Η «βασίλισσα» που γυρίζει στους δρόμους (SportDay/ Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Η Ρεάλ μοιάζει με ένα θέαμα που ακόμα και για έναν φαν της Μπάρτσα δεν είναι καθόλου ευχάριστο.

Ολοι οι δημοσιογράφοι έχουν «αγαπημένα» θέματα. Θέματα που τους αρέσει να γράφουν γι’ αυτά και να το χαίρονται. Κάτι σαν το αγαπημένο φαγητό τού καθενός μας, ας πούμε. Το δικό μου «αγαπημένο φαγητό» είναι να γράφω για τη Ρεάλ Μαδρίτης, όταν η «βασίλισσα» βρίσκεται σε κρίση. Κάτι που ομολογουμένως δεν συμβαίνει συχνά και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο με ευχαριστεί περισσότερο όταν συμβαίνει.

Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πάντως ότι κατά καιρούς η Ρεάλ παρουσίασε στο γήπεδο εξαιρετικές ομάδες, αλλά μόνο μία από αυτές θα μπορούσε να κλέψει την καρδιά μου. Η μόνη ομάδα της Ρεάλ που θα μπορούσε να με γοητεύσει με τον τρόπο που έπαιζε ποδόσφαιρο έσβησε πριν γεννηθώ. Ηταν η ομάδα των Ντι Στέφανο, Κοπά, Χέντο, Πούσκας, αυτή που ουσιαστικά έθεσε τις βάσεις του μεγάλου μύθου των «μερέγκες». Ακόμα και όταν πολύ αργότερα η ομάδα της Μαδρίτης έδινε τις μεγάλες παραστάσεις της στα ευρωπαϊκά γήπεδα, με άφηνε αδιάφορο. Ετσι κι αλλιώς, είχα δώσει την καρδιά μου στην Μπάρτσα και πολύ σωστά θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος ότι η αντικειμενικότητα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν περιλαμβάνεται στις αρετές μου. Από τη Ρεάλ το μόνο που ξεχώριζα και, σε κάποιες περιπτώσεις, θαύμαζα ήταν τα άτομα. Ο Αμάνθιο. Ο Μίτσελ. Ο Ζιντάν. Μέχρις εκεί.
Η τελευταία τριετία του μαδριλένικου συλλόγου ήταν η χειρότερη της ιστορίας του, αφού δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε ένα τρόπαιο. Μία περίοδος που μου δίνει διπλή χαρά, διότι σε αυτήν η Μπάρτσα τα καταφέρνει περίφημα. Για μία ομάδα με το ειδικό βάρος της Ρεάλ, τρία χρόνια είναι πάρα πολλά. Η ομάδα της Μαδρίτης πλήρωσε τη μεγαλομανία του Φλορεντίνο Πέρεθ, του προηγούμενου προέδρου, που συγκεντρώνοντας ένα σωρό μεγάλα ονόματα στο «Μπερναμπέου» πίστεψε ότι θα έφτιαχνε την απόλυτη ομάδα. Μία ομάδα που θα ξεπερνούσε σε φήμη και τρόπαια ακόμα και την παρέα του Ντι Στέφανο.

Εκείνο που κατάφερε ήταν να δημιουργήσει την ομάδα με τα μεγαλύτερα έσοδα στον κόσμο, που θα μπει σε μεγάλες οικονομικές περιπέτειες τώρα που αρχίζουν να αποχωρούν τα μεγάλα αστέρια, ενώ παράλληλα κατάφερε να αλλάξει ένα σωρό προπονητές. Ο Πέρεθ έχασε την προεδρία και ο νέος πρόεδρος, Ραμόν Καλντερόν, έφερε στο «Μπερναμπέου» τον Φάμπιο Καπέλο, που ανέλαβε να συνεφέρει αυτό το «ναυάγιο» με τις άσπρες φανέλες.

