Απώλεια της κεκτημένης ταχύτητας (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Κάθε προπονητής έχει δικαίωμα να κάνει λάθη σε τρία ματς την κάθε χρονιά. Το ένα από τα τρία του Μουνιόθ το είδαμε χθες με τις αλλαγές του δεύτερου ημιχρόνου. Εάν ο Ρομέρο δεν ήταν κουρασμένος ή τραυματισμένος, η έμπνευση του Μουνιόθ να τον αλλάξει ήταν περισσότερο αποτυχημένη από της Coca-Cola να λανσάρει έκδοση με άρωμα βανίλιας.

Ο Βαγγέλης Μάντζιος υποθετικά έπρεπε να δώσει βάρος στο κέντρο της επίθεσης, αλλά με το δεξί άκρο αδυνατισμένο ο Παναθηναϊκός έχασε την ισορροπία στις επιθέσεις του πρώτου ημιχρόνου. Ο Μουνιόθ προσπάθησε να το διορθώσει βάζοντας τον Νίνη στη θέση του Παπαδόπουλου, αλλά ο ρυθμός είχε χαθεί. Η τελευταία κίνηση του Μουνιόθ, να αντικαταστήσει τον Λεοντίου με τον Μπόβιο, ήταν λογική. Μόνο που, αντί να γίνει στο 84', έπρεπε να είχε γίνει μισή ώρα πριν.

Τέλος πάντων, ο Μουνιόθ δεν βρέθηκε στην καλύτερη του μέρα. Ενα γεγονός που δεν προδίκαζε η ενδεκάδα του πρώτου ημιχρόνου.Το «τσούκου τσούκου μπολ» δεν είναι θέμα σκορ, αλλά διάθεσης μιας ομάδας να κατεβάζει γρήγορα την μπάλα με τον μέγιστο αριθμό παικτών. Οταν βλέπεις μια ομάδα να κατεβάζει την μπάλα και ο παίκτης που την τρέχει να πηγαίνει φουλ ταχύτητα με δύο ή τρεις παίκτες στην ευθεία και δύο να έρχονται πίσω για τις βοήθειες, σημαίνει ότι ο προπονητής παίρνει ρίσκα. Και τα ρίσκα δεν τα έπαιρνε μόνο ο Παναθηναϊκός, αλλά και η Ξάνθη. Το πρόβλημα, όμως, της Ξάνθης είναι ότι και να πάρει ρίσκα, οι αιχμές στην επίθεσή της δεν μπορούν να τα εκμεταλλευτούν. Ο Βρύζας είναι καλός για 60 λεπτά.

Ο Ολισαντέμπε για το ίδιο διάστημα, φτάνει να φύγει το μηδενικό. Και ο Λαμπριάκος, παίζοντας έναν περίεργο ρόλο, στον οποίο υποδέχεται την μπάλα στις ψηλές μπαλιές και μετά πρέπει να γυρίσει πλάτη για να κάνει παιχνίδι, είναι αδύνατον να σκοράρει. Με τη φαντασία να σταματάει στο ποιος επιθετικός της Ξάνθης μπορεί να σκοράρει, ο Παναθηναϊκός πιθανότατα θα περάσει στο δεύτερο ματς. Αν υπάρχει μια ζημιά για τον Παναθηναϊκό, είναι η απώλεια της κεκτημένης ταχύτητας και της αίσθησης του άτρωτου για τους παίκτες.

