H διαφορά ανάμεσα στην επικοινωνία και τη ζωή (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Μπορεί να είσαι μια χαρά, να προχωράς σφυρίζοντας στον δρόμο και να συναντήσεις ένα γνωστό σου. Ο οποίος θα σου πει «κομμένος μου μοιάζεις». Μπορεί να απαντήσεις «μια χαρά είμαι», αλλά στην πρώτη βιτρίνα που θα βρεις θα κοιτάξεις αν κάτι τρέχει. Και πριν βρεις έναν καθρέφτη, πριν βρεις έναν άλλο γνωστό που θα σου πει «μια χαρά μου μοιάζεις», θα σου έχει χαλάσει το κέφι.

Το προχθεσινό ματς του ΟΑΚΑ έγινε ανάμεσα σε δύο ομάδες που η μία, η ΑΕΚ, κατέβαινε μετά το ματς με την Παρί ακούγοντας από όλους ότι μοιάζει κομμένη και η άλλη, ο Παναθηναϊκός, άκουγε να της λένε «Καλέ, τι ωραία παίξατε στο ματς με τη Λανς!». Η διαφορά στην ψυχολογία φάνηκε μέσα στο γήπεδο. Υπάρχει όμως και η επόμενη παράμετρος. Εάν νιώθεις χάλια, ακόμα και αν σου πουν «καλέ, λάμπεις», εσύ «Μπάμπης» θα νιώθεις.

Στην ΑΕΚ «Μπάμπης» ήταν η κατάσταση με τους τραυματισμούς, «μπάμπης» με τη φόρμα της ομάδας, «Μπάμπης» με την παραίτηση του Ιβιτς στα μέσα της σεζόν. Ολα τα επικοινωνιακά χαρτιά, που στρέφουν την προσοχή του κοινού μακριά από τα πραγματικά αίτια, είχαν παιχτεί. Η διαιτησία, το προπονητήριο που θα χτιστεί, η συνέντευξη Τύπου του προέδρου, ό,τι μπορούσε να απευθυνθεί στο θυμικό των οπαδών βγήκε στο επικοινωνιακό τραπέζι.

Η πραγματικότητα, όμως, ήταν αμείλικτη. Μέσα σε ένα συνδυασμό από ατυχίες, όπως ο τραυματισμός του Χετεμάι, μετατραυματικές «πατάτες», όπως η χρησιμοποίηση του Ζήκου και του Γεωργέα, εσωτερικές συγκρούσεις, όπως η «φιλοσοφία» στην εξέλιξη της ΑΕΚ, και η απώλεια της φόρμας από μια ομάδα που έπρεπε να ξεκινήσει τη σεζόν από τον Ιούνιο, η ΑΕΚ έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό. Ο οποίος είχε χάσει από τη Λανς με την ίδια διαφορά που είχε χάσει η ΑΕΚ από την Παρί, αλλά όλοι τού έλεγαν ότι λάμπει και οι παίκτες του έτσι ακριβώς ένιωθαν. Και ποτέ μια ομάδα δεν έχει τύχει να χρωστάει τόσα πολλά στη μεταμόρφωσή της από όσα χρωστάει ο Παναθηναϊκός στον Σωτήρη Νίνη.

Οσοι είσαστε πουρά, σας έχει τύχει να κάθεστε με παρέα συνομηλίκων σας και να μπει ένα κορίτσι 16-18 χρόνων στον χώρο. Αμέσως η ατμόσφαιρα αλλάζει. Καταλαβαίνετε ότι υπάρχει και αυτό στη ζωή. Στο τέλος του ματς ο Σωτήρης Νίνης βγαίνει μαζί με τον Ζούλιο Σέζαρ. Προηγουμένως ο Σέζαρ τον είχε σκυλοβρίσει και του έχει ρίξει μια ψιλούλα έπειτα από ένα μαρκάρισμα. Ο Νίνης, όμως, πλησιάζει τον Σέζαρ και του κάνει νόημα να αλλάξουν φανέλες. Εβλεπα τη σκηνή και σκεφτόμουν ότι η φανέλα του Σέζαρ θα κρεμαστεί στο δωμάτιο του Νίνη. Αντίθετα, του Νίνη θα μπει στο μπαούλο με τις εκατό φανέλες που έχει μαζέψει ο Σέζαρ στην καριέρα του.

Η μεγαλύτερη προσφορά του Σωτήρη Νίνη στον Παναθηναϊκό είναι ότι θυμίζει στους συμπαίκτες του με αυτά που κάνει πως το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι και δεν χρειάζεται να στραβώνεις με τους συμπαίκτες, να χαμογελάς ειρωνικά στον διαιτητή και να φέρεσαι κωλοπαιδίστικα στους αντιπάλους για να το παίζεις καλά. Τακτικά, ο Παναθηναϊκός βοηθήθηκε από το ότι προηγήθηκε στο σκορ. Με την αργή άμυνα της ΑΕΚ να χρειάζεται να ανέβει για να μην αποκτήσουν αποστάσεις οι γραμμές, ο Σαλπιγγίδης μπορούσε να κάνει πάρτι με τους ανοιχτούς χώρους που έβρισκε.

Ομως, εκτός από το κέντρο, η ΑΕΚ είχε προβλήματα και στα άκρα της άμυνας, στα οποία ο Πλιάτσικας επιθετικά διακρινόταν, αλλά αμυντικά, χωρίς στήριξη από τον Καφέ, άφηνε κενά, ενώ δεξιά ο Τζιωρτζιόπουλος δεν ένιωσε κατενθουσιασμένος από τη γνωριμία του με τον Νίνη. Οσο για τον Φερέρ, με τον Τόζερ να παίζει κοντά στη γραμμή, τον Καφέ να παίζει κοντά στον Ζήκο και τον τελευταίο να παίζει μπροστά από τα δύο στόπερ, επειδή στην κατάσταση που βρίσκεται του ήταν δύσκολο να απομακρυνθεί, είχε στήσει ένα αδύναμο και διάσπαρτο κέντρο.

Αυτό που ήθελε η ΑΕΚ στην αρχή της περιόδου, πιτσιρικάδες να κερδίζουν τα ματς γελώντας, συμβαίνει στον Παναθηναϊκό με τον Νίνη. Είναι η διαφορά ανάμεσα στην επικοινωνία και τη ζωή. Η πρώτη είναι καλή μέχρι μια μέρα η δεύτερη να σε βρει σε μετωπική, στο πρόσωπο ενός 16χρονου πιτσιρικά από την Αλβανία που η πρώτη σκέψη του είναι πώς θα ντριμπλάρει τον αντίπαλό του και η δεύτερη πώς στο τέλος του αγώνα θα του ζητήσει τη φανέλα.