύγκριση με τις δεκαετίες του '70 και του '80. Επενεργούν πολλές παράμετροι. Δεύτερον, διότι εάν επιδρούσε καταλυτικά κάποιο ποδοσφαιρικό... πολιτισμικό σοκ, εξαιτίας των συγκρίσεων με τα «της αλλοδαπής», αυτό θα ήταν πολύ εντονότερο στην εκπνοή των sixties και -κυρίως- στα πρώιμα seventies. Ο λόγος; Απλός. Τότε μπήκε στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων εκείνο το θαυματουργό «κουτί», η τηλεόραση...

Αίφνης, λοιπόν, εκείνες οι ασπρόμαυρες «Ουράνια» και οι «Λέβε Οπτα με σήμα το λιοντάρι» έφεραν στα σπίτια μας τον Μπεστ, τον Εουσέμπιο, τον Κρόιφ, τον Ματσόλα, τον Μπεκενμπάουερ, τον Μπρέμνερ, τον Κίγκαν. Μέχρι το 1975, όταν απολαύσαμε και το δεύτερο -μετά τον Aγιαξ- αριστούργημα του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, την Ντιναμό Κιέβου του Μπλαχίν, το «ποδοσφαιρικό-πολιτισμικό σοκ» είχε βιωθεί για τα καλά. Aδειασαν, τότε, τα γήπεδα στην Ελλάδα; Οχι δα.
Σύμφωνοι, τώρα, χάρη (και) στη συνδρομητική tv η προσφορά διεθνούς ποδοσφαιρικού θεάματος «θέριεψε». Ενίοτε γίνεται καταιγιστική. Ε, και;

Περισσότεροι -αν οι αναλογίες έχουν σημασία- είναι και οι εγχώριοι αγώνες που καλύπτονται τηλεοπτικά: κάθε εβδομάδα μεταδίδονται πέντε ή έξι από τα οκτώ παιχνίδια της Super League και κάποια της Β' Εθνικής.

Ούτως ή άλλως, η «δοσολογία» -ελληνικό και διεθνές ποδόσφαιρο- παραπέμπει σε αντιπαραθέσεις «περί όνου σκιάς». Σε τελική ανάλυση, το δέος που προκαλούσαν «οι ξένοι» στα seventies ήταν μεγαλύτερο. Γιατί; Διότι, απλούστατα, εκπρόσωποι του «ξένου ποδοσφαίρου» στα μάτια του Ελληνα τηλεθεατή ήσαν -σχεδόν αποκλειστικά- κορυφαία αστέρια σε πολύ μεγάλα ματς. Μόνο τα Σάββατα μπορούσες να παρακολουθήσεις κάποιο «δευτεροκλασάτο» παιχνίδι από την Αγγλία. Τι λέτε, πότε ήταν ισχυρότερος ο «πειρασμός» της εξιδανίκευσης; Τότε ή τώρα που βλέπεις ακόμα και τις μέτριες στιγμές της Κρου;

Αν θέλουμε να ανιχνεύσουμε, με ειλικρίνεια, τα βαθύτερα αίτια της αποχής του κόσμου από τα γήπεδα, ας αναζητήσουμε τους παράγοντες που καθιστούν την ελληνική κοινωνία περισσότερο εσωστρεφή. Ολα τα άλλα είναι εύκολες «εξηγήσεις» για ευκολότερες αποδράσεις από την πραγματικότητα.