Σωστή τακτική όταν δεν είσαι φαβορί (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Σε μία ώρα μπορείς: 1) Να παντρευτείς. 2) Να χωρίσεις. 3) Να κάνεις σεξ (οι νεότεροι δύο φορές). 4) Να πας με το Dolphin στην Υδρα. 5) Να περάσεις τις πέντε πρώτες πίστες του Company of Heroes. 6) Να μαγειρέψεις κοτόπουλο με πατάτες. 7) Να διαβάσεις τις πρώτες 60 σελίδες του Αλεξάντερ Πλατς. 8) Να κάνεις μια μπουγάδα. 9) Να πας σε ψησταριά στη Χασιά. 10) Να δεις σε βίντεο το χθεσινό ντέρμπι.

Ακόμα και οι χορτοφάγοι που δεν πλένουν τα ρούχα τους και έχουν πρόβλημα με τη λίμπιντο -δεν θα προτιμούσαν βέβαια να πηδάνε μπροστά στο πλυντήριο τρώγοντας παϊδάκια- από το να βλέπουν 60 λεπτά της ώρας να φεύγουν, με τον Καστίγιο στο 35ο λεπτό να μην μπορεί να κοντρολάρει την μπάλα και τον Εμπέντε να βγαίνει και να αποκρούει, θα προτιμούσαν να έχουν κάνει κάτι άλλο. Οσοι, πάντως, από επαγγελματισμό, φανατισμό ή βίτσιο είδαν το χθεσινό ματς, μπορούν να βγάλουν κάποια συμπεράσματα.
Το καλό παιχνίδι του σημερινού Παναθηναϊκού είναι να κρατάει δύο φουνταριστά αμυντικά χαφ μπροστά από τα στόπερ του, και στο χθεσινό παιχνίδι αυτοί ήταν ο Τζιόλης και ο Μπόβιο, με την τετράδα των αμυντικών να μένει πίσω εκτός από τις στημένες φάσεις. Μια τακτική καλή για να ελπίζεις ότι θα πάρεις ματς στο οποίο δεν κατεβαίνεις ως φαβορί, αλλά όχι αυτά στο οποίο είσαι υποχρεωμένος να επιβάλεις το παιχνίδι σου. Δεν είναι συμπτωματικό ότι ο Παναθηναϊκός φτιάχνει την πρώτη επικίνδυνη φάση όταν ο Νίλσον ανεβαίνει, βγάζει τη σέντρα και η μπάλα πηγαίνει έπειτα από βολέ του Ιβανσιτς στα χέρια του Νικοπολίδη. Αυτά τα ωραία γίνονται στο 73ο λεπτό. Οποιος θυμάται ματς στο οποίο ο Παναθηναϊκός σε ματς με τον Ολυμπιακό δημιουργεί την πρώτη σοβαρή φάση στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα, πρέπει να έχει καλύτερο μνημονικό ή μεγαλύτερη ηλικία. Οχι ότι ο Ολυμπιακός έχει στο μεταξύ τρελάνει τον Παναθηναϊκό στις ευκαιρίες.
Γιατί η πρώτη μεγάλη πραγματικά ευκαιρία του Ολυμπιακού γίνεται στο 72', όταν Τζιόλης αποκρούει άσχημα με κεφαλιά, ο Οκκάς προσπαθεί να πιάσει ανάποδο ψαλίδι που βγαίνει τζούφιο και ο Καστίγιο που βλέπει την μπάλα να του έρχεται στα πόδια αποφασίζει να κρεμάσει τον Εμπέντε από τα πέντε μέτρα. Πώς γίνεται να κρεμάσεις τον τερματοφύλακα στα πέντε μέτρα; Σηκώνοντας την μπάλα 10 μέτρα, που, εκτός αν ο τερματοφύλακας είναι παράλυτος, θα προλάβει να κάνει βήματα πίσω και να την μπλοκάρει -ή απλά δεν γίνεται. Γίνεται πολύ εύκολα όμως να πετάξεις την μπάλα ψηλά και άουτ, ένα επίτευγμα που έχει καταγραφεί στο παλμαρέ του νεαρού Ουρουγουανού άσου.

Η δεύτερη ευκαιρία του Ολυμπιακού είναι από στημένη φάση, όταν από φάουλ του Ριβάλντο ο Στολτίδης προσπαθεί να σκοτώσει με κεφαλιά ή με σουτ τον Εμπέντε σημαδεύοντάς τον στη μούρη. Τελικά Στολτίδης, Μπόρχα και Τοροσίδης επιτίθενται ομαδικά προσπαθώντας να πατήσουν τον Εμπέντε σαν κατσαρίδα, αλλά ούτε αυτό πετυχαίνουν ούτε -πολύ περισσότερο- να βάλουν την μπάλα γκολ.

Βεβαίως από την άλλη πλευρά, του Παναθηναϊκού, πολύτιμα συμπεράσματα μπορούν να βγουν που θα χρησιμεύσουν και στο μέλλον. Οπως για παράδειγμα ότι ο καλύτερος τρόπος ανάπτυξης είναι το κοντό σου φορ να πρεσάρει το ψηλό στόπερ των αντιπάλων που σε ένα illusion de grande αποφασίζει ένα λεπτό πριν από τη λήξη του ματς ότι είναι μειωτικό να πετάξει την μπάλα πλάγιο άουτ ή να αποκρούσει και ότι είναι η μετενσάρκωση του Βαλντεράμα που για μυστηριώδεις λόγους βρέθηκε στην άμυνα του Ολυμπιακού με την υποχρέωση να φτιάξει παιχνίδι. Αν το πολύτιμο συμπέρασμα για τον Παναθηναϊκό είναι ότι η ανάπτυξη ήταν σωστή επειδή ο Ανατολάκης αποφάσισε να ντριμπλάρει τον Σαλπιγγίδη δίνοντάς του την ευκαιρία να κλέψει την μπάλα και να δώσει πάσα στον αφύλαχτο Παπαδόπουλο, η τέχνη της ποδοσφαιρικής τακτικής πρέπει να είναι δυσκολότερη από όσο νόμισα. Αν υπάρχουν κάποιοι που αξίζουν επαίνους για την εμφάνισή τους, αυτοί είναι οι οπαδοί του Ολυμπιακού. Οχι επειδή στο πρώτο κόρνερ του Ιβανσιτς έραιναν τον Αυστριακό με αντικείμενα, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν δύο υπέροχοι χοντροί σεκιουριτάδες με εμφάνιση ZZ Top, ούτε γιατί κόντεψαν να ξεκάνουν από ασφυξία το δικό τους τέρμα ανάβοντας βεγγαλικά. Αλλά γιατί δεν ανταπέδωσαν το χειροκρότημα των παικτών τους στο τέλος του αγώνα. Κάφροι σε συμπεριφορά; Πολλοί, για να μην πω οι περισσότεροι. Πελάτες και χειροκροτητές; Ούτε με σφαίρες.