H γιούχα βοηθάει (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Κάποτε το θέατρο ήταν όπως το γήπεδο. Ο θεατής ενίοτε χειροκροτούσε, αλλά συνήθως ξεφώνιζε και πετούσε λαχανικά όταν η παράσταση δεν του άρεσε. Μια πάρα πολύ όμορφη συνήθεια που, αν είχε διατηρηθεί στις μέρες μας, δεν θα βλέπαμε τις συνηθισμένες θεατρικές παπάρες. Στον ρωμαϊκό ιππόδρομο, αν ο ηττημένος μονομάχος είχε ικανοποιήσει με την εμφάνισή του και δεν είχε σκοτωθεί, οι θεατές ζητούσαν από τον αυτοκράτορα να του χαρίσει τη ζωή, διαφορετικά ο αυτοκράτορας έστρεφε τον αντίχειρα στο χώμα και ο νικητής δεν είχε πρόβλημα να τον στείλει καλοτάξιδο. Η πρακτική της επιβράβευσης ή αποδοκιμασίας στα δημόσια θεάματα στις μέρες μας έχει διατηρηθεί στο ποδόσφαιρο. Και αν υπάρχει ένας λόγος που το ποδοσφαιρικό θέαμα έχει ζωντάνια, είναι και αυτός.

Ο Τζόρτζεβιτς το βράδυ της Κυριακής αποδοκιμάστηκε μαζί με τους άλλους παίκτες του Ολυμπιακού. Εχοντας θλάση και ταλαιπωρούμενος από ίωση, ο Τζόρτζεβιτς θα μπορούσε να έχει γλιτώσει το ξεφωνητό μένοντας στο σπίτι του. Πήρε όμως το ρίσκο, μπήκε στο γήπεδο και εφόσον η ομάδα του δεν έπαιξε την μπάλα που περίμεναν οι οπαδοί της, δικαίως αποδοκιμάστηκε. Είναι το ρίσκο του επαγγελματία και όποιος το αντέχει. Είναι και το χαρακτηριστικό του γηπέδου το οποίο, περισσότερο από κάθε άλλο, προσπαθούν να εξαλείψουν οι διοικήσεις. Δημιουργώντας ένα κοινό λιγότερο κάφρικο, αλλά περισσότερο ηλίθιο από το σημερινό.

Το όνειρο κάθε ιδιοκτήτη ομάδας είναι να έχει το γήπεδο γεμάτο από μερικές δεκάδες χιλιάδες πρόβατα που θα χειροκροτούν τους παίκτες του και θα αποδοκιμάζουν τους αντιπάλους. «Επειδή οι παίκτες βοηθούνται από το χειροκρότημα και όχι τις αποδοκιμασίες». Πολύ βολικό... Ο ιδιοκτήτης θα μπορεί να φέρνει ό,τι φτηνό σαπάκι υπάρχει και ο οπαδός κλάπα κλούπα. Χειροκρότημα. Το καταλαβαίνω σε ονομαστικές γιορτές που σε έχουν προσκαλέσει και η καρυδόπιτα είναι ψιλομάπα να μην το λες στην οικοδέσποινα, αλλά σε κάποιον που χρεώνει την είσοδο είναι δικαίωμά σου να του δείξεις πώς νιώθεις για το ταλέντο του θιάσου που σε χρεώνει να δεις.

Επίσης υπάρχει και η «στην Ευρώπη οι τουαλέτες είναι πιο καθαρές» άποψη. Είναι η δημοσιογραφική θέση πως ό,τι και να κάνουμε, είναι σκάρτο, ενώ στην Ευρώπη το κάνουν καλά. Στην ποδοσφαιρική εκδοχή υποτίθεται ότι οι Αγγλοι οπαδοί ποτέ δεν αποδοκιμάζουν παίκτες της ομάδας τους. Ρωτήστε και τον Κρις Κόλμαν της Φούλαμ που, αν ο Καπετάνος και ο Βύντρα είχαν ακούσει το ξεφωνητό που είχε φάει στις τελευταίες του σεζόν, σήμερα θα οδηγούσαν ταξί.
Την πίεση ο παίκτης ή την αντέχει ή δεν την αντέχει. Και αυτός που θα επηρεαστεί από το «ου» των οπαδών της ομάδας του θα στείλει την μπάλα στα περιστέρια στην περιοχή των αντιπάλων ή θα γκελάρει στη δική του. Η αποδοκιμασία των παικτών από οπαδούς της ίδιας τους της ομάδας είναι κάτι σκληρό, αλλά τελικά βοηθάει να φανεί πόσο βαριά είναι η φανέλα που καθένας τους μπορεί να φορέσει.

