Παιχνίδι ήταν και πέρασε (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Το προχθεσινό ντέρμπι θα μείνει στην ιστορία όχι για αγωνιστικούς λόγους αλλά κυρίως για στατιστικούς. Ο ΠΑΟ κατάφερε να κερδίσει στην έδρα του τον Ολυμπιακό έπειτα από 12 χρόνια. Από πλευράς θεάματος το παιχνίδι ήταν μέτριο. Θα μπορούσε να είναι χειρότερο. Οι Πειραιώτες έτρεξαν όσο μπορούσαν, πίεσαν όσο μπορούσαν, είχαν ευκαιρίες, αλλά στάθηκαν ανίκανοι να τις εκμεταλλευτούν.
Ο σέντερ φορ που θα έστελνε την μπάλα στα δίχτυα έλειπε. Ομως, με τόσους ποδοσφαιριστές ποιότητας που έχει ο Ολυμπιακός, κάτι θα πρέπει να σημαίνει το γεγονός ότι ούτε ένας από αυτούς δεν μπόρεσε να κάνει το γκολ. Αυτό που μπορεί να πει κάποιος για τη χθεσινή εμφάνιση των «ερυθρολεύκων» είναι ότι έπαιξαν -το ξαναγράφω- όσο μπορούσαν για να υπερασπίσουν το γόητρό τους, αφού, όπως είναι τα πράγματα, το αποτέλεσμα του ντέρμπι δεν μπορεί -λογικά- να κρίνει το πρωτάθλημα.

Ο Τάκης Λεμονής προσπάθησε να διαχειριστεί ένα υλικό με πολλές τρύπες όσο καλύτερα μπορούσε. Οταν ποντάρεις στον Ριβάλντο, ο οποίος παίζει βασικός με μόλις μία προπόνηση σε δώδεκα μέρες, οι επιλογές σου είναι πολύ περιορισμένες. Αυτό το επιχείρημα που ακούγεται και γράφεται κατά κόρον, ότι δηλαδή ο Ριβάλντο αγωνίζεται -ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται- γιατί μπορεί να κάνει μία φάση που θα κρίνει τον αγώνα, είναι ο ορισμός της «πολυτέλειας της μιζέριας». Στατιστικά, τη μία φάση θα μπορούσε να την κάνει και ο Μάριτς. Αν στον Ολυμπιακό συνεχίσουν να βασίζονται σε αυτό το επιχείρημα και την καινούργια χρονιά είτε πρόκειται για τον Ριβάλντο είτε για τον «Τζόλε» θα έχουν δυσάρεστες εκπλήξεις. Πριν από το παιχνίδι πολλοί -του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου- υποστήριξαν ότι στο προχθεσινό ματς οι δύο αντίπαλοι θα μπορούσαν να παίξουν απελευθερωμένα και να προσφέρουν θέαμα, αφού η μεγάλη βαθμολογική διαφορά τους δεν δικαιολογούσε άγχος και εξάρτηση από το αποτέλεσμα. Αυτό μπορεί να ίσχυε για τους «ερυθρόλευκους», αλλά δεν ίσχυε για τους «πράσινους».

Ο τρόπος που έστησε την ομάδα ο Μουνιόθ και ο τρόπος με τον οποίο αγωνίστηκε ο ΠΑΟ δείχνει ότι για την ομάδα του «τριφυλλιού» το αποτέλεσμα είχε πολύ μεγάλη σημασία. Η διασφάλιση της δεύτερης θέσης που οδηγεί -υπό προϋποθέσεις- στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και η οποία φέρνει χρήματα έγινε ο κεντρικός στόχος του «τριφυλλιού», από τη στιγμή που φάνηκε ότι έχασε το πρωτάθλημα. Για την ιδιοκτησία της ομάδας, που έχει ρίξει αρκετά χρήματα την τελευταία τριετία, δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστη η προοπτική να ξοδέψει και άλλα χρήματα το καλοκαίρι για την ενίσχυση της ομάδας χωρίς να μπορέσει να έχει αξιόλογα έσοδα, τη στιγμή μάλιστα που επιστρέφει στη Λεωφόρο και ο αριθμός του μέσου όρου των εισιτηρίων θα πέσει κατά πολύ. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα του ντέρμπι, αν ο Ολυμπιακός εκμεταλλευόταν μία από τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν και άνοιγε το σκορ ή αν ο Μουνιόθ επέλεγε να αγωνιστεί η ομάδα του με διαφορετικό τρόπο. Ο Ισπανός τεχνικός είχε οπωσδήποτε στο μυαλό του να διαχειριστεί την κούραση των ποδοσφαιριστών του που αγωνίζονται εδώ και καιρό Τετάρτη-Κυριακή. Πέρα από τη σπουδαιότητα -την οικονομική- του αποτελέσματος, γνώριζε πόσο σπουδαίο ρόλο θα έπαιζε στην ψυχολογία μιας ομάδας που χτίζεται μία τέτοια νίκη. Πόσο βοηθάει το αποτέλεσμα τους νεαρούς ποδοσφαιριστές του «τριφυλλιού».