Η αίσθηση ότι όποιο ματς κι αν παίξουν θα το κερδίσουν. Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να είναι φορμαρισμένος, αλλά πηγαίνει στο Καραϊσκάκη όχι ως η αποκάλυψη του τελευταίου τρίτου του πρωταθλήματος, αλλά σαν μια οποιαδήποτε ομάδα. Τέσσερις μέρες πριν από το ματς της χρονιάς, μετά την ισοπαλία στο ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός παραμένει φαβορί για να πάει στον τελικό του Κυπέλλου, με τη ζημιά να έχει γίνει στον τομέα της ψυχολογίας, στοιχείο που στο Καραϊσκάκη θα χρειαστεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Η τελευταία φορά που μίλησα με τον Δημήτρη Κούκη ήταν όταν είχε βάλει υποψηφιότητα στην ΕΠΑΕ. Κυκλοφορούσαν τότε φήμες ότι ο Κούκης έβαζε υποψηφιότητα απλώς για να διευκολύνει την εκλογή του Βίκτωρα στη θέση του προέδρου. Τον είχα πάρει τηλέφωνο για να τον ρωτήσω αν οι φήμες ίσχυαν, μου είχε απαντήσει ότι με διαβεβαιώνει ότι ως άνδρας ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Δύο μέρες αργότερα ο Βίκτωρας εκλεγόταν πρόεδρος χάρη στην αποχώρηση του Κούκη, που από τότε υποθέτω ότι φοράει παρεό. Δεν μπορώ να πω ότι είχα μείνει άναυδος. Η σχέση του Βίκτωρα με τους Μητροπουλαίους πάει βαθιά μέσα στον χρόνο. Ο Κούκης έχει υπηρετήσει σε περισσότερες από μία θέσεις στη διοίκηση του Αιγάλεω και σήμερα το εκπροσωπεί στη Σούπερ Λίγκα, και η έγκλησή του στον Βασίλη Γκαγκάτση «γιατί ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ να διατηρήσεις τη διαιτησία;» θα μπορούσε να συμπληρωθεί από το «όταν οι Μητρόπουλοι ενδιαφέρονται να ασχοληθούν και πάλι μαζί της». Τέλος πάντων, η κάθαρση του χώρου της διαιτησίας δεν θα έρθει ούτε από τον Κούκη ούτε από τον Γκαγκάτση, που αντιμετωπίζει τη διαιτησία σαν περιουσιακό στοιχείο, ούτε από τον Γιώργο Ορφανό, που αν μπορούσε θα είχε δώσει την ΕΠΟ στον Βίκτωρα, ούτε από τους μικρούς, τους Δαμήλους και τους Καλογιάννηδες, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να παίρνουν τα απαραίτητα κουκούτσια για να επιπλέουν οι ομάδες τους στην Α' Εθνική. Η κάθαρση του ποδοσφαίρου δεν θα έρθει από τον Σωκράτη Κόκκαλη και τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Και οι δύο θέλουν τη διαιτησία ακριβώς εκεί που βρίσκεται, αλλά με δικό τους αρχιδιαιτητή. Η κάθαρση της διαιτησίας δεν θα έρθει από την ομάδα του Ντέμη Νικολαΐδη. Εχουν τη διάθεση, αλλά δεν έχουν τη δύναμη ή συμμάχους. Η κάθαρση της διαιτησίας δεν θα έρθει επειδή οι ομάδες έμαθαν να θεωρούν τον διαιτητή κομμάτι του ματς, που, όπως οι παίκτες και οι αντίπαλοι, πρέπει να αντιμετωπιστεί ώστε να δώσει τα καλύτερα δυνατά σφυρίγματα. Δεν θα γίνει διότι είναι το σημείο στο οποίο οι παράγοντες νιώθουν περισσότερο από παντού ότι συνεισφέρουν όσο και οι ποδοσφαιριστές. Ενας από τους παλιούς παράγοντες έλεγε: «Προτιμώ να πάρω ένα ματς με τον διαιτητή, παρά να το πάρω straight. Διότι ξέρω ότι τότε η νίκη είναι δική μου». Ενας άλλος παράγοντας του μπάσκετ μια φορά μου έλεγε ότι η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να στήνεις διαιτητή για πρώτη φορά. «Είναι σαν να πηγαίνεις με παρθένα», μου είχε πει. «Οταν το κάνει μια φορά, θα το ξανακάνει, αλλά τη χάρη της πρώτης φοράς δεν την έχουν οι επόμενες». Η συζήτηση ανάμεσα στην ΕΠΟ και τη Σούπερ Λίγκα με διασκεδάζει. Με το να σκοτώνονται για το ποιος θα κάνει κουμάντο είναι σαν να δέχονται ότι αυτό που λένε για τα ανθρώπινα λάθη των διαιτητών είναι παραμύθια. Οσο καλό είναι το ερώτημα τι θα χάσει ο Γκαγκάτσης αν το ποδόσφαιρο φύγει από την ΕΠΟ, το ίδιο καλό είναι το «και τι θα κερδίσετε εσείς αν το πάρετε;». «Ους η παράγκα συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτο» και το ΚΚΕ ΜΛ της Παράγκας μπορεί να συγκρούεται με το ΜΛ ΚΚΕ, αλλά, όπως λέγανε και στην Παράγκα, οι συμμαχίες μπορεί να είναι άλλες το πρωί και άλλες το βράδυ.

