Ο αποψινός αντίπαλος της ΑΕΚ (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Παρακολουθώντας την ΑΕΚ, έχω την εντύπωση ότι η «Ενωση» κάνει φέτος σε όλα τα επίπεδα ό,τι έπρεπε να είχε κάνει δύο χρόνια πριν, όταν ο Ντέμης Νικολαΐδης ανέλαβε στη δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας της τις τύχες της. Η ομάδα προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και μακριά από το γήπεδό της. Στο πρωτάθλημα έχει πληρώσει ακριβά κάποια ρίσκα –έτσι πρέπει να κάνει μια ομάδα που είναι μεγάλη. Για να κάνεις πρωταθλητισμό πρέπει να αναγκάσεις τους άλλους να σε «μετράνε». Φέτος την ΑΕΚ την υπολογίζουν, μέχρι πέρυσι τη συμπαθούσαν.

Στο ΟΑΚΑ η ΑΕΚ είναι αρκετά παραγωγική ακόμα και μετά τα Χριστούγεννα, που περνάει μια κάμψη. Τα παιχνίδια της δεν διακρίνονται από σκοπιμότητα ή «τακτικολαγνεία» και ο κόσμος δεν πλήττει περιμένοντας να 'ρθει το τελευταίο δεκάλεπτο για να δει ένα γκολ, όπως πέρυσι. Η «Ενωση» προσπαθεί στο γήπεδό της να ζεστάνει τον κόσμο και στο Τσάμπιονς Λιγκ το πέτυχε: δεν προσπάθησε με τη ζεστασιά του κόσμου να βγάλει τη χρονιά, όπως πρόπερσι –υπάρχει διαφορά. Η ΑΕΚ θυμώνει όταν δεν κερδίζει και διαμαρτύρεται όταν νιώθει ότι την κλέβουν. Και η διοίκησή της αποφάσισε να αφήσει κατά μέρους την τακτική της σιωπής: αν το είχε κάνει αυτό δύο χρόνια πριν, σήμερα θα ήταν σίγουρα πιο σεβαστή.

Ποτέ

Στο ποδόσφαιρο δεν πληρώνεις σχεδόν ποτέ εδώ και τώρα. Οταν η ΑΕΚ δύο χρόνια πριν καθιέρωνε ως στυλ συμπεριφοράς το «δεν πάμε για πρωτάθλημα» και βάφτιζε αγωνιστική πρόοδο το βαρετό παιχνίδι του Σάντος μόνο και μόνο επειδή μια σειρά από νίκες στο 90' την κρατούσαν κοντά στους στόχους της, ουσιαστικά έβλαπτε τον εαυτό της. Δύο χρόνια αργότερα βρέθηκε με παίκτες που δεν έχουν πιεστεί για να κάνουν πρωταθλητισμό και με μια διοίκηση την οποία οι συν-εταίροι του πρωταθλήματος θεωρούσαν μαλθακή και άνευρη. Ο Νικολαΐδης αντιμετωπιζόταν από τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ και τους θεσμικούς άρχοντες σαν ένα είδος προέδρου που παίρνει μέρος σε ένα άλλο πρωτάθλημα! Με όποιον μίλαγες σου έλεγε ότι «εκτιμώ τον Ντέμη για τη δουλειά που έχει κάνει στο ΟΑΚΑ, για τη στάση του στα θέματα βίας, για την εξυγίανση μιας ουσιαστικά χρεοκοπημένης εταιρείας, για όλα». Κανένας παράγοντας ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε με τόση εκτίμηση ενώ τον τοποθετούσαν στο χειρουργείο.

Τίτλος

Η ΑΕΚ είχε γίνει κάτι σαν το ΚΚΕ Εσωτερικού του Λεωνίδα Κύρκου: άπαντες το αγαπούσαν και κανείς δεν το φοβόταν. Το είχε γράψει κάποτε, νομίζω το 1986, ο Μανώλης Αναγνωστάκης στην «Αυγή»: θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της διοίκησης του Ντέμη στην πρώτη αυτή περίοδο.