Ο ΠΑΟ έπαιξε όπως θα περίμενε κάποιος που γνωρίζει τις αδυναμίες του Ολυμπιακού, οι οποίες μεγεθύνονται μετά το 75'. Δύο ακόμα στοιχεία του προχθεσινού ματς, που νομίζω ότι αξίζει να τα αναφέρει κάποιος. Το πρώτο έχει να κάνει με τον Ανατολάκη. Είναι άδικο να φορτώνεται αυτός την ευθύνη της ήττας, όταν αυτοί που έχασαν σίγουρα γκολ δεν υπόκεινται σε κριτική. Το δεύτερο αφορά τη διαιτησία του Κασναφέρη. Εκτός από ανίκανους ή «πρόθυμους» διαιτητές, έχουμε και ικανούς. Και αυτό πρέπει να το θυμάται, πρώτα από όλους, ο Κασναφέρης στο επόμενο παιχνίδι του, κάθε φορά.

Το τελευταίο «ζήτω»;

Στην Αγγλία πολλοί αθλητικογράφοι υποστηρίζουν ότι το πιο αξιοσημείωτο αποτέλεσμα της κυριαρχίας της Τσέλσι στον οικονομικό πρωτίστως και στον αγωνιστικό τομέα δευτερευόντως είναι που έχει ανεβάσει τη δημοφιλία της Γιουνάιτεντ ως της ομάδας-αντίβαρο στον ποταμό των χρημάτων του Αμπράμοβιτς.
Η εξαιρετική φετινή παρουσία της Γιουνάιτεντ δεν οφείλεται στις ατυχίες της Τσέλσι με τους τραυματισμούς, αλλά στην ικανότητα του Φέργκιουσον να αναμορφώνει την ομάδα του, έχοντας λιγότερα μέσα από τον Μουρίνιο. Αλλωστε, η Μάντσεστερ έχει 9 βαθμούς περισσότερους και την καλύτερη επίθεση στο νησί, ενώ και η άμυνά της είναι από τα μέσα του πρωταθλήματος στις τρεις καλύτερες.

Το εφιαλτικό ντεμπούτο του Εβρά έχει ξεχαστεί, ο Βίντιτς προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα και δείχνει σαν να παίζει χρόνια στην Αγγλία απελευθερώνοντας τον Φέρντιναντ, και ο Φαν ντερ Σαρ έφερε τη σταθερότητα κάτω από τα δοκάρια.
Το καλοκαίρι πολλοί κατηγόρησαν τον Φέργκιουσον για την αποχώρηση του Νιστελρόι, αλλά τα 66 γκολ που έχει σημειώσει η Μάντσεστερ δείχνουν ότι ο Ολλανδός δεν της έλειψε καθόλου, αφού σκοράρουν περισσότεροι ποδοσφαιριστές της ομάδας.

Το γκολ του Ο’ Σι στο ντέρμπι με τη Λίβερπουλ είναι μία απόδειξη. Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι λόγοι που εξηγούν την καλή πορεία της Γιουνάιτεντ φέτος και δεν οφείλονται στον Φέργκιουσον.

Η απόδοση που έχουν φέτος ο Σκόουλς στα 32 του και ο Γκιγκς στα 33 του είναι ένα απρόσμενο δώρο. Αν δει κάποιος πόσο χρήσιμη υπήρξε η συνεισφορά τους στα ματς της Γιουνάιτεντ μέχρι τώρα, εύκολα μπορεί να καταλάβει πόσο θα «πονοκεφάλιαζε» ο Φέργκιουσον αν δεν έπαιρνε από αυτούς τους δύο ποδοσφαιριστές σχεδόν το 100%.
Η παρουσία του Κάρικ στα χαφ βοήθησε να καλυφθεί κάπως η γύμνια στη μεσαία γραμμή που πέρυσι -κατά περίπτωση- έκρυβαν ο Φλέτσερ και ο Ο’ Σι. Ο Ρούνεϊ στην επίθεση είναι εγγύηση που υποστηρίζεται από την εξαιρετική φετινή παρουσία του Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος έχει σκοράρει 17 φορές.

Το βασικό ερώτημα για τη Μάντσεστερ, ανεξαρτήτως της κατάληξης του φετινού πρωταθλήματος, που πρέπει να απαντηθεί είναι αν η φετινή απόδοση της ομάδας είναι το τελευταίο «ζήτω» μιας γενιάς ποδοσφαιριστών που κατάφερε πολλά και σπουδαία ή μία καινούργια επέλαση που θα κρατήσει και την επόμενη χρονιά.