Σε κάθε φαινομενικά ανεξήγητο αποτέλεσμα, όπως η ήττα του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη, δημιουργούνται μύθοι, ερωτήματα, απαιτήσεις και υποψίες. Για να δούμε ένα ποτ πουρί από αυτά που έλεγαν οπαδοί του Ολυμπιακού αμέσως μετά το ματς.

Ο μύθος του δεύτερου ενόχου. Εκτός του Ανατολάκη, ευθύνη έχει και ο Σέζαρ που δεν μάρκαρε τον Παπαδόπουλο. Δεν παρατήρησα πού ήταν ο Σέζαρ, αλλά το μόνο σημείο όπου δεν θα έπρεπε να βρίσκεται ήταν κοντά στον Παπαδόπουλο. Οταν ένας παίκτης έχει την κατοχή της μπάλας, η ευθύνη του συμπαίκτη του είναι να βρίσκεται κάπου ξεμαρκάριστος ώστε να μπορεί να δώσει βοήθειες. Ο Ανατολάκης έχει φύγει με την μπάλα προς τα δεξιά κοντά στη γραμμή του πλαγίου. Για να μείνει ξεμαρκάριστος με δυνατότητα βοήθειας ο Σέζαρ πρέπει να βρεθεί ακόμα κοντύτερα στην πλάγια γραμμή. Τότε το κέντρο της άμυνας του Ολυμπιακού θα είναι εντελώς κενό. Επίσης, εφόσον ο Ανατολάκης έχει κατοχή, η θέση του Τοροσίδη είναι μπροστά από το στόπερ για να μπορεί να πάρει την μπάλα, αν ο Ανατολάκης δοκιμάσει να την πασάρει παράλληλα με τη γραμμή; Sorry, αλλά ο Ανατολάκης έχει απόλυτη ευθύνη, όπως και ο Νικοπολίδης δεν έχει την παραμικρή. Με τη σέντρα του Σαλπιγγίδη να έρχεται παράλληλα με τη γραμμή της μεγάλης περιοχής, ο Νικοπολίδης το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βγει σαν τερματοφύλακας του χόκεϊ στον πάγο, προσπαθώντας να καλύψει το μέγιστο οπτικό πεδίο του αντίπαλου φορ. Από εκεί και πέρα, είναι στις ικανότητες του φορ να βάλει το γκολ και ο Παπαδόπουλος ζυγιάζει το πόδι αρκετά καλά ώστε να στείλει την μπάλα στη γωνία.
Το ερώτημα της λάθος σύνθεσης. Θα έπαιζε καλύτερη μπάλα ο Ολυμπιακός αν δεν ξεκινούσε ο Ριβάλντο; Στο ματς με τον Εργοτέλη ο Ολυμπιακός χωρίς τον Ριβάλντο ήταν πιο κινητικός. Ο Λεμονής ήξερε ότι ο Ριβάλντο είχε κάνει μιάμιση προπόνηση. Επρεπε λοιπόν ο προπονητής του Ολυμπιακού να τον ξεκινήσει ή να κατεβάσει τον Τοροσίδη στα χαφ, Πάντο και Ζεβλάκοφ στο πλάι και να τον βάλει στο παιχνίδι μόνο για ένα μισάωρο και αν η κατάσταση είχε στραβώσει, ακριβώς όπως έγινε με τον Τζόρτζεβιτς. Η απάντηση είναι ότι για να νικήσεις τον Εργοτέλη χρειάζεσαι λιγότερη ποιότητα από ό,τι τον Παναθηναϊκό. Επίσης, ότι αν ο ένας από τους δύο ποιοτικότερους παίκτες του Ολυμπιακού ήταν εντάξει, ο Λεμονής θα μπορούσε να κρατήσει τον άλλον στον πάγκο. Και με τους δύο σε μέτρια κατάσταση, ο Λεμονής διάλεξε να ξεκινήσει αυτόν με τις λιγότερες ζημιές. Οσο για το ερώτημα αν έκανε λάθος ο Λεμονής στον παίκτη που αποφάσισε να ξεκινήσει, ο Ριβάλντο είναι πιο γκολτζής από τον Τζόρτζεβιτς και είχε λιγότερα προβλήματα υγείας. Ούτως ή άλλως, η κριτική σε έναν προπονητή μπορεί να γίνει όταν υπάρχουν πρωτοτυπίες στη σύνθεση. Οταν ο πάγκος είναι δύο κλάσεις κατώτερος από ό,τι η ενδεκάδα, όπως συμβαίνει στον Ολυμπιακό, για να μην ξεκινήσει παίκτης από τους βασικούς θα πρέπει να πλησιάζει το 67% της αναπηρίας του ΙΚΑ.