Τύπος

Το αστείο είναι ότι σε αυτά τα χρόνια της εκτίμησης ο Νικολαΐδης έμενε μόνος σε όλα τα σημαντικά. Οι πρωτοβουλίες του για τη βία έμειναν μεμονωμένες πράξεις, η στήριξη της Σούπερ Λίγκας γύρισε μπούμερανγκ. Κανείς δεν ασχολήθηκε με την ατμόσφαιρα των δικών του γηπέδων, κανείς δεν σταμάτησε το νταλαβέρι μιμούμενος την ΑΕΚ. Ακόμα και η μερίδα του Τύπου που είδε με συμπάθεια πολλές από τις πρωτοβουλίες του ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά το μέρος του στα δύσκολα. Είναι κουτό να περιμένεις στην Ελλάδα κάποιος να δώσει δίκιο στον Ντέμη για τα όσα δήλωσε για τους διαιτητές μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό: σε μια χώρα που όλοι μετράνε προσεκτικά τα λόγια τους, τέτοια ξεσπάσματα υποστηρίζονται συνήθως μόνο από οπαδούς-δημοσιογράφους, από τους οποίους ο σοβαρός Τύπος παίρνει διπλωματικά αποστάσεις. Ομως ο Νικολαΐδης είχε πει φόρα παρτίδα σε συμβούλιο της Λίγκας μια σειρά από πράγματα για τους διαιτητές και όσους τους ορίζουν πολύ πριν από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Εγραψε κανείς το παραμικρό; Ακόμα περιμένω.
Μπάτζετ

Μην πάει το μυαλό σας σε σενάρια συνωμοσίας: η ΑΕΚ του «μόνη ξανά δεν θα σ' αφήσω» και των «πάρτι» στο ΟΑΚΑ μπορούσε να προκαλέσει συμπάθειες –τίποτε άλλο. Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ δεν ένιωσαν ποτέ την απειλή της, οι διαιτητές στα παιχνίδια της έκαναν επιδείξεις μαγκιάς, ο Τύπος είχε βρει μια ομάδα που λειτουργούσε και ως βολικό παράδειγμα προς μίμηση και ως εύκολος στόχος για αναλύσεις περί μπάτζετ και άλλων τεράτων. Φέτος φτάσαμε στο απίστευτο: το μπάτζετ της ΑΕΚ να είναι επαρκές για να νικήσει η ομάδα τη Μίλαν και ανεπαρκές για να νικήσει τον Εργοτέλη!

Διεκδίκηση

Η αλήθεια είναι ότι η εταιρεία ΑΕΚ πέρυσι έπιασε τον στόχο της: ο στόχος πέρυσι ήταν να βγει δεύτερη και τα κατάφερε. Ομως η δεύτερη θέση δεν ταιριάζει σε μια μεγάλη ομάδα –πιο πολύ τη φθίνει αν προβληθεί σαν επιτυχία. Η φετινή ΑΕΚ είναι η πρώτη ΑΕΚ του Ντέμη που έκανε πρωταθλητισμό, δηλαδή διεκδίκησε τον τίτλο. Μια μεγάλη ομάδα πρέπει να διεκδικεί. Μπορεί να κερδίζει ή να χάνει, να θριαμβεύει ή να κατατροπώνεται, όμως πρέπει πάντα να έχει στόχο τον φόβο των αντιπάλων της. Κανείς δεν χρειάζεται να ξεθάψει τα τσεκούρια του πολέμου και να καταστρέψει π.χ. την ατμόσφαιρα του ΟΑΚΑ διώχνοντας τα παιδάκια που περνούν εκεί τις Κυριακές τους, αλλά από την άκαρπη συναίνεση είναι προτιμότερη η παρεμβατικότητα. Καλύτερα να ενοχλείς, παρά να μη σε υπολογίζουν.

Παρί

Απόψε η ΑΕΚ παίζει με την Παρί. Δεν ξέρω τι θα καταφέρει. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να δει απόψε στο πρόσωπο των Γάλλων όλους τους εν Ελλάδι εχθρούς της. Κερδίζοντας θα πικάρει πολύ κόσμο: τους δημοσιογράφους που από τη ρήξη προτιμούν τη σιωπή, τους συνεταίρους που την κλέβουν, τους εκφραστές της άποψης ότι όλα στη ζωή γίνονται με τα λεφτά, τους νοσταλγούς της εποχής που η ΑΕΚ κυνηγούσε ή έστηνε διαιτητές –όλοι αυτοί, αν απόψε η ΑΕΚ πάρει αποτέλεσμα, θα τη «μετράνε» πιο πολύ. Αν δεν τα καταφέρει, χάνει μια μάχη –κάθε ματς στη συνέχεια πρέπει να το δίνει κόντρα στους ίδιους αντιπάλους.

