Αυτοκτονώντας στο άδειο Καυταντζόγλειο (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Διάβαζα χθες στη «SportDay» ότι ο Ηρακλής κάθε δέκα χρόνια κινδυνεύει. Το γιατί είναι κατανοητό. Ο Ηρακλής δεν ανήκει στην κατηγορία των ομάδων που ξοδεύουν – με εξαίρεση τη μικρή περιόδου του Ευάγγελου Μυτιληναίου, όλες οι διοικήσεις του Ηρακλή προσπαθούσαν να τη βγάλουν στα φθηνά, να εκμεταλλευτούν τα φυτώρια, το σκάουτινγκ, το καλό όνομα της ομάδας ώστε να βρουν ταλαντούχους παίκτες πριν από τους άλλους. Είναι λογικό όταν η ομάδα ξεμένει από λύσεις να μπλέκει. Δεν είναι λογικό όμως να αυτοκτονεί, όπως κάνει φέτος.

Με πιάνει μελαγχολία με την κατάσταση του Ηρακλή. Εχω δει πολλές ομάδες να καταστρέφονται για διάφορους λόγους. Αλλες έχουν πληρώσει με υποβιβασμούς πτωχεύσεις, άλλες έκαναν διοικητικά λάθη, όπως κακές μεταγραφές ή άστοχες επιλογές προπονητών, άλλες καταστράφηκαν από τη μεγαλομανία των παραγόντων τους ή την αλαζονεία της εξέδρας. Ο Ηρακλής είναι η πρώτη ομάδα που θυμάμαι να αυτοκτονεί.

Πέρυσι

Η φθορά του Ηρακλή αρχίζει μετά τη φυγή του Μυτιληναίου. Ο Ηρακλής φθίνει αγωνιστικά: πέρα από θαύματα και καταθέσεις ψυχής, η ομάδα που εμφανίζει στο πρωτάθλημα είναι συνεχώς χειρότερη από αυτή που είχε μια χρονιά πριν. Σε αυτό το διάστημα ο Ηρακλής δεν έχασε μόνο τον Κωνσταντίνου, ο οποίος τουλάχιστον πωλήθηκε ακριβά, αλλά και πολλούς άλλους που σήμερα θα του ήταν πολύτιμοι. Από τον Ηρακλή έχουν φύγει τα τελευταία χρόνια ο Στολτίδης, ο Μίετσελ, ο Λαγός, ο Καπετάνος, ο Γεωργιάδης, ο Επαλέ, ο Μπακιρτζίογλου, ο Μουράτι, ο Σεγκιρί, ο Χάγκαν: το κοινό στις περιπτώσεις όλων αυτών των παικτών είναι ότι σχεδόν κανένας δεν αντικαταστάθηκε. Στον Ηρακλή του Σπανουδάκη δυστυχώς έγινε κανόνας το κάθε πέρυσι και καλύτερα.

Τέταρτη

Πέρυσι η ομάδα έκανε έναν καταπληκτικό δεύτερο γύρο και τερμάτισε τέταρτη. Οποιος παρακολουθεί τον Ηρακλή καταλάβαινε ότι αυτή η επιτυχία δεν θα σήμαινε τίποτα για τη συνέχεια. Η επιτυχία ήταν σχεδόν αποκλειστικά κατόρθωμα του Σάββα Κωφίδη και των ποδοσφαιριστών του, ήταν μια επιτυχημένη πορεία που στηρίχθηκε σε ένα διοικητικό κενό. Ο περσινός Ηρακλής προέκυψε από το τίποτα: βρέθηκε ένας προπονητής που ήξερε τον σύλλογο -κανείς δεν τον είχε διαλέξει. Σήκωσαν την ομάδα στις πλάτες τους τρεις τέσσερις ποδοσφαιριστές με ηγετικά προσόντα που βρήκαν εκεί καταφύγιο. Αυτήν πλαισιώθηκαν από κάποιους ταλαντούχους πιτσιρικάδες που έζησαν τη χρονιά με ενθουσιασμό, ξεχνώντας οικονομικά προβλήματα και συμβόλαια.

