Η πιο α-ποδοσφαιρική μεγαλούπολη της Ευρώπης (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Απ' τους πρώτους Ελληνες ποδοσφαιριστές που εκμεταλλεύτηκαν το αβαντάζ-Μποσμάν, ο Μαρίνος Ουζουνίδης είχε μεταναστεύσει στη Χάβρη, φάτσα (ακριβώς απέναντι) στην Αγγλία. Το πιο παλαιό κλαμπ στην ιστορία του γαλλικού φούτμπολ. Του τηλεφώνησα, θυμάμαι, να μου πει πώς του φαινόταν τότε το γαλλικό πρωτάθλημα. «Είμαστε», μου είπε, «19 ομάδες που συμπληρώνουμε το σκηνικό, για να ασχολούνται όλοι με τη μία. Την Παρί Σεν Ζερμέν».

Πράγματι, εκείνα τα χρόνια έτσι ήταν. Η αυτοκρατορία Ταπί στη Μασσαλία είχε καταρρεύσει, ατιμασμένη. Κι η αυτοκρατορία Ολάς στη Λιόν δεν είχε ανατείλει ακόμη. Αλλά ήταν έτσι, μόνον εκείνα τα χρόνια. Με τον Λουί Φερναντέζ, ήδη παλαίμαχο της PSG, να καθοδηγεί τη λιμουζίνα. Μέσα επέβαιναν ο Ουεά, ο Ζινολά, ο Τζορκαέφ, ο σημερινός κόουτς Λε Γκουέν, ο σημερινός τεχνικός διευθυντής Ρος, ο σημερινός προπονητής των μικρών Γκερέν, ο σημερινός πρεσβευτής του συλλόγου στη Λατινική Αμερική Ραΐ. Η λαμπερή συλλογή του Canal Plus.

Διαχρονικά, όμως, το ποδόσφαιρο ποτέ δεν υπήρξε κάτι το σημαντικό στο Παρίσι. Στη ροή του France '98 οι «μπλε» πέρασαν (και καλόμαθαν με την ολόθερμη υποστήριξη) απ' τη Μασσαλία, απ' τη Λιόν, απ' τη Λανς κι όταν, στην τελική ευθεία, εγκαταστάθηκαν στην πρωτεύουσα... φρίκαραν. Ο αρχηγός Ντεσάν, τις τελευταίες ώρες πριν από τον τελικό, επιτέθηκε θυμωμένος εναντίον «των τύπων με τις γραβάτες που κάθονται αναπαυτικά» στο «Σταντ ντε Φρανς» «και δεν κουνιούνται απ' τη θέση τους». Μόνον αφού τον είδαν να σηκώνει το τρόπαιο στα χέρια, ξύπνησαν και ξεχύθηκαν στα Ηλύσια Πεδία.

Πριν κάνα δυο χρόνια ο Κιντής, οικονομολόγος απ' τους λίγους, είχε μπει στα μεράκια κι επεξεργαζόταν στο μυαλό την ιδέα να πάει να πάρει τη Ρασίγκ Παρί. Πρωταθλήτρια Γαλλίας, προπολεμικά. Οικοδέσποινα του Σταντ Κολόμπ, στα βορειοδυτικά, έδρας του Παγκοσμίου Κυπέλλου '38 και των Ολυμπιακών Αγώνων '24. Ουραγός στην τέταρτη κατηγορία ή κάτι τέτοιο, σήμερα. Και, με πλάνο πενταετίας, να την ανεβάσει στη Ligue 1, να παίζει στο Σταντ ντε Φρανς, να (φτάσει να) βγάζει λεφτά! Το κυριότερο, να... γουστάρει ό,τι συνήθως περιγράφεται ως «επένδυση στο ποδόσφαιρο».

Η ιδέα ήταν τέλεια. Για... άλλη πόλη. Απ' όσα ξέρω, ο Κιντής την έχει εγκαταλείψει, αφού την έψαξε ενδελεχώς, οριστικά. Το Παρίσι «δεν είναι» για το ποδόσφαιρο. Ως και η Ρεντ Σταρ, το σωματείο που ίδρυσε ο ίδιος ο Ζιλ Ριμέ στα τέλη του 19ου αιώνα, φυτοζωεί στις χαμηλές κατηγορίες. Το Παρίσι είναι το άκρον άωτον της παραδοξότητας. Η πόλη που γέννησε τη FIFA και το Μουντιάλ, το Κύπελλο Πρωταθλητριών και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, είναι η πιο α-ποδοσφαιρική μεγαλούπολη της Ευρώπης. Υποδεχόταν τελικούς, και για πολλά χρόνια δεν είχε, καν, ομάδα να διαγωνίζεται στα Κύπελλα Ευρώπης. Και ποτέ, στα χρονικά, δεν είχε... τοπικό (ελλείψει δύο, διότι τουλάχιστον τόσα χρειάζονται, κλαμπ αιχμής) ντέρμπι!

Μία απάντηση θα μπορούσε να είναι η πληθώρα «άλλων» επιλογών στο πράγματι ανεξάντλητο Παρίσι, που κάνουν το ποδόσφαιρο δευτερεύον. Ενώ π.χ. στην... πίκρα της Λανς, όπου ο κόσμος δεν έχει απολύτως τίποτε άλλο, το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς προτεραιότητα. Είναι η μοναδική ενασχόληση ελεύθερου χρόνου. Αλλά πάλι, σκέπτεται κανείς, πληθώρα επιλογών προσφέρουν και η Ρώμη και η Βαρκελώνη και το Λονδίνο και το Βερολίνο και η Λισσαβώνα. Κι όμως, εκεί το ποδόσφαιρο παραμένει... ποδόσφαιρο. Η μόνη απάντηση που συνεπώς απομένει, για το Παρίσι, είναι η ιστορικότητα. Η κουλτούρα. Η παράδοση. Ποτέ δεν αγκαλιάστηκαν με το ποδόσφαιρο.

Οτι μεσολάβησε η ύπαρξη και η ακμή της Παρί Σεν-Ζερμέν, αυτό δεν ήταν φυσικότητα. Δεν ήλθε από εγνωσμένο αθλητικό background. Ηταν, μονάχα, τεχνητή ικανοποίηση αναγκών τηλεοπτικού θεάματος. Και γι' αυτό, όπως φούσκωσε κάποτε, έτσι ξεφούσκωσε μετά. Κι έφτασε, τώρα, η Παρί Σεν Ζερμέν να 'χει στόχο χρονιάς το να μην υποβιβαστεί!