Επειδή έριξα το ιερατικό μου, να γράψω ότι πήρα ένα e-mail που παρέπεμπε σε δημοσίευμα της «Ελευθεροτυπίας» για την ομιλία της 15χρονης Προμηθέας στον εορτασμό της γιορτής των Τριών Ιεραρχών στο Σικάγο. Η Προμηθέα, που είναι παιδί θαύμα στα μαθηματικά και ήδη έχει πτυχίο από περισσότερο από ένα πανεπιστήμια, με τον μητροπολίτη Ιάκωβο να παρακολουθεί, παρομοίασε τον Ιουλιανό με τον Πολ Ποτ και χαρακτήρισε τον χριστιανισμό «θρησκεία μίσους που κατέστρεψε τον αρχαίο πολιτισμό». Σε αυτό το σημείο ορισμένοι ακροατές οργίστηκαν, αλλά ο Ιάκωβος τους απέτρεψε από βιαιότητες λέγοντας: «Μη διακόπτετε, οφείλετε σεβασμό στην ομιλήτρια». Θα ήθελα, λοιπόν, να προσθέσω ότι, ανεξάρτητα από την ορθότητα των απόψεων της μικρής, το γεγονός ότι είναι παιδί θαύμα στα μαθηματικά δεν σημαίνει ότι έχει αντίστοιχες ικανότητες στις ανθρωπιστικές επιστήμες, όπως η Ιστορία. Ενα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι στις επιστήμες ή τις τέχνες που έχουν μαθηματικές βάσεις, όπως η πληροφορική ή η μουσική, κατά καιρούς εμφανίζονται παιδιά θαύματα. Στις ανθρωπιστικές επιστήμες, που βασίζονται στη γνώση των γεγονότων και την κρίση, δεν έχω ακούσει ποτέ για παιδί θαύμα. Οπότε η ικανότητα της Προμηθέας στα μαθηματικά δεν σημαίνει ότι δίνει βαρύτητα στις γνώμες της στην Ιστορία. Επίσης, το μικρό όνομά της –ιδιαίτερα σε κορίτσι– δείχνει κάποια αρχαιολατρεία από την πλευρά των γονέων της. Οπότε η ομιλία της Προμηθέας μάλλον είναι αποστήθιση των αντίστοιχων των γονιών της, παρά αποτέλεσμα επιστημονικής έρευνας. Φυσικά, αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από το τσαγανό της μικρής να σηκωθεί και να βγάλει την ομιλία στο θρησκευόμενο έως και θρησκόληπτο ομογενειακό κοινό.

Επίσης, το ότι η «Ελευθεροτυπία» έδωσε προβολή στο γεγονός δεν είναι έκπληξη. Ο Χρήστος Τεγόπουλος ποτέ δεν ήταν θρησκευόμενος και η κηδεία του από ένα σημείο και πέρα ήταν πολιτική. Η κόρη του και κληρονόμος, Μάνια Τεγοπούλου, αντιτίθεται ακόμα περισσότερο στη θρησκεία. Ετσι, κείμενα αντιχριστιανικού περιεχομένου είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Πάντως, έστω και με το αντιθρησκευτικό bias, το να υπάρχει μια εφημερίδα που να μη γλείφει την εξουσία των παπάδων είναι ανακουφιστικό. Διότι εφημερίδες με θεούσες στα κουμάντα υπάρχουν άφθονες.

Να ευχαριστήσω τον Τζούλιο Συναδινό, υπεύθυνο του αθλητικού τομέα του Συνασπισμού, για το e-mail που μου έστειλε, προσκαλώντας με στο σημερινό συλλαλητήριο για να δω με τα μάτια μου αν οι κουκουλοφόροι βρίσκουν καταφύγιο ανάμεσα σε μέλη του Συνασπισμού. Προς στιγμήν το σκέφτηκα να πάω, αλλά μετά, σε δεύτερη σκέψη, το να πεις «α, ωραία, σήμερα το πρωί πάμε να εισπνεύσουμε δακρυγόνα», όσο βιτσιόζος κι αν είμαι, με ξεπερνάει. Φυσικά, σε σχέση με την πρόσκληση να πάμε στο ντέρμπι στο Καραϊσκάκη και να ακούω τον κάθε βλάκα να φωνάζει «ναι, ρε, μόνο για τον Κόκκαλη ξέρετε να τα γράφετε και στον Βαρδινογιάννη, που σας τα δίνει, ξέρετε να κάνετε μόνο κο, κο, κο», η διαδήλωση ακούγεται πάρτι.