Τίποτα

Ότι γεννιέται από το τίποτα, στο τίποτα καταλήγει. Ποιος τους μάζεψε όλους αυτούς πέρυσι; Η μοίρα. Ο Επαλέ έφυγε από τον ΠΑΟ διωγμένος, ο Γεωργιάδης δεν κατάφερε να πάει στον ΠΑΟΚ και πήγε στον Ηρακλή γιατί ήθελε να γυρίσει στη Σαλονίκη, ο Χερέρα βρήκε ομάδα έπειτα από δύο χρόνια «ναφθαλίνης» και ο Πρίττας που έκανε πέρυσι ένα καταπληκτικό πρωτάθλημα βρέθηκε στον Ηρακλή επειδή ο Ιβιτς ήταν διστακτικός: είχε σε όλα σχεδόν συμφωνήσει με την ΑΕΚ. Ο Κωφίδης κυρίως ενθάρρυνε όλους αυτούς να παίρνουν πρωτοβουλίες και έκανε σπουδαία δουλειά με τους υπόλοιπους: ο Λαγός βρήκε θέση και ρόλο, ο Δρούγας έκανε καταπληκτικό πρωτάθλημα, ο Πουρσανίδης και ο Κατσιαμπής ξανάνιωσαν. Ομως τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν σχεδιασμένο ή προβλεπόμενο. Οταν ο ενθουσιασμός και η υπομονή των παικτών απέναντι στη διοίκηση εξαντλήθηκαν, ο εύθραυστος μηχανισμός διαλύθηκε.

Επιλογές

Οι παλιές ομάδες του Ηρακλή ήταν αποτέλεσμα καλών επιλογών. Ο Θεοδωρίδης που έφτιαξε τον τελευταίο καλό (και φθηνό) Ηρακλή είχε και ανθρώπους που τον συμβούλευαν και ποδοσφαιρικό μάτι. Πόνταρε στον Κωνσταντίνου όταν αυτός ήταν 18 χρόνων, έδινε ευκαιρίες σε πιτσιρικάδες με ψυχή όπως ο Στολτίδης και ο Ξενίδης, διάλεγε προσεκτικά τους ξένους. Ο σημερινός Ηρακλής νομίζεις ότι πήρε παίκτες με αγγελίες στις εφημερίδες: όποιος είναι άνεργος ας περάσει. Διαβάζοντας κανείς το ρόστερ του αναρωτιέται πού τους βρήκαν όλους αυτούς. Αν εξαιρέσει κάποιος τον Αλιούτα και τον Μαυρογενίδη, οι υπόλοιποι νεοφερμένοι είναι αινίγματα: έπειτα από 23 αγωνιστικές δεν υπάρχει ούτε ένας που να δικαιολογεί τη θέση του στο ρόστερ μιας ομάδας Α' Εθνικής και μάλιστα σημαντικής όπως ο Ηρακλής.

Διοίκηση

Ο Ηρακλής τα τελευταία χρόνια εμφανίζει συνεχώς παράγοντες. Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους, αλλά αν διαβάσετε τα ονόματα όλων των κατά καιρούς αντιπροέδρων και μελών του Δ.Σ., θα πιστέψετε ότι δημοσιεύω τον τηλεφωνικό κατάλογο Θεσσαλονίκης και περιχώρων. Ο Σπανουδάκης ψάχνοντας για συμμάχους έφτιαξε περισσότερες διοικήσεις και από τις κυβερνήσεις του Αντρέα Παπανδρέου: όλο αυτό το αλαλούμ δυστυχώς φαίνεται και στο ρόστερ της ομάδας. Κόσμος πάει κι έρχεται, όπως ακριβώς και στη διοίκηση.

Καλό

Ο Ηρακλής δεν μπορεί να διοικείται από ανθρώπους που αγαπάνε τον Σπανουδάκη πιο πολύ απ' ό,τι τον σύλλογο. Αυτά τα τελευταία χρόνια είναι φανερό ότι ο Σπανουδάκης προσπάθησε πάρα πολύ να ριζώσει στον σύλλογο, να βρει συνεργάτες, να αποκτήσει προσβάσεις στον ερασιτέχνη, να στηριχθεί από ανθρώπους που ξέρουν τι είναι ο Ηρακλής. Η εντύπωση που έχω είναι ότι ο ίδιος δεν ξέρει. Δεν αμφιβάλλω ότι με την ομάδα δέθηκε, ότι έκλαψε στις αποτυχίες της και ενθουσιάστηκε στις χαρές της. Είμαι βέβαιος ότι αυτά τα χρόνια προσπάθησε πολύ για το καλό του συλλόγου. Μόνο που έχει μπερδέψει το καλό του συλλόγου με το δικό του καλό. Δυστυχώς αυτά τα δύο δεν συνδέονται απαραίτητα: πέρυσι η ομάδα πήγε καλά, όμως η διοίκηση του Σπανουδάκη δεν έγινε ξαφνικά η τέταρτη καλύτερη στην Ελλάδα. Αυτό το γνωρίζει καλύτερα από όλους ο κόσμος της ομάδας που στο Καυταντζόγλειο σταμάτησε να πηγαίνει όταν κατάλαβε ότι αυτό που του ζητάνε είναι να γίνει συνεργός σε κάτι που δεν βγάζει πουθενά. Ο κόσμος του Ηρακλή δεν περιμένει μεγιστάνες, αυτό που ζητάει είναι αξιοπρέπεια. Ο Σπανουδάκης διαχειρίστηκε την αξιοπρέπεια ενός συλλόγου και την οδηγεί σε πτώχευση.