Φόβος

Ο φόβος των άλλων είναι η ήττα τους. Διαβάστε λίγο Αναγνωστάκη και θα το καταλάβετε…

Παρί

Tι ομάδα είναι η Παρί; Μία από τις μεγαλύτερες αποδείξεις ότι τα περί μπάτζετ είναι για να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα. Πολύ πριν η Λιόν μεγαλώσει και γίνει μια από τις πλουσιότερες ομάδες στην Ευρώπη, η Παρί ήταν ήδη πλούσια. Για μια δεκαπενταετία ανήκε στο Canal + και ήταν σταθερά μία από τις δύο ακριβότερες ομάδες του γαλλικού πρωταθλήματος.

Τη φανέλα της φόρεσαν πολλοί ακριβοί ποδοσφαιριστές: ο πιο σπουδαίος ήταν χωρίς αμφιβολία ο Ροναλντίνιο, όμως αυτός που πρόσφερε τα πιο πολλά ήταν ο Λεονάρντο, ο οποίος την οδήγησε στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1996. Εκτός αυτών των δύο σούπερ παικτών, η Παρί, που δεν διεκδικεί το πρωτάθλημα από το 1994, όταν και το κέρδισε για τελευταία φορά, χρυσοπλήρωσε τα τελευταία χρόνια παίκτες όπως ο Ραΐ, ο Τζορκαέφ, ο ΕνΓκοτί, ο τρελός Λοκό, ο Παουλέτα, χωρίς να πετύχει σχεδόν τίποτα.

Το 1993, όταν ο Μπερνάρ Ταπί πήγε φυλακή και η Ολιμπίκ Μαρσέιγ κατέρρευσε, η ομάδα του Παρισιού φάνηκε να τη διαδέχεται: στην πραγματικότητα πήρε έναν τίτλο επειδή η Μαρσέιγ υποβιβάστηκε κι από εκεί και έπειτα έβλεπε την πλάτη της Ναντ, της Οσέρ, της Λιόν, της Μονακό, της Λανς, ακόμα και της Λιλ, μολονότι ο προϋπολογισμός της ήταν πάντα τρεις φορές πιο μεγάλος. Γιατί; Για πολλούς λόγους. Διότι οι οπαδοί της είναι οι χειρότεροι στη Γαλλία και στην ομάδα δεν υπήρχε ηρεμία ποτέ, διότι αλλάζει προπονητές για πλάκα, διότι το Παρίσι έχει πολλούς πειρασμούς, διότι ως εταιρεία ήταν και είναι από τις χειρότερα οργανωμένες, διότι εν τέλει σε σύγκριση με αυτούς που δουλεύουν με σχέδιο και πλάνο η Παρί υστερεί: τα χρήματα που υπήρχαν για ξόδεμα δημιουργούσαν περισσότερα προβλήματα από αυτά που έλυναν. Η σπατάλη σε συσκευασία ομάδας.

Η φετινή Παρί είναι ιστορικά συνεπής όσον αφορά αυτό που η Παρί πάντοτε ήταν. Εχει μερικούς υπέροχους σολίστες που αν βρουν χώρο μπορούν να σε καταστρέψουν, αλλά η οργάνωση του παιχνιδιού της είναι αστεία και ο Λε Γκουέν προσπαθεί μεσούσης της περιόδου να μάθει στην άμυνα τα βασικά. Το καλό νέο για την ΑΕΚ είναι ότι κανείς προπονητής δεν μπορεί να διορθώσει σε ένα μήνα μια προβληματική ομάδα. Το κακό, ότι ακόμα και η προβληματική Παρί έχει στόχο τη διάκριση στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Η Παρί, δυστυχώς, είναι περίπτωση Δόκτορος Τζέκιλ και Κυρίου Χάιντ. Δύσκολα μπορείς να ξέρεις τι σε περιμένει. Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για «τέρας»…