Η πρώτη δουλειά του Ιταλού ήταν να ξεφορτώσει το καράβι από τις πριμαντόνες. Στην προπονητική φιλοσοφία του Καπέλο δεν υπάρχουν μαγικοί αυτοσχεδιασμοί, θέαμα και ζογκλερικές ενέργειες, ποδοσφαιριστές σταρ. Η φιλοσοφία του Ιταλού χαρακτηρίζεται από τη σκληρή δουλειά και μία αξιοθαύμαστη αίσθηση πραγματισμού. Αυτά τα χαρακτηριστικά μαρτυρούσαν από πολύ μακριά ότι ο Καπέλο θα έριχνε το βάρος του, πρώτα από όλα, στην άμυνα. Το απόφθεγμα είναι γνωστό. Η επίθεση φέρνει κόσμο στο γήπεδο, αλλά η άμυνα δίνει τους τίτλους. Και η πίεση για τίτλους στη Μαδρίτη είναι αφόρητη. Ο Ιταλός ήξερε από πού να ψωνίσει. Ο Καναβάρο και ο Εμερσον άφησαν με ευχαρίστηση τη μαυρόασπρη φανέλα της Γιουβέντους για την ολόλευκη της Ρεάλ. Αμέσως μετά κυνήγησε ένα δυνατό αμυντικό χαφ και έφερε στη Μαδρίτη τον Μαχαμαντού Ντιαρά, που θα είναι παρτενέρ του Εμερσον στη μεσαία γραμμή.

Στην προσπάθεια που έκανε για να ζωντανέψει τη «βασίλισσα», ο Καπέλο συγκρούστηκε με ένα σωρό κόσμο και έδειξε ότι έχει χάσει αυτή την αίσθηση πραγματισμού που τον χαρακτήριζε. Το κακό, όμως, για τη Ρεάλ δεν είναι ότι ο Καπέλο συγκρούστηκε με πολλούς. Το κακό είναι ότι αναγκάστηκε να παραδεχτεί το λάθος του επαναφέροντας στην ενδεκάδα ποδοσφαιριστές όπως ο Μπέκαμ ή ο Ραούλ. Ετσι, όμως, το κύρος ενός προπονητή πλήττεται ανεπανόρθωτα. Και ο Καπέλο φαίνεται ότι εδώ έχει χάσει τη μάχη, τόσο που ήδη στη Μαδρίτη κυκλοφορούν τα ονόματα των προπονητών που θα μπορούσαν να τον αντικαταστήσουν στο τέλος της χρονιάς. 'Η και νωρίτερα, αν οι Μαδριλένοι αποκλειστούν από τους Γερμανούς της Μπάγερν στο Τσάμπιονς Λιγκ και η βαθμολογική απόσταση από την Μπάρτσα μεγαλώσει.
Η Ρεάλ μοιάζει με μια βασίλισσα που γυρίζει στους δρόμους. Ενα θέαμα που, ακόμα και για έναν φαν της Μπάρτσα -πέρα από την πλάκα που κάνει στους κολλητούς του- δεν είναι καθόλου ευχάριστο.

Ντέρμπι
ναι. Μπάλα όμως;
Η σύγκρουση ανάμεσα σε Ολυμπιακό και ΠΑΟ είναι η «μητέρα των μαχών» του ελληνικού πρωταθλήματος. Είναι ένα από τα κλασικότερα ντέρμπι στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Αυτό το αυριανό ντέρμπι γίνεται κάτω από πολύ ιδιαίτερες συνθήκες. Επτά αγωνιστικές πριν από τη λήξη, ο Ολυμπιακός είναι 11 βαθμούς μπροστά και είναι απίθανο το αποτέλεσμα του ντέρμπι να κρίνει το πρωτάθλημα.

Αρα, προφανώς το αποτέλεσμα του ντέρμπι έχει να κάνει με το γόητρο. Και αν είναι έτσι, αν το κυριακάτικο παιχνίδι έχει να κάνει με το γόητρο, οι ομάδες θα είναι και περισσότερο απελευθερωμένες, με αποτέλεσμα να ελπίζουμε ότι θα δούμε και καλή μπάλα. Γιατί αυτό είναι που μετράει πιο πολύ.
Για όσους αγαπούν το παιχνίδι όσο και την ομάδα τους. Για τους άλλους, που την επομένη ημέρα θα βγουν στα ραδιόφωνα να καβγαδίσουν για την καλύτερη ομάδα, να θυμούνται ότι και οι δύο καλύτεροι, όταν βγαίνουν στην Ευρώπη, στρώνουν σβέρκο για σφαλιάρες.