Διαχείριση

Το να μπορείς να διαχειρίζεσαι είναι δυσκολότερο από το να σκορπίζεις χρήματα. Η διαχείριση θέλει οργάνωση, σοβαρότητα, ιδέες, ανθρώπους που ξέρουν. Αναρωτιέμαι τι από όλα αυτά μπορεί να εγγυηθεί ο Σπανουδάκης...

Τσούκου τσούκου

Δεν είναι περίεργη ομάδα η Ξάνθη. Ο,τι κάνει είναι εξηγήσιμο. Θα έλεγα ότι η Ξάνθη είναι ομάδα Κυπέλλου. Παίζει για ένα μόνο αποτέλεσμα: το 1-0. Δεν κυνηγάει το γκολ, το περιμένει. Κοιμίζει τον αντίπαλο, καμιά φορά και τον θεατή και ψάχνει την ευκαιρία. Δεν βγάζει πολλούς παίκτες στην επίθεση και κρατάει στην άμυνα όσους πρέπει. Εχει έναν τερματοφύλακα που χαίρεται να τον βομβαρδίζουν κι ένα μεγάλο παίκτη, τον Αντζα, που εμφανώς διασκεδάζει με την αγωνιστική ένταση: όσο πιο πολύ πιέζει ο αντίπαλος, τόσο καλύτερα παίζει. Δεν είναι τυχαίο ότι από την Ξάνθη αυτή (που έχει έντονα τη σφραγίδα του Γιάννη Ματζουράκη ακόμα) βγήκε ο σοβαρός Τοροσίδης: στην ομάδα αυτή δεν υπάρχουν περιθώρια για αστεία.

Αν η Ξάνθη αγωνιζόταν σε ένα άλλο πρωτάθλημα, θα είχε μια καλύτερη βαθμολογική θέση. Στην Ελλάδα ομάδες με τη δική της νοοτροπία υπάρχουν κι άλλες: όποιος βλέπει την Ξάνθη να μαζεύεται στα μετόπισθεν, μαζεύεται κι αυτός! Προκύπτουν σουρεαλιστικά ματς στα οποία δεν συμβαίνει τίποτα: ελάχιστες ευκαιρίες, λίγα σουτ, τελικό αποτέλεσμα ένα χωρίς ρίσκο 0-0. Στο πρωτάθλημα αυτό το 0-0 είναι πολύ κακό, όταν συνεχώς επαναλαμβάνεται: στο Κύπελλο όμως και ιδιαίτερα με αντίπαλο τον φορμαρισμένο ΠΑΟ, όχι μόνο είναι ευπρόσδεκτο, αλλά θα μπορούσε εύκολα και να είναι 0-1. Στα δικά μου μάτια χθες γλίτωσε ο ΠΑΟ, που μπορεί μεν να έφτιαξε και να έχασε δέκα ευκαιρίες, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να βρει άκρη με το παιχνίδι της αντιπάλου του. Στην Ξάνθη η τοπική ομάδα θα παίξει με τον ίδιο τρόπο, θα ψάξει πάλι το 1-0: αυτό ξέρει. Το τι θα κάνει ο ΠΑΟ θέλω να το δω.

Τι μου θυμίζει η Ξάνθη; Τον ΠΑΟ «της Ριζούπολης». Στο κέντρο της υπάρχουν παίκτες που μάχονται για να κερδίσουν μέτρα, οι επιθετικοί της παίζουν συχνά αβοήθητοι, η παραγωγικότητά της είναι μικρή, αλλά η στιβαρότητά της δεν συζητιέται. Εκείνος ο ΠΑΟ είχε αναμφίβολα παίκτες μεγαλύτερης κλάσης. Ομως κι εκείνος όπως και η Ξάνθη γούσταρε να υποφέρει, να παίρνει αποτελέσματα και όχι μπράβο, να παίζει για την ουσία και όχι για το θέαμα, να κερδίζει την Αρσεναλ και να κολλάει στο «Χ» με τον Ακράτητο, να φτάνει στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και να είναι τρίτος στο ελληνικό πρωτάθλημα. Οπως και η Ξάνθη -που έβαλε υποθήκη για μια θέση στον τελικό του Κυπέλλου και κινδυνεύει με υποβιβασμό.

Άραγε μόνο σ’ εμένα ο Αντζας μοιάζει με το Ρενέ Χένρικσεν;