Απαίτηση για ανανέωση. «Πρόεδρε, κρέμασέ τους σιγά σιγά τα παπούτσια» που έγραφε και ο «Πρωταθλητής». Το πρόβλημα είναι αυτό που υποσυνείδητα εμφανίστηκε στον τίτλο. «Σιγά σιγά». Οι οπαδοί του Ολυμπιακού κατά βάθος έχουν μια διχασμένη αντίληψη για την ανανέωση, γεγονός που αντανακλά σε μια διοίκηση που κινείται με τη λογική του οπαδού. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού, όπως και κάθε άλλης ομάδας, γουστάρουν να δουν νέα πρόσωπα. Ξέρουν όμως ότι, από την ώρα που πουν το οριστικό «αντίο» παίκτες επιπέδου Τζόρτζεβιτς και Ριβάλντο, ο Ολυμπιακός θα βασίζεται στην τύχη και όχι στην οικονομική άνεση για να τους αντικαταστήσει. Εκεί κολλάει το «σιγά σιγά», όπως στις σχέσεις που, από τη μία, ξέρεις ότι τελείωσαν, αλλά, από την άλλη, υπήρχε πολλή αγάπη για να την τελειώσεις απότομα. Σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί οι καβγάδες να επαναλαμβάνονται, αλλά ο χωρισμός δεν είναι τόσο τραυματικός όσο αν γινόταν με τη μία. Οι οπαδοί καταλαβαίνουν ότι το τέλος στη σχέση έρχεται, αλλά, από την άλλη, το άγνωστο τους κάνει να θέλουν να έρθει «σιγά σιγά».

Υποψίες για στήσιμο. «Καλά δεν είδατε ότι ο Μπόρχα σημαδεύει την κεφαλιά έξω. Δεν είδατε ότι ο Ανατολάκης, που είναι το παιδί του προέδρου, κάνει το πέναλτι στον Παπαδόπουλο και επειδή ο Κασναφέρης δεν το δίνει, αφήνει τον Σαλπιγγίδη να του κλέψει την μπάλα». Οταν η εφημερίδα που διευθυντής της είναι ο πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου βγαίνει με πρωτοσέλιδο «Αγριο Κράξιμο» και από κάτω γράφει ότι οι αιώνιοι εταίροι του ποδοσφαίρου έβαλαν την ΑΕΚ στη γωνία και την κράτησαν στην τρίτη θέση, υπάρχει απαίτηση από τον οπαδό της κερκίδας; Βεβαίως έχει δικαίωμα να πιστεύει ότι το ματς ήταν προκαθορισμένο. Τώρα γιατί ο Ανατολάκης να είναι ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού μέχρι το λάθος, όση υποχρέωση έχει να το εξηγήσει ο οπαδός στην κερκίδα, κάτι λιγότερη έχει να την εξηγήσει ο πρόεδρος.

Είτε ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει με δύο γκολ διαφορά είτε είχε χάσει, η εντύπωσή μου για τις δύο ομάδες παραμένει ίδια με αυτή που είχα πριν από το ματς. Ο Παναθηναϊκός υπερτερεί συντριπτικά του Ολυμπιακού στην επίθεση. Ακόμα και αν δεν πάρει επιθετικό, ο Τσίγκας που είναι τέταρτη επιλογή είναι καλύτερος από τη δεύτερη επιλογή του Ολυμπιακού, που γίνεται πρώτη όταν τραυματίζεται ο Κωνσταντίνου. Με τον Κωνσταντίνου τον επόμενο χρόνο να πιάνει τα 30, να έχει βαρύ σκαρί και να έχει καπνίσει τα περισσότερα Marlboro μετά τον «Τζόλε», ακόμα και ένας μόνο επιθετικός για τον Ολυμπιακό δεν είναι αρκετός. Από εκεί και πέρα, στα χαφ ο Ολυμπιακός έχει την ποιότητα, αλλά επίσης την ηλικία και την έλλειψη πάγκου, ενώ στα μπακ με Τοροσίδη, Ζεβλάκοφ ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος του Παναθηναϊκού. Οι δύο κεντρικοί σε αμφότερες τις ομάδες μια γκελίτσα σε κάθε ματς θα την κάνουν. Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα που αυτό το ματς επιβεβαίωσε, είναι ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται διπλάσιες μεταγραφές από τον Παναθηναϊκό και ακόμα και έτσι οι νέοι παίκτες χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν.