Κάθε δέκα χρόνια ένας εφιάλτης (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Σίγουρα είναι τυχαίο. Δεν θα μπορούσε κανείς να προσδιορίσει τη συχνότητα με την οποία παρουσιάζεται ένας εφιάλτης για τον Ηρακλή, όπως είναι ο φετινός. Παλεύει για τη σωτηρία του και τα προγνωστικά τον θέλουν τόσο κοντά στον υποβιβασμό που μόνο ένα θαύμα θα τον αναστήσει βαθμολογικά. Κάναμε μια βουτιά στο παρελθόν. Ανασύραμε τις αναμνήσεις μας από τις δύο τελευταίες δεκαετίες και συμπληρώσαμε την επίμονη αναζήτησή μας με όσα στοιχεία παραθέτει το Διαδίκτυο, για να διαπιστώσουμε ότι κάθε δέκα χρόνια ο Ηρακλής βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, είτε γιατί τερματίζει χαμηλά στον βαθμολογικό πίνακα είτε γιατί φτάνει στην πηγή για να κατακτήσει το Κύπελλο και δεν τα καταφέρνει.

Φέτος, έπειτα από 23 αγωνιστικές, βρίσκεται στην προτελευταία θέση. Πριν από δέκα χρόνια, την περίοδο 1996-97, βρέθηκε στη 13η. Ηταν λίγο πριν τη διαχωριστική γραμμή, ισοβάθμησε με την Ξάνθη και την Παναχαϊκή (με 39 βαθμούς) και διατήρησε απόσταση τεσσάρων βαθμών από τον Αρη, που είχε υποβιβαστεί. Μάλιστα, οι «κίτρινοι» είχαν χρεωθεί ένα μηδενισμό, από τη γνωστή ιστορία με τα δελτία, στον αγώνα με τον Αθηναϊκό, για να μείνουν χαμηλά και να καταλήξουν στη Β' Εθνική. Δέκα χρόνια πιο πίσω, 21 Ιουνίου 1987, στο Ολυμπιακό Στάδιο, ο Ηρακλής έχει φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου και αντιμετωπίζει ως το απόλυτο φαβορί τον ΟΦΗ. Τραγωδία για τους «κυανόλευκους». Χάνουν 3-1 στα πέναλτι, μετά το 1-1 του κανονικού αγώνα και της παράτασης.

Αλλα δέκα χρόνια πιο πίσω και ο Ηρακλής που έχουμε συνηθίσει να βρίσκεται πολύ κοντά στους πρώτους του βαθμολογικού πίνακα, μόλις που καταφέρνει να σώσει την παρτίδα. Τερματίζει με ένα βαθμό πάνω από τη διαχωριστική γραμμή, στέλνοντας Παναιτωλικό και Ατρόμητο Αθηνών στην κατώτερη κατηγορία. Ηταν η περίοδος 1976-77. Φτάνουμε στο 1966-67, για να διαπιστώσουμε και πάλι ότι υπήρχε πρόβλημα και ο Ηρακλής μπορεί να τερμάτισε ένατος σε πρωτάθλημα 16 ομάδων, αλλά μοιάζει σε πολλά με το φετινό, στο οποίο κινδυνεύουν άμεσα όσοι βρίσκονται κάτω από τη δέκατη ή την ένατη θέση. Το 1957, στις 8 Σεπτεμβρίου, αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, σε έναν ακόμη από τους χαμένους τελικούς Κυπέλλου. Πτολεμαίος, Τουμπέλης, Χασεκίδηδες και άλλα σημαντικά ονόματα της τότε ποδοσφαιρικής Θεσσαλονίκης «γονατίζουν» και το τρόπαιο περνά στον Ολυμπιακό με το 2-0 από τους Κοτρίδη και Υφαντή. Και κλείνουμε με το 5-0, σε τελικό της 8ης Ιουνίου 1947, πάλι με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Η σημειολογική μας ιστορική αναδρομή όχι ότι θα προσφέρει κάτι περισσότερο από ένα τυχαίο στοιχείο για τους φίλους της ομάδας και ειδικότερα τους παλιότερους που συνήθως συγκρατούν τις καλύτερες μέρες του Ηρακλή. Ούτε και το γεγονός ότι κάθε δέκα χρόνια περνά μια βαθιά κρίση θα βοηθήσει σε κάτι όλους αυτούς που δείχνουν να ανησυχούν και αποφασίζουν κινητοποιήσεις. Ενδεχομένως, για όλους αυτούς που τα έζησαν από κοντά να υπάρχουν στοιχεία που θα τους καθοδηγήσουν για να βγάλουν το κάρο από τη λάσπη, ωστόσο δύσκολα κανείς μπορεί να πιστέψει σε κάτι τέτοιο όταν αντικρίζει την τραγική εικόνα της ομάδας. Και το κυριότερο, αντικρίζουμε όλους αυτούς που βρίσκονται έξω από τα διοικητικά να δείχνουν ότι ανησυχούν πιο πολύ από τους ίδιους τους διοικούντες, που θα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο, για να μη χρεωθούν την αποτυχία και τις καταστροφικές συνέπειες ενός υποβιβασμού.