Το ελληνικό παράδοξο των δύο... νούμερο ένα διαιτητών (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Γκρέιαμ Πολ, the thing from Tring (αυτό «το πράγμα απ' το Τρινγκ», όπου Τρινγκ η γενέτειρά του) καταπώς τον γράφουν περιπαικτικά οι δημοσιογράφοι στη χώρα του, δράστης του περιβόητου επιτεύγματος ν' αποβάλει στο Μουντιάλ τον Κροάτη Σίμουνιτς με... τρεις κίτρινες κάρτες, είναι ο νούμερο ένα στην ιεραρχία των Αγγλων διαιτητών.

Η ταραχή του, μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν έχει κατευναστεί. Εφέτος στην Πρέμιερσιπ, αλλά και στην Τσάμπιονσιπ, στην οποία έχει επίσης πάρει παιγνίδια, μόνο καμιά σαρανταριά προπονητές έχουν φρίξει με τα σφυρίγματά του!
Ο Πολ, παρά ταύτα, ως νούμερο ένα που είναι, αυτονόητα «παίζει» Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Είχε παίξει και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Λίβερπουλ, τον Οκτώβριο. Και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Αρσεναλ. Και Εβερτον-Λίβερπουλ. Και Τότεναμ-Τσέλσι. Και Αρσεναλ-Τότεναμ. Και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μάντσεστερ Σίτι. Δεν τον κρύβουν ούτε τον... προστατεύουν απ' τη φθορά, επειδή τη μια φωνάζει ο Μουρίνιο, την άλλη ο Φέργκιουσον, την παράλλη ο Βενγκέρ και τις προάλλες κάτι περίεργοι στο Κόβεντρι-Κάρντιφ!

Ο Πολ παίζει συνεχώς. Η Πρέμιερσιπ έχει ήδη πίσω της, στη σεζόν που διανύουμε, 28 αγωνιστικές. Ο Πολ πήρε κιόλας 22 παιγνίδια, που μπορεί να γίνουν και 23 εάν, πράγμα διόλου απίθανο, οριστεί σε κάποιο από τα εξ αναβολής που εκκρεμούν. Πρακτικά είναι παρών, με απειροελάχιστα break, κάθε Σαββατοκύριακο. Τόσα ματς (22) έχουν και οι άλλοι διεθνείς ρέφερι πρώτης γραμμής. Ο Ουέμπ, ο Στάιλς, ο Ουάιλι. Ο Μπένετ έχει 21. Ο Κλάτενμπεργκ, 20. Ο Ντιν, 20. Ο Ράιλι, 16. Ο Χάλσι, 16. Δεν θα γινόταν να συμβεί διαφορετικά.

Η Πρέμιερσιπ έχει να διεκπεραιώσει 380 αναμετρήσεις στη χρονιά και το κάνει με 17 διαιτητές. Εάν δεν πάρουν όλοι (περισσότερα από) 20 παιγνίδια, η χρονιά δεν βγαίνει. Απλή αριθμητική. Και στην Πρέμιερσιπ, ενώ οι κραυγές δεν διαφέρουν απ' οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, η διαφορά είναι ότι οι κραυγές δεν οδηγούν σε (σιωπηρές ή όχι) τιμωρίες. Ο,τι έχει εξομολογηθεί, σε ανύποπτο χρόνο, ο Ζοσέ Μουρίνιο: «Στην Πορτογαλία φώναζα και ήξερα ότι έβαζα τον διαιτητή στην πίεση εν όψει της επόμενης φοράς. Εδώ φωνάζω, αλλ' ουδείς ασχολείται να δώσει σημασία».

Στη Σούπερ Λίγκα έχουμε πολύ λιγότερες αναμετρήσεις προς διεκπεραίωσιν, 240 στη χρονιά, και... περισσότερους διαιτητές να τις αναλάβουν. Γιατί; Ο λόγος (πέρα απ' τις εξυπηρετήσεις των τοπικών Ενώσεων) είναι για να 'χουμε περιθώριο να βάζουμε τιμωρίες, έτσι να εξευμενίζουμε κραυγάζοντες, να μην ορίζουμε εκείνους που η (ή οι) ΠΑΕ δεν θέλει (-ουν), και πάλι να μας περισσεύουν. Ο αυταπόδεικτος παραλογισμός οδηγεί, μεταξύ άλλων, στη μοναδικότητα του ελληνικού παράδοξου: άλλος να 'ναι ο νούμερο ένα «εσωτερικής χρήσεως», άλλος ο εξωτερικής. Οπως, κάποτε, τα δύο κου-κου-ε.

Ο νούμερο-ένα για τα δικά μας είναι ο Γιώργος Κασναφέρης. Ο νούμερο-ένα για τα Μπαρτσελόνα-Λίβερπουλ είναι ο Κύρος Βασσάρας. Εάν βάλεις τον Κασναφέρη σε Μπαρτσελόνα-Λίβερπουλ, θα τον συζητήσει (και όχι για τους... καλούς λόγους) όλη η Ευρώπη. Εάν βάλεις τον Βασσάρα στα δικά μας, ξέρεις πως έχεις πρόβλημα απ' την ημέρα που θα τον βάλεις ως και... μερικά χρόνια μετά. Εδώ, δεν υπάρχει κανένα στιβαρό χέρι να (επί)βάλει τον Πολ, δεν πά' να ωρύονται οι θεοί κι οι δαίμονες μαζί.

Η κατάληξη είναι ότι οι ορισμοί γίνονται με τα αρνητικά κριτήρια. Με ποιον θα 'χουμε τη μικρότερη μουρμούρα, με ποιον δεν υπάρχουν οι τόσες... επιβαρύνσεις απ' το παρελθόν, με ποιον θα 'ναι πιο μαζεμένη η ενότητα των «αμφισβητούμενων φάσεων» στην TV, με ποιον είναι καλύτερες οι πιθανότητες να μην ξενυχτήσουμε στα κινητά Κυριακή προς Δευτέρα. Αποτέλεσμα; Ορισμοί, με πρώτιστο μέλημα τις εντυπώσεις. Ιδού, λοιπόν. Κασναφέρης, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός επειδή είναι... Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και θα «πέσουν επάνω» ο Βαρούχας κι ο Βασιλάκης.
Ενώ το στ' αλήθεια πιο κρίσιμο παιγνίδι, όχι της αγωνιστικής που έρχεται μόνον, αλλ' ενδεχομένως ολόκληρης της περιόδου, είναι Ηρακλής-Απόλλων Καλαμαριάς. Παιγνίδι για το οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν κρύβω ότι έχω... φρικαλέο προαίσθημα πώς (αν) θα τελειώσει, έτσι και πλησιάζοντας προς τη λήξη προηγείται ο φιλοξενούμενος. Εκεί, όμως, όχι Κασναφέρης. Ούτε καν Βασσάρας, που μπορεί στην Αττική να 'χει καταφέρει να μην τον θέλει κανείς απ' τους τρεις, όμως στη Θεσσαλονίκη είναι, ως δικό τους παιδί, κοινής (υψηλοτάτης) αποδοχής.
Η συνέχεια (του παραλογισμού) στις... οθόνες μας!