Η κόλαση της Σεβίλλης και του... Δάντη (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Βρε σεις, μήπως τα έχουμε ξαναζήσει- ή, έστω, ξανακούσει; Ρωτάτε «ποια»; Εχουμε και λέμε: Deja vu 1ο: ο αγώνας Μπέτις-Σεβίλλη διεκόπη επειδή τον προπονητή της φιλοξενούμενης ομάδας τον βρήκε κατακέφαλα ένα μπουκάλι και τον άφησε αναίσθητο.

Οι εύλογοι παραλληλισμοί με τα καθ' ημάς νομιμοποιούν ένα δειλό «πάλι καλά»: πάλι καλά που η τύχη, εδώ, δεν επιφύλαξε τόσο άσχημους τραυματισμούς στα θύματα. Στο κλειστό του ΟΑΚΑ ο φροντιστής του Ολυμπιακού αιμορραγούσε, αλλά δεν χρειάστηκε να μεταφερθεί επειγόντως σε κλινική. Ο Ομπράντοβιτς κτυπήθηκε από «φίλια πυρά», αλλά ευτυχώς το πλήγμα ήταν... συνηθισμένο: βλέπετε, ο εθισμός στη βαρβαρότητα καθιστά αποδεκτό το επαναλαμβανόμενο.

Η τύχη έκρινε, ασφαλώς, την «αποτελεσματικότητα» των εκάστοτε αφιονισμένων «σκοπευτών» -σε Τούμπα, Λεωφόρο, Ριζούπολη, Καραϊσκάκη, κ.λπ. Καλή, λοιπόν, η ανακούφιση του «πάλι καλά», αρκεί να μην πιστέψουμε στα σοβαρά ότι όντως είμαστε σχετικά καλά.

Deja vu 2ο: σύμφωνα με δημοσίευμα της «El Pais», βασισμένο σε καταγγελία παίκτη της Σεβίλλης, στα αποδυτήρια των φιλοξενουμένων (ωραία φιλοξενία, ε;) είχαν χυθεί μεγάλες ποσότητες λευκαντικού, με αποτέλεσμα να τσούζουν τα μάτια όλων. Α, εμείς δεν φθάσαμε μέχρις εκεί. Κάποτε, στη δεκαετία του '90, στο Καραϊσκάκη ορισμένοι φωστήρες είχαν σπεύσει να αλείψουν με... βαζελίνη τον πάγκο του ΠΑΟ. Οπως καταλαβαίνετε, όμως, στόχος ήταν να σπάσουν τα νεύρα των φιλοξενουμένων -πόσο αστεία ηχεί η λέξη σε τέτοιες περιπτώσεις- κι όχι να πλήξουν την όρασή τους. Μας «ρουμπώνουν», λοιπόν, οι βάναυσοι οι Ισπανοί...

Deja vu 3ο: έσπαγε, που λέτε, ο γράφων το μυαλό του για να θυμηθεί: ποιο τραγούδι του Eric Clapton από το 1989 θύμιζε το ρεφρέν τού -έως χθες υποψήφιου για Eurovision- άσματος του Δάντη; Θυμόμουν έτος και άλμπουμ («Journeyman»), αλλά ποιο στην ευχή κομμάτι ήταν; Ευτυχώς, οι συνάδελφοι του Fight Club μού το θύμισαν μόλις ζήτησα τη βοήθειά τους: το «Bad Love». Αμέσως, άρα δεν ήταν (αυθαίρετη) ιδέα μου.

Μην πάει ο νους σας οπωσδήποτε στο κακό. Οπως έλεγε κι ο Βαμβακάρης: «Τα τραγούδια είν' χιλιάδες και οι νότες λίγες». Οι επαναλήψεις ενίοτε είναι αναπόφευκτες. Φαντάζεστε, όμως, να προκρινόταν για τη Eurovision το τραγούδι του Δάντη και η ελληνική συμμετοχή στον διαγωνισμό να εξελισσόταν από «εθνική υπόθεση» -εδώ γελάμε- σε «εθνικό διασυρμό», επειδή ο «γεροπαράξενος» Clapton θα κατήγγελλε κλοπή; Εδώ το «πάλι καλά» προσλαμβάνει διαστάσεις εθνικής σωτηρίας...