Πόσα 0-0 ν' αντέξει η ψυχή του φιλάθλου; (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Με τα 36 διαδοχικά (τόσα δεν είναι;) ματς αήττητη εντός έδρας, με την «καλύτερη άμυνα» στη Σούπερ Λίγκα και «πρωταθλήτρια» στο άψυχο σκέλος των υποδομών, η Ξάνθη θα 'πρεπε, στις φυσιολογικές συνθήκες, να είναι η πιο ευτυχισμένη ποδοσφαιρική πολιτεία της χώρας. Δεν είναι. Διότι δεν διασφαλίζουν πάντοτε την ευτυχία ούτε η ευημερία των αριθμών ούτε οι άρτιοι σκελετοί των κτιρίων ή ο μοντέρνος εξοπλισμός των λειτουργικών χώρων.

Η Ξάνθη δεν είναι ελκυστική. Πόσα 0-0 ν' αντέξει, πια, η ψυχή του φιλάθλου; Αλλά, επιπλέον, η Ξάνθη δεν είναι καν αποτελεσματική. Οι εντός έδρας ισοπαλίες σημαίνουν λιγότερο έναν κερδισμένο πόντο, περισσότερο δύο χαμένους. Και η Ξάνθη παραμένει αήττητη μεν... όλο με ισοπαλίες δε. Η αλήθεια είναι πως η Ξάνθη ούτε πέρυσι ή πρόπερσι, όταν είχε πιάσει σταθερά υψηλό στασίδι στη βαθμολογία, υπήρξε χορταστική στα παιγνίδια της. Μόνο που πέρυσι, ενώ εφέτος είναι του 0-0, ήταν του 1-0.

Πάντοτε κποιος, κάποια στιγμή και με κάποιον τρόπο, βρισκόταν να το βάλει. Να δώσει τη χαρά της νίκης. Και η χρονιά τελείωνε, συνήθως, στα πάνω-κάτω 30 γκολ. Οχι πολλά, αλλά όχι και...13 που μετρά η ομάδα τώρα, με προοπτική να γίνουν έως το φινάλε, τον Απρίλιο, το πολύ πολύ 20. Το τελευταίο «εύκολο γκολ» που είχε η Ξάνθη ήταν, πάνω από ένα χρόνο πίσω, του Λουσιάνο. Δεκτόν ότι ο Βραζιλιάνος αρτίστας (με την ηλικία του, με τη ζωή του, με τα στομαχάκια του) εκρίθη ότι ήταν για το αμέσως πιο κάτω επίπεδο. Για τους Πανιώνιους και για τους Ατρόμητους.
Η μετα-Λουσιάνο πραγματικότητα, ωστόσο, έρχεται να αποκαλύψει ότι οι επιλογές στο μεσοεπιθετικό κομμάτι έγιναν (εδώ και τρεις συνεχείς περιόδους αγοραπωλησιών) δίχως την όποια βάσανο θα μείωνε τις πιθανότητες στο λάθος του σκάουτινγκ. Αμφιβάλλει κανείς εάν υπάρχει, στ' αλήθεια, σκάουτιγκ. Ή εάν το μόνο που υπάρχει είναι η «φέρ' τον και βλέπουμε» νοοτροπία. Βρύζας, Τσικίνιο, Μπρούνο Φογκάσα, Ολισαντέμπε, Νούνο Βιβέιρος, Κιντάνα, Μάνσο, Γκαρσία. Και ο ντουμπλ-φας Λαμπριάκος (μία σέντερ μπακ, μία σέντερ φορ) με τον στάσιμο Ντενίζ (Μπαϊκαρά) και τον εκκολαπτόμενο, με την ελπίδα ότι δεν θα μείνει στάσιμος, Καζάκη.

Ολοι αυτοί, έντεκα ποδοσφαιριστές, και οι έντεκα μαζί εφέτος... πέντε γκολ. Ελάχιστη δημιουργία, απειροελάχιστη εκτέλεση. Η στατιστική δείχνει ότι η Ξάνθη φτάνει σε ένα γκολ ανά 18 τελειώματα φάσεων. Είναι έως αξιοθρήνητο. Χειρότερο έχει μόνον ο Ιωνικός. Για να γίνει πιο κατανοητό, οι καλές ομάδες του πρωταθλήματος έχουν 1/8 με 1/9. Και οι απλώς ανεκτές 1/12 με 1/14. Ο μοναδικός απλώς αισθητός ποδοσφαιριστής της Ξάνθης εφέτος στο δημιουργικό-εκτελεστικό μέρος του παιγνιδιού είναι ο Γαρπόζης.

Τι διαθέτει σήμερα η Ξάνθη; Ενα σημαντικό τερματοφύλακα (Μάλαζ), ένα μεγάλο παίκτη (Αντζας), δύο ωφέλιμους ανασταλτικούς ρολίστες (τον εξαιρετικό Ζουέλα και τον χρηστικό Μεσέρα), ό,τι πηδήσει κι όσο ξύλο δώσει ή φάει ο Λαμπριάκος, τελεία. Πράγμα που δικαιολογεί τους αριθμούς και μας πηγαίνει, διότι εκεί καταλήγουν όλα, στο άλλο σκέλος της υποδομής. Το έμψυχο κομμάτι του οργανογράμματος. Δηλαδή, στον εξής ένα. Ο Πανόπουλος μοιάζει, ομολογουμένως, δύσκολος άνθρωπος να συνεργαστεί κανείς μαζί του.

Μάλλον, όχι μαζί του. Για την ακρίβεια, να εργαστεί κανείς υπ' αυτόν. Δύστροπος. Αρέσει ή όχι, η διαπίστωση είναι ότι εφέτος μόνον επί Λεμονή ευρέθησαν πατέντες, η Ξάνθη να παίρνει αγώνες εντός-εκτός έδρας, κι από πάνω να σκοράρει (όχι μία ή... καμία, αλλά) έως και δύο φορές! Οι προπονητές ξοδεύονται διότι, όπως και με τους μεσοεπιθετικούς, η βάσανος δεν φαίνεται να είναι όση απαιτείται. Ο τύπος-Κωφίδη δεν ήταν για δουλειές με τον Πανόπουλο. Ούτε ο τύπος-Σαμαρά, να κάνει τον τεχνικό διευθυντή, είναι. Αταίριαστα χνότα. Αλλες ιδιοσυγκρασίες. Ασύμβατες. Ενώ με τον Ματζουράκη ή τον Καραγεωργίου, ή και με τον Βλάχο, κάπως έδενε το σχήμα.
Δεν είναι, τόσο, ζήτημα επαγγελματικής ικανότητας. Αλλά... συμπεθεριάσματος. Θα 'ταν αταίριαστα τα χνότα του Πανόπουλου ακόμα και με τον (κορυφαίο, την σήμερον ημέραν, νέο Ελληνα προπονητή) Δώνη. Πέρυσι σημειώναμε πως η Λάρισα είναι μία «Ξάνθη που έρχεται». Ηρθε κιόλας. Εστω, λόγω πολλών προβλημάτων μες στη σεζόν, απ' την... παρακαμπτήριο. Ηρθε όμως. Στο τέλος, που λένε, «ο καλός νικά». Το σημείο της υπεροχής της ΑΕΛ, έναντι της Ξάνθης, είναι ξεκάθαρα το έμψυχο σκέλος του οργανογράμματος.